“เป็นแฟนกันไหม”
คำขอนั้นเรียกรอยยิ้มหวานได้ไม่น้อย เธอไม่ตอบแต่ก็ไม่เอ่ยปฏิเสธ
ปราบดาเม้มปากแน่น ยืนลุ้นคำตอบจากหญิงสาว ทว่าเธอกลับหันหลังแล้วรีบวิ่งหายเข้าไปในโรงพยาบาล
“อ้าว…”
ทิ้งให้เขายืนงงเป็นไก่ตายแตก เกาศีรษะแกรกๆ กระนั้นหัวใจแกร่งกับเต้นระรัว เพราะเห็นใบหน้างามเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้จะไม่ได้ยินคำตอบ แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
“สู้อีกหน่อยโว้ยไอ้ปราบ อีกไม่นานดอกฟ้าจะโน้มลงมาหาหมาวัดแล้ว”
เช้าวันต่อมา
คเชนทร์มาทำงานในตอนเช้าตามเวลาปกติ เมื่อเข้ามาในอาคารโรงพยาบาลแล้ว เรียวขายาวก้าวตรงไปยังร้านกาแฟร้านเดียวของโรงพยาบาล ซึ่งเขาต้องแวะมาที่นี่ก่อนทุกครั้งเสมอ
“เหมือนเดิมนะคะคุณหมอ”
เสียงหวานๆ ของพนักงานสาววัยรุ่นเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นว่าคุณหมอหนุ่มหยุดรออยู่หน้าเคาน์เตอร์
คเชนทร์ระบายยิ้มบางพลางผงกศีรษะน้อยๆ แล้วจ่ายเงิน ก่อนจะเดินออกมานั่งที่โต๊ะเพื่อรอกาแฟ
“อเม
