เหวินซืออี้มีความสุขเหลือเกิน นางตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา และพบว่าตนอยู่ในเรือนหลังเล็กๆ ที่มีรั้วดินแบ่งอาณาเขตจากด้านนอก สถานที่แห่งนี้คล้ายภาพที่เจ้าของร่างเคยเห็น นอกจากเรือนที่นางอาศัย ยังมีโรงเรือนอื่นๆ และแปลงผัก แปลงสมุนไพร รวมถึงเล้าเลี้ยงไก่
หญิงสาวก้าวออกมายืดเส้นยืดสาย ยามนี้เช้าตรู่ อากาศเย็นสบายไม่ถึงกับหนาวจัด นางได้เห็นแผ่นหลังของคนผู้หนึ่งกำลังขุดดิน เตรียมการลงต้นกร้าผักที่เขาเตรียมไว้ นางก้าวไปหาอีกฝ่ายด้วยจิตใจที่แจ่มใส
แต่ก้าวยังไม่ถึงร่างสูงใหญ่ หญิงสาวต้องหยุดชะงัก และสายตานางมองไปยังร่างของเด็กชายที่แขนขายาวเก้งก้าง
เหวินซืออี้ตัวสั่น ขอบตาร้อนผ่าว โอ้... ก่อนหน้านี้ได้พบผิงจง พี่สี่ แล้วตอนนี้คนในอดีตที่นางอยากหลบหนีก็ปรากฏตัว
“มาพอดี... อาเหยา... เด็กมอมแมมผู้นี้อย่างไรเล่าที่พลัดหลงไปหลายเดือนก่อน เจ้าสิบ คำนับฮูหยินข้าเสียสิ”
“ฮูหยินของอาจารย์ เช่นนี้นางก
