ใครกันที่กล้าใช้กำลังในตำหนักบูรพา หากไม่ใช่คนที่มีอำนาจ สวีเกาหานคิดแล้วจึงหัวเราะร่วน อันที่จริง เขาไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องร้ายแรง แต่การอยู่ในวังหลวง มีการแก่งแย่งกันอยู่เสมอ หากเขาไม่ชิงลงมือก่อน สักวันเขาคงเป็นฝ่ายตกที่นั่งลำบาก อีกอย่างยามนี้เหลียงอ๋อง ผู้เป็นบิดาและฮ่องเต้ก็ประชวร ฝ่ายไทฮองไทเฮา สตรีจอมเผด็จการแทนที่จะยินยอมให้เขาได้ก้าวขึ้นนั่งบัลลังก์ นางกลับอยากยึดมันกลับคืน เมื่อเป็นเช่นนี้เขาหรือจะยอมงอมืองอเท้า
“ปกป้องรัชทายาท”
หลายเสียงดังขึ้น เหล่าองครักษ์เงาได้ปรากฏตัว ทว่าความโกลาหลยังไม่หยุดลงเพียงเท่านั้น เสียงดาบ เสียงลูกธนูที่มาจากที่สูงดังผ่านหูชายหนุ่ม ทุกอย่างตรงหน้าชวนให้ครั่นคร้ามใจยิ่ง
“ฮ่าๆ ๆ ใครเป็นสุนัขรับใช้ในเรื่องนี้ ข้าหวังว่าคงไม่ใช่ คนโปรดของไทฮองไทเฮาหรอกนะ”
สวีเกาหานว่าแล้วก็มองไปยังประตูด้านหน้า และเป็นตอนนั้นที่เฉิงเซ่าเทียนมาพร้อมคนของเขา
