REBORN 11 เกมตอแหล

1514 Words

(ปลานิล) มหาวิทยาลัย K ตึก! ตึก! ตึก! หมับ! “ว้ายยยยย!!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อกำลังเดินอยู่ก็โดนคนกระชากแขนออกมาจากคณะและเมื่อเห็นหน้าฉันก็ต้องสงสัยและถามออกไป “เกมส์ทำอะไรเนี่ยจะพานิลไปไหน?” ฉันร้องถามใช่คนที่กำลังลากฉันไปไหนไม่รู้คือเกมส์ที่เมื่อคืนนี้เขาพยายามโทรหาฉันหลายสายไม่สิ เขาพยายามโทรตั้งแต่วันที่ฉันตบกับควีนแล้วแต่ฉันไม่รับสาย “ไปเคลียร์!” “คะเคลียร์เรื่องอะไรเราไม่ได้มีเรื่องอะไรกันสักหน่อย” ฉันถามอย่างงง ๆ ไม่เข้าใจเท่าไหร่ “เรื่องที่เธอกำลังเข้าใจฉันผิดไง” เรื่องอะไรวะ? “....?” ปึก!! เกมส์ผลักให้ฉันหลังพิงกำแพงหลังตึกเรียนก่อนจะกันฉันเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน หนอยยย!!เจ็บนะเว้ย! “โอ๊ย! นิลเจ็บนะเกมส์ทำอะไรเนี่ย?!” ฉันแกล้งร้องเสียงออดเสียงหวาน “ทำไมไม่รับสายของฉัน?!” เขาถาม “ก็มันมองไม่เห็นนิพอเห็นก็ดึกแล้วเลยไม่ได้โทรกลับ..” ฉันอ้างไป “เหอะ!!ฉันโทรเธอตั้งหลายวัน!!แต่บอกว่าไม่เห็นเนี่ยนะ?!” “แล้วเกมส์จะโทรหานิลเรื่องอะไรเหรอ?” “เธอจงใจไม่รับสายของฉันใช่ไหม?” ใช่ -.- “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคือว่า...” “เหอะ!!” “ฮึก!!นะนิลไม่กล้ารับหรอก” ฉันแอบหยิกตัวเองเพื่อให้น้ำตาไหลออกมา “เธอ...” “ก็เกมส์เป็นคู่หมั้นของควีนถ้าควีนรู้เข้านิลก็อาจจะโดนแกล้งอีกก็ได้หรือโดนทำร้ายอีกก็ได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้นิลจะเริ่มสู้กลับก็เถอะ ฮึก!! ตะแต่ว่า...แต่ว่านิลก็ตัวคนเดียวถ้าควีนพาเพื่อนเยอะนิลก็สู้ไม่ได้ ฮึก!!” ฉันปล่อยโฮออกมา “ขอโทษ...” เขาก้มลงมาและพูดกับฉันไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ เมื่อก่อนเขาร่วมมือกับควีนเพื่อแกล้งฉันตลอดแต่วันนี้กลับขอโทษฉันอะนะ “ขอโทษที่ปกป้องเธอไว้ไม่ได้...” “ไม่เป็นไรหรอกแล้วเกมส์มีเรื่องอะไรเหรอถึงได้ลากนิลออกมาแบบนี้เดี๋ยวควีนมาเห็นก็เป็นเรื่องอีกหรอก” ฉันเงยหน้ามองเขาที่ตอนนี้ใบหน้าของเราใกล้กันมาก “เรื่องควีนนี้แหละ” “ทำไมเหรอ?” ฉันเอียงคอ “ฉันไม่ได้เป็นคู่หมั้นกับควีนเพราะงั้นเธอย่าเข้าใจผิด มันเป็นเพียงเรื่องที่พ่อแม่ของเราคุยกันเท่านั้น” อ่อ แบบนี้เองแต่ว่ามัน... “เกี่ยวอะไรกับนิลเหรอ?” “ก็เธอกำลังเข้าใจผิดไม่ใช่หรือไงว่าฉันเป็นคู่หมั้นของควีนอะ! ฉันเลยมาบอกไงว่ามันไม่มีอะไรทั้งนั้นอย่าคิดไปเอง” “ใคร ๆ ก็พูดอย่างนั้น” ฉันก้มหน้าลงมองเท้าตัวเอง หมับ! แต่เกมส์ก็จับปลายคางของฉันขึ้นมาก่อนจะมองหน้าใกล้ ๆ “ใครจะพูดก็พูดไปสิฉันไม่ได้เป็นคนพูดสักหน่อยและอีกอย่างฉันไม่ได้ชอบควีนและไม่มีทางหมั้นกับเธอด้วย เพราะงั้นเธอ...อย่าเข้าใจผิด” “ที่ผ่านมาเกมส์ไม่เคยอธิบายอะไรหรือแก้ไขสิ่งที่คนเข้าใจผิด แล้วทำไมวันนี้มาบอกนิลละ?” “ฟู่ววว!!” เขาพ่นลมหายใจออกมาเหมือนกำลังตื่นเต้น “เป็นอะไรหรือเปล่า?” หมับ! ฉันส่งมือไปจับแก้มของเขาอย่างตั้งใจ “เธอ...” “อุ๊ย! ขอโทษนะนิลไม่ได้ตั้งใจน่ะแค่กลัวว่าเกมส์จะเป็นอะไรหรือเปล่าเพราะสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่...” หมับ! ฉันกำลังชักมือกลับแต่เขาก็จับเอาไว้ไม่ยอมปล่อย อะไรเข้าสิงเขาหรือเปล่าเนี่ย? หรือว่าเขากำลังตกหลุมที่ฉันขุดเอาไว้ แค่พูดจาอ้อน ๆ สนใจในสิ่งที่เขาทำแค่นี้ก็ตกหลุมแล้วเหรอ? ง่ายเกินไปไหม? “ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่...” เขามองตาของฉันก่อนจะค่อย ๆ พูดออกมา “ระเรื่องอะไรเหรอ?” “แต่ตอนที่เธอล้มไปพร้อมเลือดตอนนั้นฉันตกใจมากและทำอะไรไม่ถูก” “แต่เกมส์ก็บอกให้คนโทรหารถพยาบาลนิถ้าวันนี้นิลไม่ได้เกมส์คงไม่ได้มายืนตรงนี้แน่ ๆ เลย ขอบคุณนะ ^^” แต่ความจริงแล้วเขานั่นแหละต้นเหตุทั้งหมด เขาเป็นคนเริ่มแกล้งปลานิลด้วยการปาบอลใส่ก่อนพอเขาทำแบบนั้นแล้วเพื่อนในห้องก็ได้ใจและเริ่มทำตาม ปลานิลไม่อยากโดนแกล้งเลยพยายามหนีไปทางอื่น แต่เขาก็ยังตามไปอีกพวกเพื่อนในห้องก็เหมือนหมาที่เดินตามเจ้านายเขาไปไหนพวกนั้นก็ไปด้วย เขาทำอะไรพวกนั้นก็ทำด้วยอย่างครั้งนี้เขาปาบอลใส่ปลานิลพวกนั้นก็ทำด้วยจนสุดท้ายปลานิลก็ร่วงลงมาและเสียชีวิต ใช่ ปลานิลไม่มีทางกลับมาร่างนี้แล้วเธอได้ตายไปแล้วอย่างสมบูรณ์ไม่ต้องเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจอีกต่อไปแล้ว เหลือเพียงฉันที่ต้องอยู่เพื่อเอาคืนพวกนั้นให้สาสมกับสิ่งที่ทำเอาไว้กับผู้หญิงตัวเล็กคนนึง ตุบ! “ขอโทษนะ...” เขาทิ้งหัวซบมาที่ไหล่ของฉัน “...” ฉันเงียบไม่ได้พูดอะไรและรอฟังว่าเขาต้องการพูดอะไรกันแน่ “ที่ผ่านมาฉันแกล้งเธอมาโดยตลอดแต่นั่นก็เพราะว่าฉัน...สนใจเธอ ฉันสนใจเธอตั้งแต่เข้ามาวันแรกแต่เพราะว่าฉันมันขี้ขลาดเกินไปเลยไม่ได้บอกและพยายามเข้าหาด้วยการแกล้งเธอบ่อย ๆ แต่วันนั้นที่เธอตกลงมาฉันตกใจมาก...” ตกใจแต่ไม่เยี่ยมที่โรงพยาบเลยอะนะ? ไม่โพล่งหัวไปเลยด้วยซ้ำไม่มีการถามไล่หรือว่าโทรมาหาเลยมันสนใจแบบไหนกัน? ไม่น่าไว้ใจเลยอะแต่ก็เอาเถอะจะลองแกล้ง ๆ เชื่อดูหน่อยแล้วกัน “สะสนใจเหรอ?” ฉันแกล้งก้มหน้าเขิน ๆ กับสิ่งที่เขาพูดออกมา “ใช่... ฉันชอบเธอ” “จะจริงเหรอ 0.0” ฉันเงยหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนนางเอกละครที่สบตาพระเอกหน้าเราใกล้กันมากเลย “จริงที่ผ่านมาฉันขอโทษนะฉันเองก็โมโหและโกรธตัวเองเหมือนกัน ที่ไม่ยอมพูดมันออกไปจนทำให้เธอต้องได้รับบาดเจ็บแบบนั้น” หมับ!!ดึงฉันเข้าไปกอด “อ๊ะ!” ส่งเสียงแบบนางเอกเกาหลี “ต่อจากนี้ไปฉันจะปกป้องเธอเองนะปลานิล...” “เกมส์...” ทำน้ำเสียงซาบซึ้ง เลิกเรียน... “กลับยังไงเหรอเดี๋ยวฉันไปส่ง?” ตอนนี้เรียนเสร็จแล้วเกมส์ก็เข้ามาหาฉันอย่างเปิดเผลอควีนก็มองตาเขียวปัดเลยละแต่ก็ไม่เข้ามาโวยวาย “ก็รถประจำทางนั่นแหละหอนิลไม่ได้ไกลจากนี้สักหน่อย” “ไปส่ง” หมับ! เขาแย่งกระเป๋าฉันไปถือ “ไม่เป็นไรหรอก” ฉันมองไปทางควีนอย่างสงสัยนิดหน่อยที่ไม่เข้ามาโวยวายหรือหาเรื่องแปลกแหะ เรื่องนี้มีเงี่-นง่ำ เอ๊ยย!! เงื่อนงำแน่!!! “ไม่ต้องกลัวควีนหรอกฉันเคลียร์ให้เรียบร้อยแล้วว่าต่อจากนี้ไปอย่ามาแกล้งขอคนฉันอีก^^” ใครคนของมันวะ? “ระเหรอเยี่ยมไปเลย” เล่นแบบนี้เลยเหรอชักสนุกแล้วววว ^^ “งั้นไปกันเถอะ” หมับ!!นอกจากถือกระเป๋ายังจับมือฉันอีกกกก!!! “อะอืม” ปึก!!! “ว้ายยยย!!!” ระหว่างที่กำลังเดินออกจากห้องควีนก็ยื่นขามาสะกัดการเดินของฉันจนล้มไปแต่ไอ้ที่บอกว่าจะปกป้องเนี่ยไม่เห็นคว้าฉันเอาไว้เลย!! “ควีน!!บอกว่าอย่าแกล้งปลานิลไงไม่เข้าใจเหรอ?!!” โอ้วววว!! ดุซะเสียงดังเลย “ซอรี่นะปลานิล” ไม่ได้สลดอะไรหรอก “ไม่เป็นไรหรอกเกมส์นิลเข้าใจว่ามันเป็น...สันดานอะ แก้ไม่ได้หรอก” ฉันพูดและเข้าไปเกาะแขนของเกมส์เอาไว้และยิ้มให้ควีนอย่างเยาะเย้ย “คนที่แกล้งกันมาตลอดอยู่ดี ๆ จะเลิกแกล้งเพราะคำขอของเกมส์นิลว่ายากอะ แต่จากนี้ควีนคงจะพยายามปรับตัวแล้วละเนอะถึงมันจะยากและเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ” ในเมื่อไม่อยากแกล้งฉันก็จะยั่วโมโหให้แกล้ง “นั่นสิ มันลงไปที่สันดานเธอแล้วละควีนปรับนิสัยหน่อย” “เกมส์!!” “พอแล้ว ๆ เกมส์อย่าไปว่าเลยจะให้เปลี่ยนปุบปับคงไม่ได้หรอก นิลเข้าใจ ^^” ฉันยิ้มให้เกมส์ “หึ ทำไมปลานิลน่ารักแบบนี้นนะ” เขาพูดและลูบหัวของฉัน ไม่อยากจะคุยตอนโดนลูบหัวขนหัวลุกกกกก!!เลยละ “ขอน่ารักนิดนึง อิอิ” อิอิ บ้าอะไรวะอีกี้เคยทำเรอะ?! “ไปครับ เกมส์ไปส่ง” “กลับก่อนนะควีน บายจ๊ะ^^” โบกมือให้ก่อนจะเดินออกมาพวกนี้คิดจะเล่นเกมตอแหลกับฉันเหรอ? ได้เลยยยยยย!! เดี๋ยวได้รู้ใครตอแหลกว่ากันนนนน!! เกมตอแหล....เริ่ม!!!!!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more