Elfin’den
Bir insan daha ne kadar yaralanabilirdi? Hiç mi yüzüm gülmezdi? Sürekli yeni sırlar, olaylar derken hayat bana hep düşmeyi öğretiyordu. Ben, ne zaman ayakta dimdik durabilecektim? Başım dönüyor, dizlerim titriyordu.
Mirza’nın eli olmasaydı ben şu an kesin dizlerimin üzerinde yere düşmüştüm. Yıllarca benden alıp birkaç gün evden kaybolan adamın gittiği yer belli olmuştu. Demek ki bir ailesi vardı. O ailesini bizden daha çok sevdiği belliydi. Ezra bana fiziksel olarak benziyor olabilirdi ama ruhen asla bir olamazdık.
O, babasından hiç dayak yememiştir. Ben ise her Allah’ın günü acı çığlıklar atarak ondan gelecek şiddetten kaçmaya çalışıyordum. Birbirimizden çok farlıydık. Gözlerinden bile güçlü olduğu belli olan bu kızın bakışları dümdüz bir şekilde bendeydi.
Konuşamıyordum.
