ตอนที่ 5
1453 Words
M Sport
ฉันอยู่ที่สนามแข่งรถ M Sport สนามแข่งรถนี้มีพี่มีนาเป็นเจ้าของ ที่ฉันมาที่นี่เพราะพี่แมนโทรมาบอกว่า ช่วงนี้มีคนเข้ามาก่อกวนสนามบ่อยมาก ซึ่งปกติจะไม่ค่อยเจอเท่าไหร่ แต่นี่แปลกตรงที่ว่า มาก่อกวนพร้อมสอดแนมเพื่อหาอะไรบางอย่างด้วย ตอนแรกพี่แมนจะบอกพี่มีน แต่ฉันห้ามไว้ เพราะไม่อยากให้พี่เขาเป็นห่วง เรื่องแค่นี้ฉันจัดการได้สบายอยู่แล้ว
หึ ว่าแล้วก็อยากเห็นหน้าพวกมันจริง ๆ เลย
"นี่แพรว แพรว"
"ยัยชะนี!"
"โอ๊ย ตะโกนทำไมเนี่ย แก้วหูจะแตก"
"ไม่ต้องมามองแบบนี้เลยนะ ก็ฉันกับยัยฟ้าเรียกแกแล้วแกไม่หันเองนี่ ฉันก็ต้องตะโกนสิ'' ยัยรันนี่พูด
"เค ๆ ก็ได้ ๆ ๆ ไป ๆ ฉันจะพาไปนั่งข้างใน"
ทันทีที่ฉันพูดจบพวกมันสองคนก็ขมวดคิ้วเหมือนกำลังสงสัย แต่ฉันไม่ให้มันถามหรอกชิ่งออกมาซะก่อน หึหึ แกล้งเพื่อนนี่สนุกสุดแล้ว ฉันพาพวกมันเดินมายังห้องวีไอพี ซึ่งเป็นห้องพิเศษที่ใช้สำหรับรวมกลุ่มของพวกเราทั้งนั้น ซึ่งเป็นห้องที่มีพร้อมทุกอย่าง มีห้องนอนหกห้องด้วยกัน ซึ่งถูกจัดแยกเป็นส่วน ๆ ตามสไตล์ของผู้อยู่
"โห ยัยแพรว ทำไมห้องสวยอย่างนี้อะ" ยัยฟ้าพูด
"นั่นสิคูลอะ มีความดาร์กผสมอยู่ด้วย อ๊าย เริ่ดอะแก ตุ๊ดอิจฉา" ยัยรันนี่ พูดพร้อมกับมองรอบ ๆ ห้องด้วยดวงตาลุกวาว ฉันมองพวกมันยิ้ม ๆ
"เอาละแก เลิกมองได้แล้ว มานั่งกันดีกว่า"
พูดจบพวกมันก็พากันนั่งแต่ก็ยังไม่วายมองไปรอบ ๆ ห้องจนกระทั่ง
"อ้าว น้องแพรว มาทำไมไม่บอกพี่ล่ะครับ พี่จะได้ไปรับ"
พี่แมนผู้ดูแลหรือผู้จัดการสนามพูดขึ้นเมื่อเข้ามาเห็นฉันกับเพื่อนนั่งอยู่ในห้อง
"โอ๊ย แก จ้องขนาดนี้กินพี่เขาเลยมะ!" ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคนมองพี่แมนตาไม่กะพริบ
"บ้า แกก็พูดเกิดไป" ฟ้าอ้อมแอ้มตอบฉัน
"แล้วถ้ากินจริง ๆ จะยอมให้กินไหมล่ะคะ สุดหล่อ"
รันพูดพร้อมกัดปากยั่ว แต่หน้าพี่แมนนี่บอกเลยว่าขนลุก ฮ่า ฮ่า
"แกก็เลิกแกล้งพี่เขาได้แล้วรันนี่ นี่พี่แมน ผู้จัดการสนามแข่งรถที่นี่ ส่วนสองคนนี้เพื่อนแพรวเองค่ะ ผู้หญิงชื่อฟ้า ส่วนผู้.."
"ชื่อรันนี่ค่ะ โสดซิง รักเดียวใจเดียว ไม่มั่ว สเปกผู้ชาย หล่อ เท่ เป็นคนน่ารัก รันนี่น่ารักขนาดนี้ไม่ทราบว่าพี่แมนสุดหล่อจะรักไหมคะ" ค่ะ ฉันยังพูดไม่จบ รันนี่ก็แนะนำตัวเองเสร็จสรรพเลย เพื่อนฉันนี่ดีเนอะ
"ฮ่า ฮ่า ฮ่าน้องรันนี่เป็นคนตลกนะครับ" พี่แมนหัวเราะ ซึ่งก็ทำให้พวกเราหัวเราะตามไปด้วย จนทำให้รันหน้างอ
"เชอะ จำไว้เลย"
"เออนี่แพรว สรุปแพรวมาทำไมที่นี่ แล้วนี่เป็นของแพรวหรอ" ฟ้าถาม
"เออ นั่นสิชะนี เร็ว ๆ กะเทยอยากรู้" ฉันมองหน้าพวกมันแล้วยิ้ม
"คือ เอ่อ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่แมน"
พี่แมนเหมือนไม่อยากให้รู้ แต่เมื่อฉันบอกอย่างนั้น พี่แกจึงหยุดพูดพร้อมกับมีเด็กมาตามให้ไปดูของพอดี
"เป็นของพี่สาวน่ะ ฉันหมายถึงสนาม ซึ่งตอนนี้พวกพี่ ๆ อยู่อเมริกา ฉันเลยเข้ามาดูแทนน่ะ"
พอฉันพูดจบ พวกมันก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เรานั่งคุยเรื่องสัพเพเหระ จนพี่แมนมาตาม
"น้องแพรว พวกนั้นมาอีกแล้ว พร้อมขอท้าแข่งอีกด้วย น้องแพรวจะลงไปดูหน่อยไหม"
"ไปค่ะ เผื่อบางทีแพรวอาจลงแข่งเอง ไปกันพวกแก ฉันจะทำอะไรสนุก ๆ ให้ดู" พูดจบฉันก็เดินออกจากห้อง
ตอนนี้ก็หนึ่งทุ่มตรงพอดี คนในสนามก็ดูคึกคักเหมือนทุกวัน แต่ที่ไม่ปกติก็เพราะมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะ อืม ถ้าฉันเดาไม่ผิดเหมือนต้องการพยายามที่จะดิสเครดิตของสนาม
กรี๊ดดดดดดดดดดด!
ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรต่อ ก็ตกหยุดคิดเพราะเสียงร้องของพวกผู้หญิงในสนาม ที่ไม่รู้จะกรี๊ดอะไรนักหนา น่ารำคาญ ขอดูหน้าคนที่ทำให้พวกกินนกหวีดเป็นอาหารกรี๊ดหน่อยเถอะ
เมื่อเห็นหน้าคนที่เป็นต้นเหตุของเสียงกรี๊ดมหาประลัยนี่ฉันก็ร้องอ๋อทันที ก็จะใครซะอีกล่ะ เหอะ ก็ไอ้พี่มาร์คัสอะไรนั่นไง เดินมาอย่างกับคุณชาย แหวะ! คิดว่าตัวเองหล่อบ้างหรือไง ฉันเบ้ปากใส่เขาก่อนจะหันไปจ้องพวกนั้นต่อ
"น้องแพรวคิดว่าไง"
"เราต้องรู้ให้ได้ว่ามันต้องการอะไร"
"นั่นสิ แต่ วิธีไหนล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงค่ะพี่แมน แพรวมี" ฉันพูดพร้อมกับมองกลุ่มคนพวกนั้นยิ้ม ๆ
"ว้าว ไม่คิดว่าจะเจอน้องแพรว น้องฟ้า น้องรันนะครับ ว่าแต่มาทำอะไรกันที่นี่เหรอ" อ่า พี่พี่เลถาม แต่เขาถามฉันหรือถามยัยฟ้าล่ะเนี่ย มองยัยฟ้าตาไม่กะพริบเลย
"คลายเครียดน่ะค่ะ พวกพี่ล่ะ" ฉันตอบ
"คลายเครียดเหมือนกันครับ'' พี่เมฆตอบ ฉันมองหาหวานแต่ไม่เห็น สงสัยไม่ได้มาด้วยกัน
"หึ คลายเครียด แต่ใส่ชุดนักศึกษามาเนี่ยนะ คุณคิดว่ามันเหมาะสมเหรอ"
ไอ้พี่มาร์คัส! ฉันมองหน้านายนั่นนิ่ง มันก็จริงอย่างที่นายนั่นพูด แต่มันสมควรเหรอ ? ที่พูดออกมาแบบนี้ ดูก็รู้ว่าหมอนี่ตั้งใจว่าฉัน
"เผอิญว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันจะแต่งยังไงก็สิทธิ์ของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ และก็ต่อให้ฉันใส่ชุดนักศึกษา แต่ว่าอยู่ในมุมที่คนไม่ค่อยสนใจแบบนี้ก็ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ และที่สำคัญฉันเปลี่ยนชุดแน่" ฉันตอบพร้อมจ้องตานายมาร์คัสด้วยความไม่ชอบใจ
"เอ่อ น้องแพรวครับ พี่ว่าแพรวกับเพื่อนไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวใกล้เวลาแล้ว" พี่แมนพูดขึ้นหลังจากสถานการเริ่มอึดอัด แต่คนตรงหน้านี่สิที่ทำฉันไม่เข้าใจ เขามองพี่แมนอย่างโกรธจัด อย่างกับว่าเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อนงั้นแหละ
"นี่พี่แมนค่ะ พี่แมนคะ นี่พี่เลโอ พี่เมฆและพี่มาร์คัสค่ะ"
"อ๋อ ผมแมน ยินดีที่ได้รู้จักครับทุกคน ผมขอตัวพาสามสาวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ ไปครับน้องแพรว"
พี่แมนพูดจบฉันก็เดินไปยังห้องที่พาเพื่อนไปนั่งในครั้งแรกทันที ส่วนคนที่ต้องการจะดิสเครดิตสนามฉันก็ไม่ได้ลืม หึ เดี๋ยวได้รู้กันว่ามาทำไม ไอ้พวกสวะ
"หึ ใส่อย่างกับจะไปอ่อยใคร"
หลังจากเปลี่ยนชุดมาแล้ว อีตามาร์คัส ก็ต่อว่าฉัน แล้วเขามีสิทธิ์อะไร งง.. คือแต่งยังไงมันก็เรื่องของฉันปะ
"ไอ้มาร์คัสมึงก็พูดเกินไป มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นปะวะ ผู้หญิงของมึงใส่มากกว่านี้กูไม่เห็นมึงจะว่าอะไร" พี่เลโอพูดดี คนอะไรพูดจาน่าฟังที่สู๊ดดดด
"จะเถียงกันอีกนานไหมครับ งานจะเริ่มแล้วนะ"
พี่แมนพูดทุกคนถึงได้เงียบ ฉันเดินขึ้นไปที่อัฒจันทร์ และไปนั่งจุดที่สามารถมองเห็นอาณาจักรสนามแข่งรถนี้ได้ และก็ได้เวลาเปิดสนาม
"สวัสดีครับทุก ๆ ท่าน วันนี้เป็นวันที่พิเศษมาก ๆ เลยล่ะครับ เพราะเป็นวันที่มีหนุ่มหล่อสาวสวยมากันเพียบเลยฮะ"
กรี๊ดดดด อ๊ายยยยย
"เอาละฮะ ยังไม่พอ ที่พิเศษมากกว่านั้นคือ มีคนมาขอท้าชิงกับควีนสนามของเราฮะ"
“...”
เงียบ!
เงียบทั้งสนามทันทีที่พูดถึงควีน เพราะไม่เคยมีใครเห็นหน้าตาที่แท้จริงของควีนสนามไง
"เงียบ เงียบกันหมดเลย ฮ่าฮ่า ควีนสนามของเรามีทั้งหมดสี่คนด้วยกัน ซึ่งแต่ละคนสุดยอดของการแข่งรถเลยจริง ๆ นะฮะ ไม่เช่นนั้นคงเป็นควีนไม่ได้จริงไม่ฮะทุกคน"
เสียงคนในสนามเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงส่งของพิธีกร
ปัง!!!
- Writer
