เพลิงหลงพราย

พระจันทร์สวย

“อึก!” ร่างใหญ่ที่ลอยคอเหนือน้ำค่อย ๆ จมดิ่งลงก้นคลองเมื่อจู่ ๆ สองขาแกร่งก็ปวดหนึบคล้ายกล้ามเนื้อกำลังบีบตัว เพลิงขยับขาสองข้างไม่ได้เพราะเป็นตะคริว การว่ายน้ำจากคลองกลางหมู่บ้านมายังท้ายคลองก็ไม่ใกล้เลย ร่างใหญ่ค่อย ๆ หมดแรงจมดิ่งลงก้นคลอง พรายสาวที่ว่ายข้างกายไม่ห่างเห็นแล้วก็รีบดำดิ่งตามลงไป

“คุณ!” สองแขนเรียวโอบกอดกายใหญ่ไว้แนบอก

“คุณคะ คุณ” เสียงใสใต้น้ำเรียกสติคนที่เปลือกตาปิดสนิทพร้อมเขย่าตัวเขา

“คุณเพลิงคะ” เรียกเขาอีกครั้งก่อนจะป้อนจุมพิตนางพรายให้ สายชลโอบกอดกายใหญ่เอาไว้ทั้งที่เรียวปากยังจรดกันอยู่ ในใจภาวนาขออย่าให้เขาเป็นอะไรไป

ซ่าา!

พรายสาวพาคนในอ้อมแขนโผล่ขึ้นเหนือน้ำท่ามกลางกลุ่มกระทงมากมายที่ลอยอยู่รอบกาย ร่างใหญ่เมื่อเริ่มได้สติก็ค่อย ๆ ปรือตาขึ้น แสงไฟจากกระทงที่ลอยอยู่รอบกายส่องสว่างจนเขามองเห็นดวงหน้าของพรายสาว เธอหลับตาพริ้มป้อนจุมพิตนางพรายให้อย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน อีกทั้งแสงสว่างจากพระจันทร์ดวงใหญ่ที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้ายังต้องกายบาง เผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนผ่องต่างจากวันก่อน ๆ ที่เห็นเพียงกายขาวซีด

“เป็นยังไงบ้างคะ” พรายสาวถามคนตรงหน้าเมื่อผละเรียวปากออก

“ยังปวดขาอยู่นิดหน่อย”

“สายชลคิดว่าคุณจะไม่ฟื้นซะแล้ว” ประโยคนี้เสียงใสนั่นแผ่วลง มือน้อยข้างหนึ่งแตะแก้มสากเบา ๆ ก่อนจะเอียงคอมองหน้าเขาแล้วยิ้มออกมา “ดีจังเลยที่คุณฟื้น”

“ถ้าฉันไม่ฟื้นขึ้นมา ฉันจะกลายเป็นผีพรายเหมือนเธอไหม” ถามเสียงเรียบทั้งยังจ้องมองดวงหน้าน้อยที่ต้องกับแสงจันทร์และแสงไฟมากมายจากกระทงรอบกาย คืนนี้สายชลน่ามองกว่าคืนไหน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพระจันทร์ดวงโตนั้นสวยกว่าทุกวันเลยทำให้เธอสวยไปด้วยหรือเปล่า

“ไม่ค่ะ คนที่จมน้ำตายไม่กลายเป็นพรายหรอก” ตอบเขาด้วยรอยยิ้มละมุนก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อย ๆ หายไป คิ้วเรียวเริ่มย่นเข้าหากันเมื่อกายบางเกิดความผิดปกติขึ้น

“สายชล…” เพลิงเรียกชื่อคนในอ้อมแขนเมื่อรู้สึกว่าผิวกายเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงไป “สายชล!” น้ำเสียงนั้นดุดันปนตกใจขึ้นเมื่อคนในอ้อมแขนไม่ได้สติแล้ว

“สายชล สายชล” เพลิงพาสายชลขึ้นมานอนพักบนท่าน้ำหน้ากระท่อม เขย่าแขนปลุกคนที่นอนแน่นิ่งแรง ๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าสายชลจะตื่นขึ้นมา ขณะเดียวกันกายบางก็ค่อย ๆ เหี่ยวลงราวกับขาดน้ำ มือใหญ่รีบวักน้ำขึ้นมาชโลมกายบางครั้งแล้วครั้งเล่า แต่นั่นยิ่งทำให้สายชลแย่ลง

“หรือว่า…” พอมองดูดี ๆ ถึงรู้ว่าน้ำในคลองตอนนี้ไม่ปกติ ตอนที่เด็กคนนั้นบอกว่าในน้ำมีผีพราย คงมีคนโยนอย่างอื่นนอกจากแหปลุกเสกลงน้ำด้วย เขาซึ่งอยู่บนบกแล้วเห็นเหตุการณ์ก็มัวแต่หาที่ลับตาคนเพื่อจะลงไปในคลอง ไม่ได้สังเกตอะไรนอกจากจุดที่คิดว่าสายชลน่าจะอยู่

“แม่งเอ๊ย!” เพลิงช้อนร่างสายชลขึ้นในท่าเจ้าสาวด้วยความเร่งรีบ พาเข้าไปในห้องน้ำ ประคองร่างอรชรให้นั่งบนปากโอ่ง ใช้มือข้างที่ยังว่างตักน้ำจากโอ่งขึ้นมาราดรดกายสาว บริกรรมคาถาบทหนึ่งจบแล้วก็เป่ามนต์นั้นใส่กายบาง พลันนั้นเรือนร่างที่เหมือนจะแห้งเหือดก็กลับมาอิ่มน้ำอีกครั้ง

“สายชล สายชล” เสียงทุ้มปนกังวลเรียกคนบนปากโอ่ง ถึงร่างกายจะกลับมาเป็นปกติแล้วแต่สายชลกลับยังไม่ฟื้น หนำซ้ำลมหายใจของพรายสาวก็แผ่วลงเรื่อย

“ต้องอยู่ในน้ำตลอดเลยหรือไง”

บางอย่างแวบเข้ามาในหัวขณะนึกหาวิธีช่วยคนตรงหน้า

“อยู่บนบกได้แค่แป๊บเดียวค่ะ เหมือนที่คุณลงไปในน้ำได้แป๊บเดียวนั่นแหละ”

เขานึกถึงเรื่องที่ได้คุยกับสายชลตอนนั้น นึกหาวิธีทำให้เธออยู่บนบกได้นานขึ้นโดยไม่ต้องแช่น้ำ เพราะตอนนี้ในน้ำไม่ปลอดภัย ครั้นจะให้ลงแช่ในโอ่ง สายชลก็ยังไม่ได้สติ เขากลัวว่าเธอจะสำลักน้ำ ก็ไม่รู้หรอกว่าพวกพรายหายใจในน้ำตอนหลับยังไง แต่ก็เพราะไม่รู้นี่แหละถึงได้ไม่กล้าปล่อยไป

“ไม่มีวิธีทำให้อยู่บนบกนาน ๆ เลยเหรอ”

“มีค่ะ ทำเหมือนที่สายชลทำให้คุณไงคะ แต่คุณต้องเป็นคนเริ่ม”

“...สายชล” เสียงแผ่วเรียกคนตรงหน้าอีกครั้ง “ถ้าเธอไม่ตื่น ฉันจะทำแบบนั้น เหมือนที่เธอทำกับฉันแล้วนะ” ว่าจบก็ประคองดวงหน้าน้อยให้เชิดขึ้นด้วยสองมือ ค่อย ๆ ประกบจูบลงบนเรียวปากอิ่ม ออกแรงดันร่างอรชรบนปากโอ่งให้เอนกายพิงกำแพงด้านหลัง

เพลิงละริมฝีปากออกเมื่อป้อนจูบลงไปแล้ว จ้องมองใบหน้าขาวนวลของคนที่นั่งหลับตาพริ้มด้วยอารมณ์สับสน พอเห็นว่าสายชลไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นก็ทาบจูบลงอีกครั้ง กลีบปากหนาขบเม้มเรียวปากอิ่มอย่างละเมียดละไม ค่อย ๆ บดเบียดเรียวปากสวยอย่างเชื่องช้าราวกับเด็กน้อยเล็มกินขนมหวานเพราะกลัวว่ามันจะหมด

กลิ่นกายของพรายสาวหอมกรุ่นขึ้นเรื่อยเมื่อร่างกายเริ่มหายเป็นปกติ เพลิงเริ่มสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของกายบางที่อุ่นขึ้น แต่ยิ่งกายบางอุ่นมากขึ้นเท่าไหร่ ความร้อนรุ่มในกายเขาก็มากขึ้นเท่านั้น หัวใจแกร่งเต้นถี่รัวขึ้นเมื่อแผงอกแกร่งแนบชิดเนินเนื้อสาว กลีบปากหนาเริ่มมูมมามขึ้น เขาไม่ได้ค่อย ๆ ลิ้มรสขนมเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กินมันอย่างตะกละตะกลาม บดขยี้เรียวปากสวยด้วยความกระหายหา สอดแทรกลิ้นสากเข้าโพรงปากสาว ลิ้มรสความหวานล้ำอย่างหื่นกระหาย

“อื้อ คุณเพลิง อึก” เสียงร้องท้วงในลำคอบางของคนที่ได้สติดังขึ้น แต่ก็เงียบหายไปเมื่อรสจูบเขาเผ็ดร้อนขึ้น

“อึก คุ คุณเพลิง แฮก แฮก” สองมือเรียวดันคนตรงหน้าออกได้สำเร็จ ทั้งคู่สบตากันและกัน ฟังเสียงหอบหายใจของกันและกันอยู่อย่างนั้น

“เธอเป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อตั้งสติได้ แม้กายใหญ่จะร้อนรุ่มแต่ก็ยังพอคุมไหวเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ

“สายชลไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” ตอบเขาเสียงเบาก่อนจะกัดปากตัวเองเมื่อสองตางามเผลอจ้องกลีบปากหนา จู่ ๆ ก็นึกถึงรสจูบร้อนแรงเมื่อครู่ขึ้นมา “ตะ แต่ว่าสายชลรู้สึกแปลก ๆ” เสียแผ่วเอ่ยต่อก่อนจะรีบอุบไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ควรพูด ความรู้สึกร้อนวูบวาบตามช่องท้องและหว่างขา หากพูดไปเขาคงมองเธอแปลก ๆ ได้แต่หลุบตาลงต่ำเพราะไม่กล้าสบตาเขา แต่นั่นกลับทำให้สองตางามปะทะกับบางอย่างเข้า... กลางหว่างขาแกร่งมีบางอย่างผงาดอยู่ใต้ร่มผ้า ยิ่งเป็นกางเกงขาก๊วยตัวบางที่เปียกชุ่มมันยิ่งเห็นสิ่งนั้นชัด

“ลงโอ่งไปซะ คืนนี้อย่าออกไปไหน น้ำในคลองมันไม่สะอาด” มือใหญ่สองข้างรีบประคองดวงหน้าน้อยให้เชิดขึ้นสบตากันเพราะกลัวว่าพรายสาวจะเห็นอะไร แต่นั่นกลับทำให้ใบหน้าของทั้งคู่เห่อร้อนขึ้น คนหนึ่งเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น อีกคนไม่อยากให้เห็นเลยรีบหาเรื่องคุย

“แต่คืนนี้สายชลอยู่บนบกได้ทั้งคืนนะคะ”

“คืนนี้เธอไม่อยากอยู่บนบกหรอก เชื่อฉัน” เสียงเรียบเอ่ย

“แต่ว่า…”

“ลงโอ่งไปซะ” เสียงดุว่าก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป คนมึนงงได้แต่สงสัยแต่ก็ยอมลงไปลอยคอในโอ่งเงียบ ๆ

>>> ถ้าหนูไม่ลงโอ่ง อิพี่จะลงแดงเอานะคะลูก ><