...และใช่ เขาตกตะลึงในความสวยน่ารักของเธอ
ดวงตาคมกริบ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มลึกลับจ้องมองหญิงสาวลึกซึ้งและอ่อนโยน ไม่อาจละสายตาไปไหนได้ มุมปากหนาประดับรอยยิ้มละมุนละไม
“ทำไมช้านักล่ะรัญ คุณหมอมารอนานแล้วนะ”
เสียงแหบแห้งของยายลีลาวดีเอ็ดหลานสาวที่ปล่อยให้แขกรอ
หิรัญญิการ์เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ยายของตัวเอง พลางหลบสายตาคมกริบที่เอาแต่มองเธอตั้งแต่หน้าประตูจนถึงตอนนี้ไม่ยอมลดละ
“นานๆ เข้ากรุงเทพฯ ก็ต้องแต่งตัวสวยๆ หน่อยสิยาย อีกอย่างยังไม่ถึงเวลานัดเลย หมอมาเร็วเองต่างหาก” เอ่ยยิ้มๆ พร้อมยกเรียวแขนขึ้นกอดร่างอวบไว้อย่างอ้อนๆ ยื่นหน้าไปหอมแก้มนุ่มนิ่มเสียฟอดใหญ่
นางลีลาวดีเอียงหน้าหนี ส่งสายตาปรามหลานสาว แล้วหันไปมองคุณหมอหนุ่ม “ดูเอาเถอะค่ะคุณหมอ เด็กไม่ยอมโต”
หิรัญญิการ์ยู่หน้าน้อยๆ ปรายหางตามองคนที่ยังมองเธออยู่แล้วหัวเราะกับคำพูดของยายลีลาวดี
“น่ารักดีครับ...” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
