ตอนที่ 4
1575 Words
"พี่ว่าวันนี้เราไปรับน้องนนท์กันดีมั้ย" เอ่ยบอกคนรักที่ตั้งใจซักรองเท้าผ้าใบให้ลูกชายอย่างเอาเป็นเอาตาย มือเล็กแค่นั้นแต่ขัดแรงจนหน้าสั่นไปหมด พิณตราแค่เพียงยืนดูอยู่ไกลๆ ทีแรกตั้งใจจะหนีอลินขึ้นมานอนแต่พอพิมพ์ดาวขึ้นมาหา พูดคุยกัน ก็ไม่อยากจะนอนต่อแล้ว ช่วยหล่อนปัดกวาดเช็ดถูบ้านง่ายๆ อย่างทุลักทุเลเพราะแผลที่เท้ายังไม่หายดี แม้จะโดนคนพี่ห้าม แต่คนน้องก็ไม่ยอมทำตาม อยากจะช่วย ทั้งที่จริงวันนี้พวกเธอตั้งใจจะพากันนอนดูทีวีเสียหน่อย แต่ดันถูกขัด จนโปรแกรมต้องเปลี่ยนไปหมด พอิพ์ดาวเลือกทำงานบ้านอย่างที่เธอรัก เธอว่ามันคืองานอดิเรก
"ไม่ต้องค่ะ น้องนนท์กลับรถโรงเรียน" พูดโดยไม่ได้มองหน้าพิณตราเพราะกำลังตั้งใจกับการซักรองเท้าอยู่
"แล้วอีกอย่างเท้าพิณก็เจ็บอยู่ ไม่ควรเดินเยอะนะ"
"ทำไมพี่ไม่เอาปั่นในเครื่องล่ะ ขัดแบบนี้เหนื่อยแย่" เมื่อถูกปฏิเสธจึงเริ่มชวนคุยเรื่องอื่น
"มันไม่สะอาดค่ะ แล้วอีกอย่างนึง ไม่ควรใช้เครื่องซักผ้าร่วมกัน" เด็กสาวทำหน้างง เพราะสำหรับเธอไม่ว่าอะไรก็โยนลงเครื่องซักผ้าหมด รอเวลาตากอย่างเดียว
"ก็คิดดูสิคะ ซักเสื้อกางเกง แล้วซักถุงเท้ารองเท้า ผ้าขี้ริ้ว ผ้าเช็ดเท้า หรือแม้กระทั่งชุดชั้นใน ปนกันอยู่ในเครื่องเดียวกัน ไม่ไหวค่ะ"
"แต่ก็ไม่ได้ซักพร้อมกันเสียหน่อย"
"แต่เชื้อโรคก็ยังอยู่ค่ะ"
"งั้นก็ซักมือไปเลย ไม่ต้องมีแล้วเครื่องซักผ้า" พิมพ์ดาวขำกับความคิดเด็กสาว
"ก็เหนื่อยแย่สิคะ"
"เมื่อเช้าอาบน้ำหนือเปล่าเนี่ย" เพิ่งจะสังเกตว่าคนรักยังสวมชุดเดิมเหมือนเมื่อคืนเลยเอ่ยถาม
"เหม็นเหรอคะ ก็ ก็ พิณไม่ได้ออกไปไหน แถมเท้าก็ไม่ควรโดนน้ำ แล้ว..." เด็กสาวเลิ่กลั่กตอบลิ้นพันกัน
"พอเลยค่ะ เดี๋ยวอาบน้ำด้วยนะคะ โตแล้วนะทำไมถึงชอบทำตัวสกปก เดี๋ยวพี่ว่าจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ต แล้วจะกลับมาทำอาหารเย็นให้ค่ะ"
"สั่งมาก็ได้นี่คะ เดี๋ยวพิณจ่ายเอง ไม่อยากให้พี่ออกไปข้างนอกตอนนี้"
"ทำแบบนี้บ่อยๆ พี่จะเคยตัวนะคะ เดี๋ยวก็ขี้เกียจแย่เลย"
"ขี้เกียจบ้างก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพิณเอารองเท้าน้องไปอบให้ พี่ไปนั่งพักเถอะ นอนก็ได้" รีบแย่งรองเท้าจากในมือคนรักแล้วเดินออกจากตรงนั้นไปทันที พิมพ์ดาวได้แต่แปลกใจกับท่าทางใจดีเป็นพิเศษของพิณตรา
"โห ทำไมวันนี้อาหารเยอะจัง" หนุ่มน้อยร้องออกมาอย่างตื่นเต้นที่เห็นอาหารมากมายเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
"พี่พิณเป็นเจ้ามือค่ะ" พิมพ์ดาวเอ่ยบอกลูกชาย
"ผมทานเลยได้มั้ย ผมหิวมาก" หนุ่มน้อยเพิ่งลงจากรถโรงเรียนแล้ววิ่งเข้าบ้านทันทีโดยที่ยังไม่ได้วางกระเป๋านักเรียนด้วยซ้ำ
"เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยแล้ว ล้างมือก่อนค่ะ" วันนี้อาจจะเร็วไปเสียหน่อยสำหรับมื้อเย็มของพวกเธอ แต่ก็กินเวลานานแทบมืดค่ำ เพราะทุกคนเพลิดเพลินกับเมนูอาหารแปลกใหม่และเรื่องราวของเด็กน้อยที่เอ่ยออกมาไม่หยุดซึ่งล้วนแล้วเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียน
"น้องนนท์นี่พูดมากเหมือนใครเนี่ย" เอ่ยเเซวคนเป็นแม่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บริเวณเคาท์เตอร์ห่างจากสมาชิกทั้งสองมนบ้าน วันนี้พิณตราอาสา สอนการบ้านน้องนนท์ ซึ่งก็ทำให้พิมพ์ดาวได้มีเวลาอ่านนิตยสารแฟชั่น ข่าวดารา หรือแม้กระทั่งหนังสือพิมพ์
"ก่อนหน้านี้อาจเหมือนพี่แต่ตอนนี้เหมือนพิณเกือบทุกอย่าง" เงยหน้าบอกคนรักที่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามเธอ
"น้องนนท์ขึ้นนอนเเล้วนะคะ ตอนนี้เป็นเวลาของผู้ใหญ่แล้ว" ดึงหนังสือในมือของคนตรงหน้ามาถือไว้และโยนไปไกล
"จะทำอะไรคะ อาบน้ำแล้วหรือยังเอ่ย" ท้าทายคนตรงหน้าแถมยังไม่หยุดแซว
"อาบแล้วสิคะ ใครจะทนอยู่ได้" จนพิณตราหน้ามุ่ย พิมพ์ดาวลงจากเก่าอี้ตัวสูงเปิดตู้ยาหยิบอุปกรณ์ออกมาก่แนจะหันมาสั่งคนรัก
"ทำแผลกันเถอะค่ะ วันนี้พี่ก็ลืมเลย" เดินนำเด็กสาวไปยังโซฟาตัวเดิม ตัวเมื่อวาน
"พิณก็ไม่เตือนพี่เลย"เอ่ยดุคนที่ตามมานั่งด้วยติดๆ
"ก็พิณไม่ชอบทำแผล"
"เรื่องแบบนี้ละเลยไม่ได้ค่ะ ถ้าไม่อยากเป็นบาดทะยัก รู้มั้ยเชื้อบาดทะยักมีผลกระทบต่อระบบประสาทอาจตายได้"
"แค่เหยียบจานแตกเองนะคะ ถึงตายเลยเหรอ"
"ค่ะ เคยฉีดวัคซีนป้องกันบ้างหรือยังล่ะ ถ้ายังก็ไปำร้อมน้องนนท์เลย แต่ถ้าช่วงนี้รู้สึกมีไข้ให้รีบบอกนะคะ"
"จริงเหรอคะ ถึงว่าพิณรู้สึกเพลียๆ หนาวๆ ร้อนๆ ด้วย"
"อ้าว ทำไมเพิ่งจะบอกคะ" รีบเอามืออังที่หน้าผาก ข้างแก้ม และลำคอ พิณตราอย่างกระวนกระวาย
"ตัวก็ไม่เห็นร้อนนะ" หันไปเจอหน้าคนขี้แกล้งที่ตอนนี้แอบอมยิ้ม
"โอ้ย! พี่ตีพิณทำไมเนี่ย พิณป่วยอยู่นะ"
"พี่ไม่ขำนะ แล้วก็ไม่สนุกด้วย ที่พิณแกล้งเล่นแบบนี้"
"ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลย" เด็กสาวเอ่ยอย่างไม่เข้าใจกับอารมณ์คนตรงหน้า
"ก็เพราะว่าพิณเห็นว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ไปหมดไงคะ พี่เลยโกรธ"
"แล้วพิณต้องการจะทำอะไรหรือเปล่า บอกมาตรงๆ ค่ะ ดูพิณแปลกๆ "
"พี่จำดาราผู้ชายที่พิณบอกว่าเขาเป็นไอดอลของพิณได้มั้ย"
"ค่ะ" ตอบออกไปแต่สีหน้าและอารมณ์ยังคุกรุ่นอยู่
"พิณได้ร่วมงานกับเขาค่ะ"
"ดีใจด้วยนะคะ"
"แต่สีหน้าพี่ไม่เหมือนดีใจด้วย"
"พี่ยังโกรธเรื่องที่พิณแกล้งพี่อยู่"
"โถ คุณแม่" คว้าตัวคนรักเข้ามากอดอย่างเอาใจ
"หายโกรธเถอะนะ ต่อไปพิณจะไม่ล้อเล่นเรื่องแบบนี้แล้วค่ะ แต่ถ้าพี่ไม่หายโกรธพิณจะหอมพี่ไม่หยุดแบบนี้" พิณตราก้มลงหอมแก้มคนพี่หลายทีอย่างที่พูดจริง จนพิมพ์ดาวไม่อาจจะกลั้นยิ้มได้อีก
"พอแล้วค่ะ" ดันหน้าเด็กสาวออก
"นี่พิณลงทุนหอมแก้วพี่เพื่อขอคืนดีเลยนะเนี่ย หายโกรธหรือยังถ้ายังคงต้องเปลี่ยนที่หอม" คราวนี้ก้มลงหอมซอกคอคนพี่อย่างไม่จริงจังนัก จนพิมพ์ดาวต้องส่งเสียงหัวเราะออกมา ตอนนี้ดูเหมือนพวกเธอจะเข้าใจกันดีเอาแต่หยอกล้อกัน พิณตราก็ไม่ยอมปล่อยให้คนพี่เป็นอิสระตามประชิดติดกายราวกับกลัวว่าหากปล่อยไปคนตนงหน้าจะหายไป
'ติ๊ง ต่อง' เสียงคุ้นหูทำลายบรรยากาศพวกเธออีกแล้ว
"ถ้าเป็นอลิน พิณจะโกรธพี่" เอ่ยคาดโทษคนรักก่อนจะรีบลุกไปยังประตู
"คุณเป็นใคร" เป็นคำทักทายแรกของคนที่ลุกไปเปิดประตู เพราะชายหนุ่มคนนี้ช่างไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย อายุคงไม่ห่างจากเธอมาก
"ผมเอานี่มาคืนคุณดาว"
"อ้าว คุณไมเคิล เข้ามาก่อนสิคะ" พิม์ดาวรีบเข้าแทรกเด็กสาวที่ยืนเหวออยู่ทันที แต่ก็ไม่ยอมให้คนรักกับฝรั่งตาน้ำข้าวได้อยู่กับพิมพ์ดาวสองต่อสอง รู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของผู้ชายคนนี้
"ผมเอาผ้าพันคอมาคืนคุณดาวครับ" เขาส่งให้เธอทันที แต่คนที่แย่งรับมาคือพิณตรา
"นี่ไม่ใช่ของพี่ดาว คุณคงมาผิดบ้าน" ทำไมเธอจะจำข้าวของของคนรักไม่ได้ นี่ไม่คุ้นเคยหรือผ่านตาเอาเสียเลย
"ค่ะ ไม่ใช่ของฉันหรอก" แม้จะไม่ค่อยพอใจกับท่าทีเสียมารยาทของคนรักแต่ก็ไม่อยากจะหักหน้าว่าหล่อนต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งเข้ามา
"จริงเหรอครับ แย่จัง" พิณตรารีบส่งคืนทันที แลัเขาก็รับมาุือไว้ก่อนจะยื่นออกมาให้พิมพ์ดาวใหม่
"งั้นผมให้คุณครับ"
"เหอะ! " พิณตราไม่พูดอะไรทั้งนั้นแต่แค่พ่นลมออกมาอย่างไม่พอใจ
"ไม่ดีกว่าค่ะ ไม่ใช่ของฉัน" พิมพ์ดาวงงกับท่าทางของชายคนนี้
"จริงๆ แล้วผมตั้งใจซื้อมาให้คุณครับ รับไว้เถอะ ผมชอบคุณมาก ผมจะจีบคุณ" คราวนี้คำตอบของเขายิ่งกระจ่าง พิณตราโมโหจนเก็บอาการไม่อยู่ คว้าผ้าพันคอมาถือไว้ แล้วเดินออกไปเปิดประตู ขยำๆ เป็นก้อน แล้วเขวี้ยงลอยวืดไปในอากาศทันที พิมพ์ดาวตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก
"ไม่ให้จีบ ไม่ให้ชอบ พี่ดาวคือผู้หญิงของฉัน เราเป็นแฟนกัน" ตะโกนเสียงดังบอกคนที่ยืนอยู่ในบ้าน เขาได้แต่งุนงงหันมองพิมพ์ดาวเพื่อถามหล่อนผ่านสายตา ซึ่งพิมพ์ดาวก็พยักหน้าตอบโดยไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมา เขารีบเอ่ยขอโทษเดินตอตกออกจากบ้านไปทันที
- Writer
