โรงพยาบาล ?
ดวงตากลมโตลืมตาขึ้นมาในห้องที่มีพื้นเพดานสีขาว สายตาพร่าเบลอมองไม่ถนัดจนต้องกระพริบตาปรับทัศนีภาพในการมองให้ชัดเจน กลิ่นยาคละคลุ้งไปทั่ว ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาลสินะ
เอม : แค่กๆ (ณัฐณิชาไอแห้ง ๆ ออกมาด้วยความความฝืดแห้งของลำคอ...จนคนที่เฝ้าเธอตลอดทั้งคืนเมื่อได้ยินเสียง จึงรีบเข้าไปหาเธอทันทีด้วยความเป็นห่วงเป็นใย)
จุน : เอมเป็นไงบ้าง....(มือหนาลูบผมที่ปิดใบหน้าเล็กออกเบาๆ ) หิวน้ำไหม
เธอพยักหน้าตอบรับ เขาเทน้ำใส่แก้วและยื่นมันให้กับเธอ
จุน : ค่อยๆ กินนะ ณัฐณิชาหยัดกายหวังจะลุกดื่มน้ำได้สะดวกแต่ก็มีเขาที่ประคองหลังให้
เอม : ขอบคุณค่ะ (เธอเยออกไปด้วยรอยยิ้มแห้งๆ)
จุน : หิวข้าวไหม ? (เธอส่ายหน้าปฏิเสธ.) เที่ยงแล้วกินสักหน่อย...จะได้กินยา นะ
เอม : ปวดหัวจังเลยค่ะ (เธอเอามือกุมที่หัวเบาๆ เมื่อใบหน้าเสลาแน่นตึง) หัวแตก ?...(เธอถามอย่างสงสัย มันโดนกับอะไร ทำไมถึงจำไม่ค่อยได้)
จ
