เพลิงหลงพราย

ไม่มีที่ไป

“คงไม่เป็นไรมั้ง” คนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียวพึมพำ

หลังกลับจากบ้านเพื่อนเพลิงก็ไล่ภาพใครบางคนออกจากหัวไม่ได้สักที จากที่คิดว่าพิธีล้างคลองจะทำกันพรุ่งนี้ แต่เพราะมีคนบอกว่าเห็นผีพราย เลยกลายเป็นว่าพิธีล้างคลองเริ่มกันคืนนี้ ส่วนพรุ่งนี้เช้าจะมีพระมาสวดมนต์ พร้อมกับตักบาตรริมคลองทำบุญให้คนที่ตายในคลอง

“หืม?” ทว่าเมื่อเปิดฝาโอ่งมังกรขนาดไม่สูงมากออก ร่างใหญ่ก็ต้องแปลกใจ “ใครมันมาเล่นพิเรนทร์อะไรวะ” ถอนหายใจหนัก ๆ ออกมาเมื่อน้ำในโอ่งที่มั่นใจว่าเปิดใส่เต็มแล้วกลับเหลือเพียงครึ่ง ที่สำคัญมีเศษดินโคลนในโอ่งจนน้ำขุ่นไปหมด

“รอยเท้า?” พอมองไปรอบห้องน้ำอีกทีก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่า เมื่อพื้นห้องน้ำมีรอยเท้าเล็ก ๆ ที่เปื้อนโคลนปรากฏอยู่สามสี่จุด คล้ายว่าเจ้าของรอยเท้านี้เดินเข้ามาในนี้แล้วเดินออกไป

“จะผีหรือคนกูจะตีให้ตีนหักเลย เพิ่งขัดห้องน้ำไปแท้ ๆ มาทำเละเทะหมด” เสียงดุว่าขณะตักน้ำในโอ่งมาราดรอยเท้าเล็ก ๆ ออก

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หนุ่มใหญ่ในร่างกำยำก็เดินกลับกระท่อมโดยมีผ้าขาวม้าผืนเดียวพันรอบเอวเอาไว้ ทว่าก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อรอยเท้าเดียวกับที่เห็นในห้องน้ำ ตอนนี้มันปรากฏอยู่ตามขั้นบันไดยาวไปจนถึงหน้าประตูกระท่อม

แอดดด!

ประตูไม้ไผ่ถูกมือใหญ่เปิดออกช้า ๆ พร้อมกันนั้นคนที่แอบอยู่ด้านในก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่วินาทีเดียวกันที่ได้สบตากับเขา ดวงตากลมโตที่เคยวูบไหวก่อนหน้าก็เป็นประกายขึ้นมา

“กลับมาแล้วเหรอคะ” เสียงหวานเจื้อยแจ้วเอ่ยทักทายทั้งที่เจ้าตัวยังนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่มุมหนึ่งของห้อง

“มาทำอะไรในนี้” พอรู้ว่าเป็นใครเขาก็แปลกใจ โล่งอกที่ไม่ใช่โจรผู้ร้าย

“ในน้ำมันร้อนแปลก ๆ สายชลเลยขึ้นมาบนบก แล้วไปซ่อนตรงนั้น” มือเรียวชี้ไปทางห้องน้ำซึ่งอยู่ข้างกระท่อม “แต่สายชลได้ยินเสียงคนหลายคนพายเรือมาทางนี้ เขาสวดอะไรแปลก ๆ ด้วย ก็เลยวิ่งมาซ่อนในนี้แทนค่ะ” ว่าจบก็หยัดกายลุกขึ้น ทว่าร่างใหญ่กลับเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะร่างอรชรเบื้องหน้านั้นเปลือยเปล่า

ยัยเด็กผีนี่ยังไม่หาเสื้อผ้ามาสวมใส่อีก!

“ไปซะ อย่ามาที่นี่อีก ออกไปจากหมู่บ้านนี้ด้วย” เสียงทุ้มว่าพลางเดินออกห่างจากบานประตู “ที่นี่อันตราย” เขาว่าต่อ

“คืนวันเพ็ญที่จะถึงนี้สายชลจะไปค่ะ แต่ตอนนี้ยังไปไหนไม่ได้ ขออยู่แถวนี้ก่อนได้ไหมคะ” พรายสาวเอ่ยกับเจ้าของแผ่นหลังกว้าง ดวงตางามจ้องมองอักขระโบราณมากมายที่สักไว้บนแผ่นหลังเขาด้วยความสนอกสนใจ

“ทำไม? จะอยู่เอาชีวิตใครก่อนแล้วค่อยกลับหรือไง” ร่างใหญ่ว่าพลางหันมาจ้องใบหน้าพรายสาวเขม็ง ถึงจะไม่แน่ใจนักว่าเป็นฝีมือเธอหรือเปล่าที่ทำร้ายผู้คน แต่ยังไงเสียก็ให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ เขาไม่ใช่คนธรรมดา เกิดวันหนึ่งพลาดทำร้ายเด็กนี่เหมือนที่พ่อเขาเคยพลาดมาแล้วคงแย่ เป็นจอมขมังเวทย์ก็ใช่ว่าจะคุมของที่ตนมีได้ตลอด

“เปล่านะ สายชลเพิ่งเคยขึ้นมา แล้วก็ไม่ได้จะเอาชีวิตใครด้วย”

“ช่างเถอะ ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว อย่ามาให้เห็นอีก ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ” เจ้าของเสียงดุขู่ ส่วนคนฟังขนลุกซู่ จากที่คิดว่าเขาจะใจดีด้วยเพราะเธอไม่ได้ทำตัวร้าย ๆ ใส่ แต่ไหงมาพูดแบบนี้กับเธอ

“แต่ตอนนี้น้ำในคลองมันร้อน…”

พรึ่บ!

ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ ๆ เชือกเส้นหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือใหญ่ มันเรืองแสงสีแดงแผ่ไอร้อนออกมาจนเธอที่ยืนห่างเขายังสัมผัสได้

“ตอนนี้มันไม่ร้อนแล้ว ไอ้พวกกระจอกนั่นมันทำได้แค่ขู่เท่านั้น ไปซะ”

“ปะ ไปแล้วค่ะ” บอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักก่อนจะวิ่งลงกระท่อมไป

ตู้ม!

ร่างอรชรกลับสู่ผืนน้ำอีกครั้ง เธอไม่ได้ไปไหนไกลเพราะตรงนี้เป็นจุดนัดพบระหว่างเธอกับพี่สาว อีกอย่างตรงนี้ไม่มีคนมาเพราะสองฝั่งคลองเป็นสวนกล้วยทั้งหมด ไม่มีบ้านคน

จ๋อม!

พรายสาวดำผุดดำว่ายอยู่ใต้ท่าน้ำ ลอยคอรอพี่สาวอย่างใจจดใจจ่อ มีบ้างที่แอบขึ้นไปนั่งห้อยขาตีน้ำเล่นบนท่าน้ำ แต่ก็กลับลงน้ำตามเดิมเพราะตัวเริ่มแห้ง

จ๋อม!

เสียงบางอย่างกระทบผืนน้ำดังติดต่อกันเป็นเวลานาน คนหูดีนอนพลิกตัวไปมาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความรำคาญ เพลิงลุกมาแง้มประตูดูก็พบว่าร่างเล็กกำลังนั่งห้อยขาตีน้ำอยู่ที่ท่าน้ำ ใบหน้าหวานแหงนมองท้องฟ้าที่มีดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่ ยามที่แสงจันทร์ต้องดวงหน้าน้อยและผิวกายขาวซีด ทำให้คนแอบมองเผลอจ้องอยู่นานจนละสายตาไม่ได้

แอดดด! โครมมม!

“เหี้ยเอ๊ย!”

“เฮือก!” เสียงประตูเปิดออกเพราะแรงเกาะขอบประตูที่หนักขึ้นทำให้ร่างใหญ่พรวดพราดออกมาข้างนอก เขาสบถเสียงดังจนพรายตกใจรีบกระโดดลงน้ำ

“ขออยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้เหรอ” เสียงหวานพึมพำ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามด้วยกลัวว่าเขาจะตามมาฆ่าเธอจริง ๆ ตอนนี้เธอไม่มีที่ให้ไป ได้แต่รอพี่สาวกับเหล่าพรายที่จะขึ้นมาในคืนวันเพ็ญที่จะถึงนี้เท่านั้น

ทั้งคืนสายชลซ่อนตัวอยู่ใต้ท่าน้ำด้วยความหวาดระแวง กระทั่งเช้าของวันต่อมาเธอจึงค่อย ๆ ลอยคอออกไป แอบลอยเลียบ ๆ เคียง ๆ ไปตามริมคลองทางท้ายสวนกล้วยของเขา

“ไปซ่อนตรงนั้นก็ได้มั้ง เขาไม่น่าจะไปแถวนั้นบ่อย ๆ หรอก” คิดได้แบบนั้นก็ลอยคอไปเรื่อย ๆ