‘ตื้ดๆ...ตื้ดๆ’
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ข้างๆ มือทำให้รสสุคนธ์ที่นั่งเขียนรายงานอยู่ภายที่ห้องพักแพทย์คนเดียวในเวลาเกือบๆ จะเที่ยงคืน ต้องละสายตาเหลือบมาดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ
“ปราบ?...” คิ้วโก่งเหมือนคันศรเลิกขึ้นเล็กน้อยพลางเอ่ยชื่อของเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมออกมาแผ่วเบาด้วยความประหลาดใจที่เขาโทรมาหาในเวลาดึกดื่นขนาดนี้
มือเรียวขาวสวยคว้าสมาร์ตโฟนขึ้นมากดรับสาย
“ว่าไงปราบ...”
(รส รัญอยู่โรงพยาบาล)
ไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดี เสียงของคนที่โทรเข้ามาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
“ว่ายังไงนะ!” เธอร้องถามขึ้นเสียงดังลั่นห้องพักแพทย์พลางลุกขึ้นยืนตรงอย่างตกใจ “ปราบว่าใครอยู่โรงพยาบาลนะ”
(รัญไข้ขึ้นสูง ตาหวานบอกว่ารัญตัวร้อนตั้งแต่ตอนเย็น เลยโทรมาบอกให้ปราบมารับน้องแล้วพามาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน หมอกำลังดูอาการอยู่) ปราบดาอธิบายคร่าวๆ
รสสุคนธ์มีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นไ
