พูดจบก็กดวางสาย รีบวิ่งลงจากบ้านด้วยความรวดเร็ว ลืมสนิทว่าก่อนหน้านี้เคยว่าน้องชายไว้
หิรัญญิการ์วิ่งออกมารับพัสดุจากบุรุษไปรษณีย์คนเดิมที่มาส่งพัสดุที่บ้านเป็นประจำ
“ขอบคุณค่ะ” เอ่ยขอบคุณคนส่งของให้ ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินเข้าบ้าน ขณะที่ดวงตาคู่สวยยังจับจ้องซองเอกสารสีน้ำตาลในมือ
“สั่งอะไรมาอีกแล้วเจ้ารัญ สักวันพัสดุมันจะกองทับหัวเอ็งเอา”
ผู้ใหญ่พฤกษ์ที่กำลังซ่อมแหสำหรับจับปลาที่เป็นอุปกรณ์คู่ใจ ตะโกนว่าหลานสาวอยู่ตรงโต๊ะไม้หินอ่อนไม่จริงจังนัก
ตอนแรกไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าผู้เป็นลุงนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน จึงเปลี่ยนทิศทางการเดินมานั่งเก้าอี้หินอ่อนตรงข้ามกับลุง
“การ์ดเชิญจ้ะลุงผู้ใหญ่” พูดพลางก้มหน้าก้มตาแกะซองเอกสารสีน้ำตาลในมือ
ผู้ใหญ่พฤกษ์หันมองหลานสาวอย่างต้องการคำขยายเพิ่มเติม เพราะหลานสาวตัดจบประโยคแบบห้วนๆ
หิรัญญิการ์เงยหน้าขึ้นมายิ้มระคนขำที่แกล้งลุงตัวเองได้ แต่
