ตอนที่ 4
1497 Words
"ที่รักขา ทำไมสั่งลงโทษน้องแบบนั้นล่ะคะ" ริชชี่พูด
"เออนั่นสิ มึงเล่นตั้งแต่วันแรกเลยเหรอวะ" ไอ้เมฆพูด
"หึ กูก็แค่แกล้งน้องมันคืนเท่านั้นเอง" ผมพูดพร้อมเดินตรงไปที่สนามฟุตบอลด้วยท่าทางสบาย ๆ
"เฮ้ย ไอ้มาร์คัส มึงรอพวกกูด้วยสิวะ"
"เป็นห่วง ก็สั่งให้หยุดสิวะ" ไอ้เลโอพูด ผมหันไปมองมัน ก่อนที่น้องจะวิ่งเข้ามาใกล้พวกผมเรื่อย ๆ
"นี่คุณ คุณ"
“...”
"แพรวา 0020"
"มีอะไรคะ"
"พอได้แล้ว หยุดวิ่งเถอะ" ผมพูด
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเด็กจะไม่เคารพรุ่นพี่อย่างคุณที่มากลับลำกลางคันแบบนี้ ฉันวิ่งได้สบายค่ะอีกสิบรอบเอง"
เธอพูดก่อนจะวิ่งออกไป ทำให้ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กำคำพูดของน้องมัน คงเป็นห่วงผมสินะ หึ
"อ๊าย! ยังไงคะที่รัก คนนี้นี่จะจริงจังเหรอคะ ริชชี่ไม่ยอมนะ"
ริชชี่พูดจบก็หัวเราะออกมา ก่อนที่พวกผมจะหัวเราะตาม
ผ่านมาสิบนาทีแล้วตั้งแต่ที่น้องมันวิ่งออกไป ผมไม่ได้สนใจว่าเวลาผ่านไปมากแค่ไหน จำนวนรอบวิ่งที่เหลือของเธอต่างหากที่ผมสนใจ น้องมันเหลือวิ่งอีกแค่ห้ารอบสนามเท่านั้น ความเร็วในการวิ่งของเธอทำเวลาเกือบเท่า ๆ กับของผม ทั้งยังลักษณะท่าทางการวิ่งราวกับคุ้นชินของเธออีกที่ทำให้ผมแปลกใจ
"พี่มาร์คัสโหดจังเลยนะคะ สั่งลงโทษตั้งแต่วันแรกเลย"
น้องหวานแฟนไอ้เมฆพูด ผมหันไปยิ้มให้ก่อนจะหันกลับมาสนใจแพรวต่อ เมื่อเธอวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ก็มีไอ้หน้าอ่อนที่ไหนไม่รู้เอาผ้าเย็นไปยื่นให้เธอ จะใครล่ะก็คนที่นั่งอยู่กับเธอเมื่อเช้าไง ฮึ่ย หงุดหงิดชะมัด
"สงสารแพรวชะมัด พี่มาร์คัสโหด" มันพูด
"โอ๊ยแก ดูจากสถานการณ์แล้วเพื่อนเราก็ผิดนะยะ" น้องอะไรนะ อ้อน้องฟ้า
"เฮ้อ แฮ่ก แฮ่ก" แล้วเจ้าของประเด็นก็วิ่งตรงมาที่พวกผมยืนอยู่
"เสร็จแล้วค่ะ"
"อืม" เธอขมวดคิ้วมองผมอย่างสงสัย
"เป็นไงบ้างอะ" ไอ้หน้าอ่อนพูด เธอหันไปยิ้มให้มัน
"เอาเรื่องว่ะ ไม่ได้วิ่งนานเล่นเอาหอบเหมือนกัน สงสัยหลังจากนี้ต้องไปเคาะสนิมหน่อยแล้ว" เธอพูด
"ย่ะ แม่คนเก่ง" น้องฟ้าพูด เธอหันมามองหน้าผมและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่
"อ๊ายยยยย! นี่แกจะมาอ่อยอะไรมาร์คัสของฉันยะ"
มินนี่เดินเข้ามาผลักแพรว ทำให้เธอเซไปข้างหลัง โดยมีไอ้หน้าอ่อนนั่นประคองเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลง
"ขอบใจนะรัน" อ้อที่แท้ก็ชื่อรันนี่เอง
"นี่ป้า ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ป้ามั่วปะเนี่ย" เธอพูด
"เหรอ เธอน่ะมันเด็กตอแหล แรด! หึ คงจะผ่านมาเยอะแล้วล่ะสิท่า" มินนี่พูด
"ป้ารู้จักฉันดีแล้วเหรอ ถึงมาว่าฉันเสีย ๆ หาย ๆ แบบนี้น่ะฮะ!" เธอตะคอกเสียงดัง ใบหน้าแสดงถึงความโกรธเกรี้ยว
"หึ ฉันรู้จักผู้หญิงแบบเธอดีเลยล่ะ ผู้หญิงอย่างเธอมันก็แค่หวังจะจับผู้ชายรวย ๆ ใช่ไหมล่ะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ถ้าแกหวังจะจับมาร์คัสล่ะก็ ไม่มีทาง!"
มินนี่พูด แพรวากำหมัดแน่นขึ้น ทั้งรอบบริเวณก็เริ่มมีคนให้ความสนใจเข้ามามุงดูเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งปีหนึ่งปีสอง
"ถ้าอย่างนั้นป้าก็เป็นแบบที่ป้าว่าฉันน่ะสิ เพราะเขาพูดกันว่า... ผีมักเห็นผีด้วยกัน หึ" เธอพูดพร้อมบิดยิ้มร้าย
"กรี๊ดดด! แกเป็นใครถึงมาว่าฉันแบบนี้ฮะ! แกไม่รู้เหรอว่าฉันลูกใคร นังเด็กไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ พ่อแม่คงไม่สั่งสอนสินะ ถึงได้มีกิริยามารยาทแบบนี้"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาก้าวร้าวหรือพูดถึงพ่อแม่ฉันแบบนี้ แล้วพ่อแม่เธอล่ะสั่งสอนเธอมาดีแค่ไหนเหรอ เธอถึงได้มีกิริยาต่ำ ๆ มาว่าคนอื่นเขาแบบนี้ จะว่าเธอไม่ได้รับการอบรมก็คงจะไม่ใช่ เพราะดูจากผิวพรรณรวมถึงการแต่งตัวของเธอก็ดี ให้ฉันเดาพ่อแม่เธอคงสั่งสอนมาดีมาก แต่สมองขี้เรื่อยปลาทองแบบเธอคงไม่ได้จำ เธอถึงได้มีการกระทำน่ารังเกียจแบบนี้ น่าสงสารพ่อแม่เธอนะส่งลูกมาเรียนแต่ลูกกลับทำงามหน้า วิ่งเร่เข้าหาแต่ผู้ชาย" เธอพูด
"ว้าว เจ๊ชอบ หนูด่าได้สะเทือนติ่งเจ๊เลยลูกสาว" ริชชี่พูด
"อ๊าย! แก"
"หยุด!" ผมพูดทันทีเมื่อมินนี่จะเข้าไปตบแพรว
"คนทำผิดย่อมได้รับโทษ" ผมพูดแล้วมอง ไปที่เธอ
"ถ้าหมายถึงฉันล่ะก็ ฉันขอโทษคุณด้วยแล้วกันที่ปีนเกลียวแต่ฉันก็วิ่งแล้วถือว่าเลิกแล้วต่อกันนะคะ"
"เดี๋ยว" เธอพูดแล้วก็จะเดินออกไป ผมจึงรีบเรียกเธอเอาไว้ก่อน
"มีอะไรอีกคะ" เธอพูด
"ขอโทษมินนี่ซะ ยังไงเขาก็เป็นพี่เธอ" ที่ผมพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้มินนี่ไปเอาเรื่องเธอทีหลัง
เธอมองผมอย่างอึ้ง ๆ ก่อนจะตอบผมกลับมาเสียงแข็ง
"ไม่ ฉันไม่ผิด"
"ฉันบอกให้ขอโทษ!!" ผมพูดเสียงดัง เอ่อ ตะคอกมากกว่า
"ก็บอกว่าไม่ไง" เธอพูดพร้อมจ้องหน้าผมนิ่ง ผมไม่พูดแต่ใช้สายตากดดันเธอ
"ทำไม แตะต้องไม่ได้เลยเหรอแฟนนายน่ะ เหอะ ถ้าไม่อยากให้ใครมาว่าเเฟนนาย นายก็ควรอบรมมารยาทแฟนนายใหม่ซะสิ เพราะถ้าเป็นแบบนี้อยู่เชื่อเลยว่าอีกไม่นาน นายได้มีเขาบนหัวเพราะนิสัยยัยนี่แน่ แล้วฉันก็เตือนอีกครั้งนะว่า อย่า มา ยุ่ง กับ ฉัน"
เธอพูดกับผมซะยาวก่อนจะหันไปพูดกับมินนี่ แล้วทำท่าจะผละไป
"ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ เจอดีแน่"
กึก เธอหยุดตัวเองก่อนจะหันมาช้า พร้อมสายตาที่สงบนิ่ง นิ่งแบบที่ผมยังขนลุกเลย
"ล่ามแฟนนายไว้ให้ดี เพราะถ้ามาว่าฉันหรือหาเรื่องฉันอีกครั้งเดียวฉันไม่ยอมแน่ และขอพูดอีกครั้งว่า อย่า มา ยุ่ง กับ ฉัน"
เธอพูดกับผมก่อนจะหันกลับไปพูดกับมินนี่ แต่อะไรนะเธอบอกให้ผมล่ามแฟนงั้นเหรอ แฟนที่ไหนกัน นี่เธอยังเข้าใจว่ามินนี่เป็นแฟนผมอยู่สินะ ทั้งผมและเธอต่างจ้องตากันอย่างมีมีใครยอมใคร
กริ๊ง...กริ๊ง...
"ค่ะ" เธอกดรับสายแต่สายตายังมองผมอยู่
"ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องบอก เดี๋ยวแพรวไปเอง เตรียมให้พร้อมนะคะ แล้วก็จัดห้องรับรองไว้ด้วยค่ะ เดี๋ยวแพรวจะพาเพื่อนไปแนะนำให้รู้จักสองคนค่ะ" เธอคุยกับใครถึงได้แทนตัวเองอย่างสนิทสนมแบบนั้น
"ค่ะพี่แมน" ใครนะแมน ผู้ชายงั้นเหรอ เหอะ ให้ตายเถอะ
"โอเคค่ะ แล้วเจอกัน สวัสดีค่ะ"
"หึ ผู้ชาย" ไม่ใช่ใครหรอก ผมเองแหละ เธอมองผมอย่างไม่สบอารมณ์นัก แล้วไง ผมสิที่ต้องเป็นคนหงุดหงิด เธอคุยกับผู้ชายนะ
"แกกลับกันเถอะ" เธอชวนเพื่อนของเธอ
"ไปสิ"
"แพรวกลับแล้วนะคะพี่เมฆ พี่เลพี่ พิมพ์ เจ๊ริชชี่"
เธอพูดด้วยความสนิทสนมกับทุกคนยกเว้นผม
"หนูด่าได้ถูกใจเจ๊มาก เจ๊ชอบ กลับดี ๆ นะยะชะนีน้อย"
เธอยิ้มให้ริชชี่และคนอื่น ๆ ก่อนจะเดินออกไป หน็อย กล้าดียังไงมาเมินผมแบบนี้
"อย่าสนใจเลยนะคะ"
"ออกไป"
"เอ่อ แต่ว่า"
"ผมบอกให้ออกไปมินนี่" ผมตวาดไล่เธอจนเธอสะดุ้ง
"โอ๊ย เขาไม่สนใจ เครียดเหรอจ๊ะ" ริชชี่
"ก็เล่นพูดแบบนั้นนี่คะ" น้องหวาน
"ตื๊อดิวะไอ้เสือ" ไอ้เมฆ
"หึ มึงเจอเนื้อคู่แล้ว" ไอ้เลพูด ผมมองหน้าพวกมันทีละคนแต่ไม่ได้ตอบอะไร เพราะรู้สึกเคืองที่เธอคุยยิ้มให้กับทุกคน ยกเว้นผม มันน่าไหมล่ะ
"เฮ้ย นั่นแกจะไปไหนน่ะ" ไอ้เมฆ
"ไปหาเฮีย ไปละเจอกันที่สนามนะ"
สนามที่ว่าคือสนามแข่งรถนั่นแหละ วันนี้ผมจะไปสนาม M Sport ซึ่งเป็นสนามที่มีกติกากฎระเบียบชัดเจนที่สุด ผมชอบ แต่ตอนนี้ผมไปคลายเครียดกับพี่ชายของผมก่อนดีกว่า
- Writer
