“เฮ้อ!”
เสียงถอนหายใจแรงๆ ของคนหมดความอดทน
คราวนี้หิรัญญิการ์ยอมลุกไปคว้าสมาร์ตโฟนขึ้นมาถือไว้ในมืออีกครั้ง เบอร์เดียวเบอร์เดิมกับเมื่อกี้ปรากฏบนหน้าจอทำให้เธอตัดสินใจสไลด์นิ้วกดรับสาย
“...” เธอกดรับสาย แต่ยังไม่ยอมเอ่ยอะไร
(...) ปลายสายนั้นก็เงียบใส่เช่นกัน
คนโดนก่อกวนยามวิกาลเริ่มชักไม่พอใจ “อ้าวโทรมาแล้วก็ไม่พูด...พวกโรคจิต” เสียงหวานสาดใส่ปลายสาย
(เฮ้ย! พี่ไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย) ปลายสายรีบเอ่ยแก้ตัวอย่างร้อนรนที่โดนกล่าวหา
คิ้วเรียงสวยขมวดเข้าหากัน “พี่ไหน พี่ฉันไม่ได้ใช้เบอร์นี้ย่ะ แล้วก็ไม่ได้เสียงแบบนี้สักหน่อย ถ้าขืนยังโทรมาก่อกวนฉันอีกนะ ฉันจะส่งเรื่องให้กับศูนย์ปราบปรามอาชญากรรมทางเทคโนโลยีสารสนเทศมาจัดการกับพวกมิจฉาชีพอย่างแก...ติ๊ด!”
พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอีกครั้ง
‘ตื้ด... ตื้ด’ เดินยังไม่ถึงครึ่งทาง เสียงก็ดังขึ้นอีกครั้ง
มือเล็กข
