Mirza’dan
Yolun sonuna gelmiştik. Eğer dedem öğrenirse büyük bir hayal kırıklığına uğrayıp asla beni affetmezdi. Hele Elfin’e yaptıklarımı öğrenirse bütün ailem bana cephe alırdı. Aslında ben bile şu an bütün yaptıklarımdan dolayı o kadar pişmanımdı ki kendime kızıyordum.
Elfin zaten hayatının en büyük savaşını ailesinin evinde vermişti. Ben de ona bunu devam ettirip hayatının daha da karanlığa batmasını adeta izlemiştim. Kanadını kırıp uçamayışını izleyip hiçbir şey yapmamıştım.
Oktay beni sarstı. “Mirza, kendine gel! Bir şey yapmamız gerek.” dediğinde ellerim, saçlarıma gitti. Allah kahretmesin ki yine ve yine çıkmaza girmiştim.
“Çıkalım.” dediğimde onayladı ama yapacak hiçbir şeyim yoktu. Ne plan ne de bir şey vardı. Arabaya bindiğimizde adamlarım da bizimleydi. Oktay, şoför kolt
