ตลอดหลายวันที่ผ่านมา หิรัญญิการ์แทบไม่ได้ขยับตัวออกนอกอาณาเขตบ้านไม้ทรงไทยเลย เพราะถูกผู้เป็นยายคอยจับตามองตลอดเวลา
และนี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันหลังจากหายป่วยที่เธอได้ออกมาข้างนอก เนื่องจากไหมพรมที่ใช้ถักนิตติงอยู่ทุกวันหมด จึงได้ไหว้วานให้เธอออกมาซื้อให้ที่ตลาด
ตั้งแต่เดินเข้าไปซื้อไหมพรมที่ร้านประจำจนออกมาจนจะถึงแผงขายน้ำปั่นของเพื่อน หิรัญญิการ์รู้สึกถึงความผิดปกติแปลกๆ
“มองอะไรกัน?” ใบหน้าสวยนิ่วหน้า คิ้วขมวด กวาดสายตาไปรอบๆ ตลอดสองฝั่งแผงขายของที่มีเหล่าบรรดาแม่ค้ากำลังมองเธออยู่
ก่อนจะสาวเท้าให้ยาวขึ้น เดินฉับๆ ไปยังร้านของเพื่อนให้เร็วที่สุด มาถึงหน้าร้านก็ไม่วายถูกสองแม่ค้าปากมหาภัยประจำตลาด ซุบซิบอะไรกันอยู่สองคน
พอตวัดสายตาไปทางทั้งสองคน ก็แสร้งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ กระนั้นเธอยังคงทำเป็นใจเย็น หันกลับมามองหน้าเพื่อนที่ยืนจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว
“ตาหวาน น้ำแตงโมปั่นแก
