BROKEN (Taglish)

Chapter 1 (Assumption)

October 21, 2010 (12:45 A.M.  to 1:30 A.M.)

El Nido,  Palawan

The woman kneeling in front of him is giving him a blowjob. He doesn't know her name. Of course, exchanging names happened earlier but he doesn't remember her name. He doesn't remember because he doesn't care a bit.

He just met her earlier, a blind date arranged by his friend Jake. He never thought na hahantong sila sa kuwartong ito na one week niyang ni-rent. Ikatlong gabi niya pa lang ngayon dapat. He has his reasons kung bakit siya narito ngayon sa El Nido.

He usually doesn't go to casual s*x but this woman made her way. Pauwi na sana sila kanina. Ihahatid na sana niya ang babae.

"I like the way that it looks you are a gentleman but I am looking forward on finding how wild you are in bed," sabi ng babae sa kaniya kanina habang nagda-drive siya palabas ng parking area ng restaurant kung saan sila kumain nito.

Nilingon niya ang babae at kitang-kita sa mga mata nito ang pagnanasa sa kaniya. Wala sana siyang plano pagbigyan ito pero nang muli itong magsalita ay may bigla siyang naalala.

"Don't you like me, do you? Pangit ba ako?" inis na sabi ng babae sa kaniya.

Deja vu, he heard those lines years ago. Huminto siya sa pagda-drive at agad hinila ang babae palapit sa kaniya. He kissed her roughly and to his amazement ay mukhang nag-enjoy pa ang babae.

Matapos niya itong halikan ay tinitigan niya ito. Hindi ito pangit. Maganda ito. Mestiza. Sinadya pa yata na mestiza ang ipinakilala sa kaniya ng kaibigan.

F*ck Jake! 

"Where to? Your place or mine?" tanong niya sa babae na abala na sa paghaplos sa katawan niya.

"Yours," mapang-akit na bulong nito kasabay ng pagdila sa kaniyang earlobe.

Nang dumating sila sa kwarto ng sikat na resort hotel kung saan siya tumutuloy ay agad siyang hinalikan ng babae pagsara niya pa lang ng pinto.

"I know someone,  maganda at mabait.  Pare,  I am telling you hindi ka na aalis ng El Nido kapag nakilala mo itong friend ng girlfriend ko," si Jake iyon habang kausap niya noong isang araw.  Unexpected ang pagkikita nila sa resort hotel na tinutuluyan,  manager na pala ng hotel ang kaibigan.

"I have no time for that.  May iba akong sadya rito sa El Nido."

"Pare naman eh...  Ang tagal natin hindi nagkita.  Kailan ba huli tayo nagkasama?  Five year ago pa yata,  no'ng kararating mo lang galing Dubai."

Hindi na lang siya umimik.  Totoo naman.  Mula nang nakabalik siya galing Dubai ay abala na siya sa mga personal niyang lakad. Hindi niya rin masabi sa kaibigan ang uri ng trabaho niya sa grupo ni Lace.

"I am telling you,  pare.  Hindi ako mapapahiya this time.  Mabait at maganda talaga itong ipapakilala ko.  Aside from that,  she is looking for serious relationship.  Desente ito.  She is working in a bank," at binanggit  nito ang pangalan ng bangko kung saan manager ang babaeng gustong ipakilala sa kaniya.

"Ride me, sweetie," sabi niya sa babae pagkabalik ng isip niya sa kasalukuyan.

A seductive smile is on her lips. She kissed him fully and seductively positioned herself on top of him. 

Desente? Serious relationship? My ass, Jake!

When she was about to start her reversed cowgirl moves, a phone rang and distracted the atmosphere.

"Don't mind it," he told her and start grabbing the woman's hips para tulungan ito sa paggalaw sa ibabaw niya. Kung sino man ang tumatawag ay titigil din ito. Iisipin ng caller na tulog na siya nang mahimbing.  A grin formed his lips.

Mahimbing? 

The phone stops ringing and a message tone follows. Mali ang akala niyang pagtigil ng caller sa pagtawag because after few seconds, the phone rings again.

It should be important. It must be important dahil baka masakal niya ang tumatawag kapag nagkita sila. He then grabbed the phone that he placed on the headboard earlier to check who was the one that kept on disturbing him.

Lace.

It is indeed important. Nangiti sa naisip na inisin ang kausap sa kabilang linya.

"Zup?" he answered the third phone call. Napahinto naman sa paggalaw ang babae na nasa ibabaw niya. Inis na nakatingin sa kaniya. Iniisip na bakit pa niya sinagot ang tawag. Na dapat ay nag-silent mode na lang siya.

"Need you here ASAP," diretsong bungad ni Lace.

Sumimangot naman ang babae sa ibabaw niya at para hindi na ito mainis ay binago niya ang position nila. Pinataob niya ito and she moaned when he fully entered her.

"Why?" kasabay ng monosyllabic niyang tanong kay Lace ay ang pag-ungol ng babae.

Lace frowned. She heard someone's moan. A woman's moan in fact. It was obvious that Burn is with someone at napangiti naman ito sa naisip. Natatawa sa naisip na mukhang hindi pagtulog ang naistorbo. 

Sorry, Burn. 

"We have a meeting as soon as you are here. A new case, Burn. An important case in fact," Lace said. Iyon na lang ang naintindihan ni Burn sa mga sinabi ni Lace.

"K." He was about to end the call when he heard a name Lace said.

Tuluyan na siyang tumigil sa ginagawa at humiwalay sa babaeng katalik. 

What the... Tama ba ang narinig ko?

"Do you understand what I said, Burn? We need you to be here because the new case is important."

"Wait, Lace. May binanggit ka kanina..."

"Marami na ako nasabi. Alin doon?"

"Did you say..." No, Burn! Stop thinking that. Saway niya sa sarili.

"What?" Naguluhan na rin si Lace.

"No. I mean..." Did he really hear that name? Or nasa subconscious mind niya lang?

Ang babae naman ay yumakap mula sa kaniyang likuran at unti-unting ibinababa ang kamay patungo sa kaniyang p*gkalalaki. He was about to let her touch his length when Lace mentioned again the name he heard. Tuluyan na siyang napatayo at nagbihis. Ang babae ay pabagsak na humiga na lang sa kama at inis na tinitigan siya.

"Sorry. Someone important changed the mood," he was about to leave her nang may maalala, "you can take the room. It was already paid."

******

Sta.  Monica,  Puerto Princesa City

Pawis na pawis na bumangon mula sa pagkakahiga si Bridge. Nagising siya mula sa isang nakakatakot na panaginip. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit hindi pa siya nasasanay. Dapat sanay na siya.

Pinahid niya ang luha na nasa kaniyang mga pisngi. Umiyak na naman siya dahil sa takot sa panaginip. Panaginip o bangungot? Hindi na niya alam ang kaibahan.

Bumagon siya mula sa kama at lumapit sa switch ng ilaw at pinailawan ang buong silid. Hindi na siya nakontento sa liwanag mula sa lampshade. Takot siya at kailangan niya ng liwanag.

Lumapit siya sa pitsel ng tubig na nasa lamesita sa gilid ng kama. Hindi na niya pinansin ang baso at diretsong uminom mula sa pitsel. Naalala niya ang gamot na nasa kaniyang bag. Kinuha niya ang gamot at uminom nito. Kailangan na naman niya maikalma ang sarili. Kadalasan ay wala na sa oras ang pag-inom niya ng gamot pero wala siyang magawa, kailangan niya kumalma.

Kinuha niya ang nobelang binabasa na nakapatong rin sa lamesita, magbabasa na lang siya hanggang sa makatulog muli. Hindi na lang niya papatayin ang ilaw para mabawasan ang takot niya.

Hawak ang nobela ay naisip niya pumunta bukas sa psychiatrist niya. Hihingi siya ng reseta para makabili siya ng sleeping pills. Baka sakali pumayag na ito, kailangan niya ng sleeping pills para makatulog siya ng maayos. Walang tigil ang nakakatakot niyang mga panaginip.

"You will be fine... Matatapos din ang lahat," Bridgette said after a while to herself.

"I will always be there for you.  No matter where.  No matter when."

Napangiti siya sa alaala. Ngiti na agad napalitan ng lungkot sa kaniyang mga mata. Lungkot na unti-unting nagdala ng galit sa mga mata niya.

"Do you still think of me? You liar..."

******

Makati City,  Metro Manila

"What happen?" naalimpungatan na sabi ni Zero, "bakit gising ka pa, Leticia?"

Napasimangot naman si Lace sa pagbanggit sa totoo niyang pangalan.

"I just analyzed something, Ancero Santiago Marquez."

Nangiti na lang si Zero sa pagbanggit ni Lace ng buong pangalan nito. Halatang nainis nito ang asawa nang tawagin niyang Leticia.

"Care to tell me," tuluyan nang nawala ang antok sa diwa na sabi ni Zero.

"About the Armand Madrigal's case. I have some analysis now, just analysis... but still working for it... to dig more. Probably..." putol ni Lace sa sasabihin dahil nagdududa pa rin siya sa naiisip but she know that she seldom felt wrong. 

Lace sighed, ayaw na muna niya sana magsabi nang detalye hangga't hindi siya sigurado pero nakikita niya sa mga mata ni Zero ang pagtatanong.

"I called Burn, minutes ago," pag-iiba niya ng topic. "Do you happen to know if he's in a relationship as of the moment?" naitanong niya dito.

"Kailan ka pa nagka-interes sa lovelife ni Burn?" nagtatakang tanong ni Zero, "why the sudden interest, Lace? Never ka nakialam sa lovelife ni Burn." 

"It was just that naisip ko na kapag nag-start tayo sa new case eh baka maapektuhan ang lovelife ni Burn kung meron man."

"Huwag mo nga ibahin ang usapan," nababagot na sabi ni Zero, "balik tayo sa Madrigal's case. Ano 'yong sinasabi mo na analysis mo?"

Ilang segundo munang nanahimik si Lace. Tinatantiya kung dapat niya ba sabihin ang analysis kay Zero o huwag na muna. Pero sa nakikita niya sa asawa ay handa ito maghintay sa sagot niya kahit ilang oras pa sila magtitigan.

“It was just that I think," simula ni Lace "I think that Madrigal's case is connected to the death of James."

******

October 22, 2010 (10:20 P.M.)

Kanina pa niya tinititigan ang larawan na nasa pader ng bahay niya. Nilapitan ito at hinalikan.

"Malapit na tayong muli magkita. At sisiguraduhin ko na wala na manggugulo pa sa atin. Malapit ko na silang maubos, mahal ko," nakangiti niyang sabi.

"Happy birthday to you,  happy birthday to you,  happy birthday,  happy birthday,  happy birthday to you!"

Malambing na boses ng kumakanta ang maririnig mula sa video na pinapanood niya. Siya ang kinakantahan ng 'Happy Birthday' doon sa video. Napakasaya niya sa video sa mga oras na iyon. Gaano na ba katagal ang video na pinapanood? Eight years o nine years na ba?

"Ano ba?  Bakit natutulala ka na r'yan?  Kanina ka pa nila inaantay sa labas," sabi ng kausap niya sa video.

"Mas gusto ko na ikaw lang ang kasama ko," seryoso niyang sagot sabay akmang yayakap dito.

"Hala...  Wag kang ganyan," agad naman itong umiwas sa yakap niya, "baka magtampo na ang mga katropa natin kapag narinig ka nila."

Napatiim-bagang siya sa naisip na simula pa noon ay kaibigan lang ang turing sa kaniya ng mahal niya.

"Wala ka bang nararamdaman para sa akin?  Mahal mo naman ako,  di ba?"  sabi niya dito. Nasa bahay sila ng mahal niya,  pumunta siya doon dahil lagi naman niya ginagawa iyon.

"Mahal kita as a friend.  Bakit ba hindi mo maintindihan iyon?"

"Sino ba ipinagmamalaki mo? 'Yong nagtatrabaho sa..." hindi na niya natapos ang sasabihin dahil sa nakitang pagkamuhi sa mga mata ng kausap.

"That's the reason kung bakit hanggang kaibigan lang ang turing ko sa'yo.  I hate that attitude of yours.  Masyado kang mayabang," sabi pa nito. 

"Sorry,"  sabi niya. Hindi ito pwede mamuhi sa kaniya,  " I didn't mean it as an insult.  I'm sorry. I just love you."

"Yan ang pagmamahal mo sa akin?" inis na sabi nito sa kaniya. "You know what?  It is better if you don't talk to me for a meantime," dugtong pa nito, nasa boses ang pagtataboy sa kaniya.

"No," sumamo niya, "huwag naman gano'n. Nag-sorry na nga eh."

"Wow!" tuluyan na itong nainis. "Pribilehiyo ba na marinig ka mag-sorry?  I think... I think it is better if you go home and stop pestering me.  Sunod na tayo mag-usap.  May gagawin pa rin ako," tinalikuran na siya nito at wala na siya nagawa.

Tunog ng doorbell ang nagbalik sa isip niya sa kasalukuyan. Sinilip niya ito sa bintana, it was the food delivery na kanina niya pa hinihintay. Wala naman siya iba pang inaasahan maliban sa food delivery.

Nandito siya ngayon sa hideout niya. Dito siya nagtatago at nagpaplano ng mga kasunod na gagawin. Napatingin siya sa isang bahagi ng wall kung saan may mistulang bulletin board na naroroon. Napangiti siya.

Muling tumunog ang doorbell at tiningnan niya muna ang sarili sa salamin bago lumabas ng pinto. Yes, the need to be sure that no one knows the house kung saan siya nakatira ang pinakaimportante ngayon sa buhay niya. Ikinabit niya muna ang pekeng balat sa kanang pisngi bago tuluyang lumabas ng pinto.