เย็นวันเดียวกัน รถจักรยานยนต์สีแดงวิ่งเข้ามาจอดประจำที่ภายในสวนยายลีลาวดีในช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็น ตะวันค่อยๆ ลาลับขอบฟ้า แสงสว่างเริ่มหายไป แต่กลับสว่างไสวด้วยไฟนีออน
หิรัญญิการ์ลงจากรถพร้อมกับสายตาจับจ้องอยู่ที่รถยนต์ของร้อยโทปราบดา ซึ่งจอดอยู่ข้างๆ กันโดยไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะเดินเข้าไป พอเดินเข้ามาในบ้าน จู่ๆ แขนขาเริ่มรู้สึกอ่อนแรง สีหน้าซีดเผือด ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ขณะสบตากับดวงตาสีฟ้าที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น
“เมื่อคืนไปทำอะไรกันมาเจ้ารัญ!”
เสียงเหี้ยมกดน้ำเสียงโทนต่ำของผู้เป็นลุงทำเอาเธอทรุดฮวบลงไปนั่งคุกเข่าข้างๆ น้องชาย กวาดสายตามองลุงและป้าที่นั่งอยู่บนโซฟากลางบ้านตรงหน้า โซฟาข้างๆ เป็นหนุ่มในชุดทหารนั่งยิ้มบางๆ ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม โซฟาตรงข้ามมีเจ้าของสวนยายลีลาวดีนั่งอยู่เช่นกัน ข้างหลังเป็นพี่สาวยืนกอดอกมองอยู่
“ทำไมกลับมาช้านักล่ะรัญ” อเล็กซ์ที่ถูกเรียกตัวมาคนแรกตั้งแต่ห
