ลุงมานพมองเห็นรถยนต์ของคุณผู้หญิงก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ เธอกลับมาช้ากว่าปกติ ทั้ง ๆ ที่ออกไปรับคุณหนูปุยเมฆนานแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นครับ” พอรถแล่นมาจอดหน้าบ้าน ชายสูงวัยก็เดินไปต้อนรับ เห็นหนูปุยเมฆหลับไปแล้ว เขาก็เลยค้อมศีรษะอุ้มหนูน้อยขึ้น ให้คุณผู้หญิงเดินได้สะดวก
“เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมถึงมาช้า” รอบดวงตาของอีกฝ่ายบวมเป่งจนอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ มานพวางหนูปุยเมฆลงที่โซฟา เขาสบตากับม่านมุก ก่อนที่เธอจะยอมเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง
“เกินไปมากเลยครับ” ได้ยินแล้วก็แทบทนไม่ไหว ไม่คิดว่าเมฆคินทร์จะทำอย่างนี้ “มันมากเกินไปแล้ว”
“นอกจากเขาไม่ให้เกียรติแล้ว เขาก็ไม่ถนอมน้ำใจฉันเลย ฮึก” เธอสะอื้นไห้ออกมาอีกครั้ง หลายอย่างที่เธอทุ่มเทให้กับเขา ไม่รัก แต่ก็ช่วยถนอมน้ำใจเธอหน่อยไม่ได้หรือ
“ผมจะช่วยพูดอีกแรงครับ”
“อึก เขาคงไม่กลับมาแล้วแหละค่ะ คงอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเลย” เธอเคยพูด เคยขอร้องให้เขากลับมานอ
