ร่างบางถูกช้อนอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็วโดยที่หล่อนไม่ทันตั้งตัว “คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี่นะ” จะวี้ดว้าย ก็อายผู้คน รติกาลจึงลดระดับน้ำเสียงให้แผ่วลง พร้อมกับดิ้นเพื่อให้หลุดจากวงแขนหนา หากแต่พอขยับมากไป ข้อเท้าก็เจ็บแปลบ จนน้ำตาเล็ด
“เท้าเคล็ด อย่าฝืนเดินต่อเลยครับ” มนัสบอกด้วยความเป็นห่วง ตากลมใสที่เต็มไปด้วยความกังวลจ้องตอบ หากแต่รติกาลสัมผัสได้ว่าการกระทำของเขาจริงจังและใส่ใจอาการของเธอมากกว่าคิดฉวยโอกาสกับเธอ “ไม่เป็นไร คุณปล่อยฉันลงก่อนเถอะ อายเขา” เสียงแผ่วเบาหากแต่หนักแน่น แต่กระนั้นอีกฝ่ายหาได้ใส่ใจ ยิ้มหน้าตายตอบกลับมา
“หากคิดว่าผมอุ้มคุณ แล้วอายชาวบ้าน ผมว่า คุณเปลี่ยนจากทำตัวเป็นท่อนไม้ แล้วทำตัวตามสบายผมจะได้อุ้มคุณสะดวกไปถึงรถไวๆจะดีกว่านะครับ” เขาบอกพร้อมรอยยิ้มขำ
รติกาลเหลือบตามองคนพูด หน้างอ ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน เธออยากเถียง แต่ก็ไม่อาจอ้าปากเถียงออกไปได้ เขาเล
