“ไหนบอกจะไม่มีทางญาติดีด้วยไง”
เสียงแซวจากทางด้านหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง ปากเล็กเบะคว่ำ กลอกตาขึ้นมองบนที่โดนล้อ
“สถานการณ์มันบีบบังคับหรอก”
“เหรอ” สนฉัตรเอ่ยถามพร้อมกับเล่นหูเล่นตา
หิรัญญิการ์หลับตาลงพลางถอนหายใจ และลืมขึ้นมาสบตาพี่ชายด้วยความไม่พอใจ “เพราะพี่สนนั่นแหละ พี่สนคนเดียวเลย”
“อ้าว ทำไมกลายเป็นพี่ผิดล่ะ” น้ำเสียงติดขำขัน
“ไม่คุยกับพี่สนแล้ว...” เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังแพ้ก็รีบเปลี่ยนเรื่อง “กุญแจรถอยู่กับพี่สนหรือเปล่า”
สนฉัตรล้วงมือไปหยิบกุญแจรถยนต์ที่ลูกน้องเพิ่งเอามาให้เมื่อกี้ ยื่นให้น้องสาว “จะเอาไปทำอะไร”
“ไม่ต้องยุ่ง” สิ้นเสียงก็สะบัดหน้าหนีพี่ชาย เดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปทันที
ปล่อยให้พี่ชายยืนหัวเราะเบาๆ ตามหลังคนเดียว
หิรัญญิการ์เดินกลับเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงอีกครั้ง เธอกวาดสายตามองหาผู้ชายที่เคยยืนช่วยพนักงานจัดไฟอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้หายไปแล้ว
ไม่นาน
