“คุณเมฆคะ!” ม่านมุกยังคิดที่จะตามไป แต่ก็ถูกคุณปู่กษิดิศเอ่ยเรียกเสียก่อน
“ปล่อยไปเถอะ” เธอจะวิ่งตามเขาไปหากว่าเสียงของคุณปู่สดใสกว่านี้ กษิดิศมีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไรนัก ใบหน้าซีดเผือดจนแทบดูเหมือนไม่มีเลือดฝาด
“คุณปู่ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ฝ่ามือบางวางลงที่ข้อมือของท่านเพื่อวัดชีพจร ม่านมุกเป็นพยาบาลมาก่อน เธอรู้ว่าอาการของท่านไม่ไหวแล้ว
“ปะ เปล่า”
“คุณปู่...”
“คนแก่ก็งี้แหละ จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้” ว่าด้วยรอยยิ้ม แต่กลับทำให้ม่านมุกน้ำตาไหลพรากออกมา ท่านอายุมากแล้วจริง ๆ แววตาก็พร่ามัว แต่ที่ฝืนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเป็นห่วงหลานชายเพียงคนเดียว
“คุณปู่อย่าพูดอย่างนี้สิคะ”
“หึ หนูมุก...ปู่อยากให้หนูอดทน” ฝ่ามือเหี่ยวย่นวางลงที่หลังมือของมุกดา “ปู่จะทำพินัยกรรมให้หนู”
“ไม่นะคะ มันไม่แฟร์กับเขา ถ้าทำอย่างนี้เขาก็ยิ่งเกลียดหนู” กษิดิศรู้ตัวว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน ดับอนาคตของสาว
