Orlondo’dan
Sıkıntılı bir şekilde nefes alıp verirken asla huzurlu değildim. Mirza denen şerefsiz arkasına Kutay ve Çakır’ı alarak benim gücüm senden daha fazla izlenimi vermeye devam ediyordu. Aslında tek başına bile beni yenebilecek güçte olduğunu öğrenmiştim ama bana gözdağı veriyordu.
Onun ne yapmaya çalıştığını az çok anlayabiliyordum. Beni bu şekilde yıldırıp pes etmemi istiyordu ama benim de damarlarımda Türk kanı dolaşıyordu asla pes edecek biri değildim. Annem bana asla pes etmemem konusunda hep öğütler verirdi. Onun için bu savaşı ben ya kazanacaktım ya da ölecektim.
“Cüneyt!” diye bağırdım. Zaten onun yüzünden bütün her şey berbat olmuştu. O gün ölmesini o kadar çok isterdim ki ama yine dört ayağının üzerine düşmüştü. Kedi gibiydi. Dişlerimi sıktım.
Odaya girdiğinde yüzün
