หิรัญญิการ์กับคเชนทร์ขึ้นเครื่องบินจากสนามบินประจำจังหวัดมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิเป็นเวลาบ่ายๆ ทั้งสองเดินออกมาหยุดยืนกลางอาคารผู้โดยสาร
“เราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันนะหมอ” เสียงหวานร้องบอก
“แล้วคนที่รัญมารับมาถึงตอนไหน” คเชนทร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
หิรัญญิการ์ยกแขนข้างที่ใส่นาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา พลางทำหน้าคำนวณระยะเวลาคร่าวๆ แล้วเงยหน้าขึ้น “น่าจะสัก...สองสามทุ่ม”
“เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง รัญจะไปไหนหรือเปล่า”
เขาเอ่ยถาม เพราะเวลานี้เพิ่งจะบ่ายสามโมงเอง กว่าผู้ชายคนนั้นจะมาถึงก็เหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง
ศีรษะเล็กส่ายไปมาเบาๆ “เรารออยู่ในสนามบินเนี่ยแหละ ไม่ไปไหนหรอก”
“งั้นพี่อยู่เป็นเพื่อนนะ” คเชนทร์ตอบแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“ไม่เป็นไรหมอ คนที่บ้านหมอมารับแล้วนี่นา หมอกลับเลยก็ได้นะ เราเกรงใจ”
ก่อนหน้านี้ เธอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กับใครสักคน ซึ่งก็น่าจะเป็นคนที่มาร
