ณิชาตื่นสายเป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว หล่อนจึงไม่แปลกใจที่ไม่เห็นเคลวินอยู่บนเตียงนอน หญิงสาวก้าวลงจากเตียง เดินไปหยุดที่หน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปยังไร่ชากว้าง ที่ตนเองได้กลับมาเป็นเจ้าของอีกครั้งด้วยความพึงพอใจ
“โชคดีที่ฉันสวย... ไม่อย่างนั้นเคนคงไม่รอหรอก”
หญิงสาวหลงรูปโฉมของตัวเอง ยืนยิ้มหน้าบาน ก่อนจะทำหน้าหงุดหงิดเมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใคร!”
“จิตเองค่ะ พ่อเลี้ยงสั่งเอาไว้ว่าสิบโมงเช้าให้มาปลุกคุณณิชาไปรับประทานอาหารเช้าค่ะ”
“โอเค ตั้งโต๊ะได้เลยนะ อ้อ ฉันกินอาหารฝรั่งนะ ไม่เอาอาหารไทย”
“ค่ะ คุณณิชา” จิตเบ้หน้าใส่หลังบานประตู ก่อนจะเดินจากไป
ณิชายิ้มหวาน เมื่อนึกถึงความเอาใจใส่ของเคลวิน “รีบอาบน้ำ แล้วออกไปแสดงตัวกับคนในบ้านนี้ดีกว่า”
ณิชาอาบน้ำอยู่เกือบชั่วโมง ก็ออกมาจากห้องนอนด้วยชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดรัดรูปสีขาวพอดีตัว หล่อนเดินตรงไปยังระเบียงไม้ซึ่งคุ้นเคยเป็นอย่างด
