คิมหันต์จูงมือคนตัวเล็กมายังห้องว่างภายในตึกคณะที่ไม่มีใครอยู่
คนตัวโตดันร่างเล็กชิดผนัง ดวงตาเย็นชามองสบตาร่างบางตรงหน้าอย่างไม่พอใจ
"ไม่จำที่พี่สอนใช่ไหม" คิมหันต์เอ่ยเสียงแข็งภาพที่เห็นวีนัสกับชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างแทนไทจับมือถือแขนกันมันทำให้เขาไม่ชอบใจนัก
"แต่มันไม่มีอะไรนะคะ" คนตัวเล็กอธิบายเธอสบตาคนตัวโตว่าเธอพูดจริง
"แม่ง.." คิมหันต์ยกกำปั้นทุบผนังห้องอย่างโมโหเขาหงุดหงิดใจที่มีคนมายุ่มย่ามกับเธอ
"...รู้ใช่ไหมว่าพี่หวงเรามากแค่ไหน" ร่างสูงลูบหน้าตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาจ้องลึกเข้าไปในตาสีดำสนิทของเธอด้วยแววตาอ่อนโยน
"รู้สิคะ" เธอระบายยิ้ม ถึงคิมหันต์ไม่บอกไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สักหน่อย
"เด็กดี" คิมหันต์กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์จะให้เขาโกรธเธอลงได้ยังไงในเมื่อเธอมีอิทธิพลต่อหัวใจเขามากขนาดนี้
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวสูดดมกลิ่นหอมอย่างคลั่งไคล้ กลิ่นหอมหวานจากตัวของเธอมัน
