Pagkatapos kumain ay nagpaalam ako kay Steven na maglalakad-lakad muna ako sa dalampasigan. I thought I never be able to set foot on this island again pero heto ako, naglalakad habang pinagmamasdan ang karagatan.
Hindi pa man ako nakakatapak sa puting buhangin ay may humablot bigla sa wrist ko. It's him. And his masculine body. He was holding a hammock and a small tumbler. He's sweating. Marahil tumakbo siya para maabutan ako. Akala ko kasi ay ayaw niyang sumama kaya hindi ko na siya inaya.
“What are you doing here? Akala ko ba ay ayaw mong sumama,” I was surprised.
“Hindi ka naman nagtanong kung gusto ko bang sumama,” pilyo niyang sagot.
“Akala ko kasi ayaw mo.”
“Akala mo lang ‘yon,” nauna siyang maglakad at iniwan ako sa pwesto ko. Tingnan mo nga naman kasalanan ko pa. Ang bilis ta
