Chapter 12
1349 Words
'ท่านนายพลไบรอันไง'
'ห๊ะ วะ..ว่าไงนะ'
ฉันนั่งอึ้งอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่พูดอะไรมาซักพักแล้วแหละ คือจะว่ายังไงดีหละฉันตกใจมั้ยที่รู้ว่าอยู่ๆคุณไบรอันก็มีคู่หมายโผล่มา ถ้าว่าฉันรู้สึกยังไงเหรอ... ก็คงรู้สึกแปลกๆกับเขาขึ้นมาเฉยเลยนะสิ
"เกรซเงียบจังมีอะไรรึเปล่า"
ฉันเงยหน้าขึ้นมองสบตากับคุณโรสก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
"มะ..ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่กำลังคิดว่าคุณโรสก็สวย ท่านนายพลไบรอันก็หล่อดูเหมาะสมกันดีนะคะ "
ฉันเอ่ยออกไปเสียงเบาก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่รู้สิตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะมองหน้าคุณโรสไม่ติดเลย ฉันไปนอนค้างกับคุณไบรอันที่ฐานบัญชาการสองต่อสองถ้ามีคนมาเห็นคงจะไม่ดีแน่ๆ
"งั้นเหรอ.. ใครๆก็บอกว่าเราสองคนเหมาะสมกันนะ"
"ค่ะ เกรซอยากกลับแล้ว"
ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นยืนเป็นเวลาที่คุณไบรอันกับคุณแบรี่เดินเข้ามาพอดี
"อ่าวเกรซจะไปไหน"
"อยากกลับแล้วค่ะ"
"โอเคเสร็จธุระพอดีไปสิ"
คุณไบรอันมองหน้าฉันยิ้มๆ ส่วนฉันไม่กล้าสบตากับเขาก็เลยหลบสายตาลงต่ำ
"งั้นฉันไปก่อนนะแบรี่ โรส"
"เกรซไปก่อนนะคะท่านแบรี่ คุณโรส"
"ไว้มาอีกนะเกรซวันนี้ยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลย"
ฉันส่งยิ้มให้กับเขา คุณแบรี่เขาดูเป็นมิตรกับทุกคนดีเนาะ ยิ้มหวานดูใจดีมากๆเลย
"ไว้เกรซจะมาใหม่นะคะ"
ฉันเอ่ยออกไปก่อนจะเดินนำออกไปก่อน คุณไบรอันเดินตามมาเงียบๆ ฉันรู้สึกแปลกๆกับเขา แล้วก็รู้สึกแปลกๆกับตัวเองเช่นกันไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร.....
แอ๊ดดดดดดดดดด
ฉันเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถของคุณไบรอัน เขาก็ขึ้นมาอีกฝั่งเช่นกัน ฉันเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอีกฝั่งไม่ยอมสบตากับเขา เขาขยับตัวมาใกล้ฉันจนฉันตกใจ
"จะ..จะทำอะไรคะคุณไบรอัน?!"
ใบหน้าของเราสองคนแทบจะชนกันเขามองฉันก่อนจะยิ้มกว้าง
"จะคาดเข็มขัดให้ไง"
"มะ..ไม่ต้องค่ะ เกรซทำเอง"
ฉันดันตัวเขาออกก่อนจะรีบคาดเข็มขัดอย่างไว ปกติเขาก็คาดให้ฉันแหละแต่ว่าครั้งนี้ฉันกลับไม่อยากให้ฉันมาใกล้ตัวฉันเลยแม้แต่น้อย อาจจะเพราะเวลาเห็นหน้าเขาแล้วฉันจะนึกถึงคุณโรสไง
"เป็นอะไรรึเปล่า? แปลกๆไปนะ"
ฉันส่ายหน้าอย่างฝืนยิ้มก่อนจะเงียบลงไม่พูดอะไร เขามองหน้าฉันเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด เขาหันกลับไปขับรถส่วนฉันก็หันไปมองทางอื่นแทนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเราสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย
แอ๊ดดดดดดดดด
พอมาถึงที่ห้องนอนฉันก็วิ่งไปหาเจ้ามูฉี่แทน เหมือนเขามีอะไรจะคุยกับฉันแต่ฉันไม่อยากคุยก็เลยเนียนๆคุยกับเจ้ามูฉี่แทน
"มูฉี่กินข้าวรึยังอ่ะ "
"อร่อยมั้ย? อ่ะดื่มน้ำด้วยซิ"
"อื้ออ อยู่นิ่งๆซิอย่าดิ้น!"
ฉันพยายามจะคุยกับเจ้ามูฉี่ให้มากที่สุดเพราะฉันจะไม่เปิดโอกาสให้คุณไบรอันได้พูดเลย ไม่รู้แหละฉันอึดอัดฉันรู้สึกผิดด้วย
"เกรซ...."
เขาเดินมานั่งลงข้างๆฉัน ฉันเห็นดังนั้นรีบดีดตัวลุกขึ้นไปนั่งที่อื่นทันที เขาทำหน้างงๆอย่างไม่เข้าใจว่าฉันทำอะไรของฉันอยู่
"มีอะไรรึเปล่าเกรซ ทำไมถึงทำท่าทางแบบนั้น?"
"ปะ..เปล่าค่ะ คุณไบรอันบอกว่าผู้ชาย ผู้หญิงไม่ควรถูกตัวกันนี่คะ"
เขามองฉันเหมือนจะจับผิดมากๆ
"แต่เธอบอกว่าที่ดาวโลกทุกคนเท่าเทียมกัน ทั้งเพศหญิง เพศชายนี่ ทำไมถึงมาพูดเอาตอนนี้และก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้แคร์และไม่ได้สนใจหนิ?"
"ก็เกรซมาคิดได้ว่าตอนนี้เกรซอยู่ที่ดาว Karius เกรซควรจะเคารพกฎของที่นี่"
"เธอแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรอย่างอื่น?"
ฉันพยักหน้าเบาก่อนจะวางเจ้าหมูฉี่แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป พออยู่คนเดียวก็ค่อยๆถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อึดอัดชะมัดเลยนี่ฉันจะต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนเนี้ย ฉันว่าฉันควรจะไปอยู่ที่อื่นซินะ
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วแต่ฉันยังอยู่ในห้องน้ำอยู่ไม่กล้าออกไปข้างนอก ว่าจะรอเขากลับก่อนแล้วค่อยออกไปนอน ฉันค่อยๆย่องไปตรงประตูแล้วเปิดออก คุณไบรอันนอนหลับตาอยู่ตรงโซฟาเหมือนจะหลับไปแล้ว ฉันเปิดประตูเสียงเบาก่อนจะรีบวิ่งไปปิดไฟแล้ววิ่งไปนอนบนที่นอนทันที ฉันจะห้องหาทางไปอยู่ที่อื่นให้ได้ เพื่อคุณไบรอันกับคุณโรส ฉันควรจะไปอยู่ที่อื่นน่าจะดีที่สุด
หลายวันผ่านไป......
ไบรอัน.....
ผมกลับจากราชการมาถึงที่ห้องพักที่ฐานบัญชาการ วันนี้ผมจะไปเกรซไปทานข้าวข้างนอกหลังจากที่หลายวันผ่านมาเธอไม่ยอมไปไหนกับผมเลย ไม่ยอมออกห้องชวนไปไหนก็ไม่ยอมไป ไม่ค่อยพูดกับผม ตกเย็นก็ไม่ยอมทานข้าวเอาแต่บอกว่าปวดหัวแล้วนอนหลับตั้งแต่หัวค่ำ เช้ามาก็ไม่ยอมตื่นจนผมออกไปทำงานกลับมาก็เย็นเธอก็บอกง่วงขอนอนเช้าหน่อย วันนี้ผมหมดความอดทนกับการกระทำที่แปลกๆไปของเธอแล้วยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
แอ๊ดดดดดดดดดด
ผมเปิดประตูเข้ามาข้างในเจอเกรซกำลังนั่งเหม่อๆมองออกไปนอกหน้าต่าง มือเล็กลูบไล้เจ้ามูฉี่อย่างเบามือ ผมมองภาพนั้นก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ถึงปากเธอจะบอกว่าจะจับเจ้ามูฉี่กินแต่จริงๆแล้วเธอจิตใจดีมากเลยนะ ถึงแม้จะพูดมากถามมาก ไม่เหมือนคนบนดาว Karius แต่นั้นมันก็เป็นเสน่ห์ในตัวของเธอที่ไม่เหมือนใคร ..
"เกรซ!"
"คะ..คุณไบรอัน"
เกรซทำท่าทางตกใจก่อนจะปล่อยเจ้าหมูฉี่แล้วรีบเดินไปนอนลงบนเตียงนอนแล้วคลุมโปงตัวเองไว้ ผมหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความมึนงง หนีหน้าผมอีกแล้ว.... มันจะเกินไปแล้วนะ!! ผมเดินไปที่เตียงก่อนจะกระชากผ้าห่มออก เกรซสะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะมองซ้ายมองขวาตามหาผ้าห่มของเธอ
"ผ้าห่มอยู่ไหนนะ?"
"เกรซ! เธอเป็นอะไร หลายวันมานี่เธอเอาแต่หลบหน้าฉัน หนีหน้าฉัน.... เธอกำลังกวนประสาทฉัน!"
ผมเริ่มโกรธจริงๆแล้วนะ! เธอจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเพราะหลังจากกลับมาจากห้องปฎิบัติการในวันนั้นเกรซก็เปลี่ยนไป พูดน้อยลง ไม่ถามมาก แถมยังไม่ยอมใกล้ผมอีกทั้งที่ปกติเธอจะถามมากถามทุกอย่างที่อยากรู้ กอดแขนออดอ้อนผมสารพัดเพื่อให้ผมยอมทำตามที่เธอขอ
"ปะ..เปล่า คือ.. เกรซง่วง ฮ้าววว นอนแล้วนะคะ"
"ไม่ต้องนอน! ลุกขึ้นมาคุยกับฉัน! ไหนบอกมาซิว่าเธอเป็นอะไรถึงหลบหน้าฉันแบบนี้"
- Writer
