บทที่ 2_3 เสียงหัวใจ

1501 Words

‘ไม่-ต้อง-ยุ่ง’ เธออ่านปากน้องสาวที่กำลังทำปากพะงาบๆ ทีละคำแบบไม่มีเสียงบอกกับเพื่อนใหม่ของเธอ ‘เพียะ!’ “โอ๊ย! รัญเจ็บนะพี่รส” หิรัญญิการ์ร้องโอดครวญที่ถูกพี่สาวฟาดฝ่ามือเข้ามาที่แขนอย่างจัง รสสุคนธ์กอดอกมองน้องสาว “เมื่อกี้เธอทำอะไร พี่เห็นนะ” คนโดนพี่สาวจับได้ได้แต่ฉีกยิ้มเจื่อน “ขอโทษพี่หมอช้างเขาเดี๋ยวนี้เลย” คเชนทร์สบสายตากลมโต ใบหน้าหล่อตี๋ประดับด้วยรอยยิ้ม การกระทำของหญิงสาวเมื่อสักครู่เขาเห็นเต็มๆ ตา ไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองอะไร พลางยกมือขึ้นกอดอกเลียนแบบพี่สาวของเธอด้วยความนึกสนุก หิรัญญิการ์เห็นท่าทางกวนประสาทของคนตรงหน้าแล้วต้องกำมือเพื่อระงับความขุ่นเคือง “ยัยรัญ” เสียงพี่สาวเร่งคำสั่ง มือเรียวยกขึ้นไหว้แบบขอไปที เดิมทีเธอจะต้องไม่ชอบหน้า ตามคำยั่วยุของร้อยโทปราบดาที่เขาจะมาแย่งพี่สาวเธอ แต่ตอนนี้เธอเกลียดขี้หน้าเขาจริงๆ แล้ว “ขอ-โทษษษ!” ขอโทษด้วยน้ำเสียงต่ำและไม่เต็มใจ คเชนทร์ยิ้มขำ แต่ก็ยกมือขึ้นรับไหว้คำขอโทษหญิงสาว “ยัยเด็กคนนี้นี่” รสสุคนธ์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ มือที่จะยกขึ้นหมายจะตีน้องสาวอีกครั้ง ต้องชะงักเมื่อข้อมือของเธอถูกมือหนาจับไว้เสียก่อน “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือโทษน้องเขาหรอก” คเชนทร์เอ่ยบอก หิรัญญิการ์ตาโตเมื่อเห็นว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังจับมือถือแขนพี่สาว จึงรีบเอื้อมมือออกไปปัดมือใหญ่ออกจากข้อมือพี่สาวทันที คเชนทร์หรี่ตามองคนปัดมือเขาออก แล้วต้องส่ายหน้าช้าๆ หิรัญญิการ์มองเมินคุณหมอหนุ่มไปที่พี่สาว “ไปเถอะพี่รส รัญอยากกลับไปหาพี่สนแล้ว” รสสุคนธ์พยักหน้าให้น้องสาว แล้วหันไปพูดกับคเชนทร์ “ยังไงรสรบกวนด้วยนะคะหมอช้าง” คเชนทร์ยิ้มตอบรับ ก่อนหันหลังเดินนำไปที่รถยนต์ของตัวเอง หิรัญญิการ์เดินตามแรงจูงมือของพี่สาว สายตาจับจ้องแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินนำหน้าอย่างเอาเรื่อง เมอร์เซเดส-เบนซ์ สีขาวลดความเร็วลงเมื่อใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง ก่อนจะจอดนิ่งหน้าอาคารพาณิชย์สองคูหาสามชั้น ดวงตาคมกริบเพ่งสายตาผ่านกระจกรถออกไปอ่านชื่อป้ายร้านในใจ ‘Love Stories Wedding Studio’ หิรัญญิการ์ที่นั่งอยู่เบาะหลังเปิดประตูลงจากรถก็เห็นพี่ชายยืนเอามือไขว้หลังรอท่าอยู่ก่อนแล้ว คนมีความผิดติดตัวเลยได้แต่ทำตัวเล็กตัวลีบ “ไม่ต้องมายิ้ม” สนฉัตรตีหน้าขรึมให้น้องสาว ก่อนหน้านี้เขาได้รับสายด้วยน้ำเสียงร้อนรนจากมารดาว่าหลานสาวสุดที่รักยังไม่กลับบ้าน หญิงสาวที่ตอนแรกยิ้มหวานให้พี่ชายเป็นอันต้องหุบยิ้มฉับพลัน จากนั้นจึงเดินเข้าไปกอดเอวพี่ชายไว้อย่างออดอ้อน “พี่สนจ๋า” สนฉัตรก้มหน้าลงมองน้องสาวที่แสดงทีท่าออดอ้อนก็ไม่กล้าจะเอ่ยดุด่าต่อ ยกแขนขึ้นโอบไหล่ไว้ด้วยความหายห่วงระคนโล่งใจ รสสุคนธ์ลงจากรถแล้วเดินอ้อมหน้ารถมาหยุดยืนมองสองพี่น้องกอดกันแล้วส่ายหน้า คิดไว้ไม่มีผิดว่าต้องเป็นแบบนี้ ‘สนฉัตรแพ้ลูกอ้อนยัยตัวแสบอีกตามเคย’ คเชนทร์เองก็ลงจากรถเช่นกัน เขามองหญิงสาวตัวแสบที่ตอนนี้พออยู่กับผู้ชายที่เธอกอดเอวอยู่กลับกลายเป็นคนละคนกันเลย สนฉัตรเพิ่งสังเกตว่ารถยนต์ที่น้องสาวและพี่สาวนั่งมาไม่เคยเห็นมาก่อน และยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของรถลงจากรถมายืนอยู่ต่อหน้า “สน นี่คุณหมอช้าง หมอคนใหม่ของโรงพยาบาล เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ น่ะ” รสสุคนธ์ที่เห็นว่าน้องชายฝาแฝดของตนมองคเชนทร์อย่างสำรวจ จึงเอ่ยแนะนำทั้งสองให้ได้รู้จักกัน แล้วหันไปหาคเชนทร์ “หมอช้างคะ นี่สนฉัตร น้องชายฝาแฝดของรสเองค่ะ” คเชนทร์ผงกศีรษะกลับเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าสนฉัตรผงกศีรษะส่งให้ก่อน ซึ่งที่ไม่ต้องมีพิธีรีตองมากนัก เพราะเขาอายุเท่ารสสุคนธ์ นั่นหมายความว่าสนฉัตรก็ต้องรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา “ยินดีที่ได้รู้จักครับหมอช้าง เรียกผมว่าสนเฉยๆ ก็ได้ครับ” สนฉัตรทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “ครับคุณสน” คุณหมอหนุ่มเองตอบรับกลับอย่างผูกมิตรเช่นกัน “ส่วนยัยตัวแสบคนนั้น...” สายตาคมกริบ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองไปยังคนที่ถูกพี่สาวขนานนามว่า ‘ยัยตัวแสบ’ “รัญ หิรัญญิการ์ น้องสาวคนเดียวของรสเองค่ะ” รสสุคนธ์พูดจบก็ส่งสายตาเป็นคำสั่งให้น้องสาวยกมือไหว้ผู้ใหญ่ หิรัญญิการ์ยกมือไหว้คเชนทร์อย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่กล้าดื้อดึงอีก เพราะความผิดของเธอตอนนี้มากโขพอสมควร รสสุคนธ์มองน้องสาวอย่างเหนื่อยใจ ก่อนลากสายตาสบสายตาน้องชายฝาแฝด “ฝากจัดการต่อด้วยนะสน รสต้องรีบกลับไปอยู่เวรต่อแล้ว” สนฉัตรพยักหน้ารับอย่างรู้กัน แต่เขาจะทำตามคำสั่งพี่สาวไหมนั่นก็อีกเรื่อง หิรัญญิการ์เห็นว่าพี่สาวจะกลับแล้ว จึงออกจากอ้อมแขนพี่ชาย เดินไปกอดพี่สาวไว้เหมือนที่อ้อนพี่ชาย “ขอบคุณนะคะ รัญรักพี่รสนะ” รสสุคนธ์กอดตอบน้องสาวด้วยความรักใคร่ ดันตัวน้องสาวออกด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างดึงหมวกแก๊ปออกจากศีรษะของน้องสาวอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไร เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลค่อยๆ ร่วงลงมาทิ้งตัวสยายเต็มกลางแผ่นหลังบอบบาง หลังจากที่หมวกแก๊ปถูกถอดออก เจ้าของเส้นผมยาวสวยสะบัดหน้าสองสามทีไล่เส้นผมที่ยังค้างอยู่บนศีรษะให้ตกลงมา มือเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นลูบผมหัวเองไปด้วย ‘ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ’ คุณหมอหนุ่มถูกความสวยกระแทกอกข้างซ้ายเต็มเปา ปากนิด จมูกหน่อยบนดวงหน้าสวยหวานนั้นดูลงตัวแบบไม่ปรุงแต่ง ไร้ซึ่งหมวกแก๊ปบดบังความงดงาม ตาคมกริบจ้องไม่กะพริบ ลมหายใจเริ่มสะดุดสติสัมปชัญญะที่เคยมีเต็มเปี่ยมคล้ายถูกฉุดไปฉับพลัน จังหวะหัวใจเริ่มเต้นระรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองได้ชัดเจน มือหนายกขึ้นวางทาบหน้าอกข้างซ้ายตัวเองไว้ราวกับกลัวว่ามันจะกระเด็นกระดอนออกมาเต้นข้างนอก “เมื่อไรจะเลิกแต่งตัวแบบนี้สักที เห็นแล้วขัดตา” รสสุคนธ์ไม่ชอบสไตล์การแต่งตัวของน้องสาวคนนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว หลายครั้งที่เธอผ่านร้านเสื้อผ้า มักจะแวะซื้อชุดสวยๆ ติดมือกลับมาฝากน้องสาวทุกครั้ง ด้วยหวังว่าจะได้เห็นน้องสาวเป็นเด็กผู้หญิงสวยหวาน เรียบร้อยบ้าง แต่ดูเหมือนจะยากเย็นเสียเหลือเกินสำหรับน้องสาวคนนี้ของเธอ หิรัญญิการ์ยู่หน้ากับคำพูดของพี่สาว แต่ไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่าความรู้สึกเฉยๆ “พี่ไปแล้วนะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ มองตามหลังพี่สาวเดินไปขึ้นรถ แล้วลากสายตามาหยุดตรงคนที่เอาแต่จ้องหน้าเธอไม่หยุด จึงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาไปหนึ่งที หันกลับอย่างไว วิ่งไปเกาะแขนพี่ชายเดินเข้าร้าน “น่ารักกก” เสียงทุ้มละมุนครางเสียงแผ่วเบา มองแผ่นหลังเล็กของแม่มดตัวน้อยที่ร่ายมนต์สะกดรัก ปักอกแกร่งเข้าเต็มเปาเข้าทันใด ด้วยแววตาของคนตกหลุมรักจนยากจะถอน มือยังลูบอกแกร่งแผ่ความอุ่นซ่านป้อยๆ ...นี่เขาเรียกว่าพรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลใจให้เขามาพบกับรักแท้หรือเปล่านะ กว่าจะรู้สึกตัวกินเวลาไปหลายนาที คเชนทร์ถึงได้กลับเข้ามานั่งในรถแล้วขับพารสสุคนธ์กลับไปส่งที่โรงพยาบาล หลังจากนั้นเขาจึงกลับบ้าน ซึ่งอยู่ห่างจากโรงพยาบาลเพียงสามกิโลเมตรเท่านั้น เมื่อรถยนต์เข้ามาจอดในโรงจอดรถของบ้านปูนชั้นเดียว ตั้งในพื้นที่รอบรั้วห้าร้อยตารางเมตร หน้าบ้านปูด้วยสนามหญ้า ขณะที่กำลังจะลงจากรถนั้น สายตาคู่คมกลับเหลือบไปเห็นหมวกแก๊ปของแม่มดตัวน้อย พี่สาวของเธอน่าจะลืมเอาไว้ มือหนาเอื้อมไปหยิบขึ้นมาถือไว้ เขามองหมวกแล้วต้องยิ้มบางๆ ภาพใบหน้าสวยหวานยังติดตรึงในใจ นานมากแล้วที่ไม่เคยรู้สึกถึงอาการหัวใจเต้นแรง เพราะใครสักคน นานมากจนเขาก็เผลอลืมเลือนความรู้สึกนี้ไปเลย จนได้มาพบกับหิรัญญิการ์อีกครั้ง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more