“ไอ้มาร์คัส มึงเป็นอะไรวะ นั่งหน้าเครียดเชียว แถมมือก็ยังไม่หยุดรัวแป้นพิมพ์ นี่มึงเล่นเกมไม่ชวนพวกกูเหรอวะ”
“เล่นเกมบ้าอะไรล่ะ มีคนปล่อยไวรัสเข้าเครื่องกู”
“ฮะ! มึงว่าไงนะ”
ผมไม่สนใจไอ้เลโอ นอกจากจะรีบป้องกันไวรัสที่พยายามจะเข้ามาทำลายระบบโปรแกรมผม คิดแล้วก็หัวร้อน ใครมันกล้าทำวะ
“แต่คอมมึงไม่เคยมีคนปล่อยไวรัสเข้ามาได้เลยนะเว้ย แสดงว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา ใครวะ”
ไอ้เมฆพูดบ้าง ซึ่งผมก็ยังไม่สนใจอยู่ดี สิ่งที่ผมสนใจตอนนี้คือ ทำลายไวรัสบ้า ๆ นี่ซะก่อน
“เดี๋ยวนะ ถ้าปล่อยไวรัสเข้าเครื่องมึง แสดงว่าต้องมีน้องปีหนึ่งแก้ไวรัสของมึงได้ แต่ก็ไม่ถึงกับจะปล่อยกลับมาหามึงปะวะ หรือจะเป็นอาจารย์สมชายแกล้งมึง”
“ไม่ใช่อาจารย์สมชายหรอก”
“แล้วเป็นใคร”
“แพรวา 0020!”
“ฮะ!!!”
อย่าว่าแต่พวกมันตกใจเลย ผมก็ตกใจไม่แพ้พวกมัน ผมไม่รู้ว่าเธอปล่อยกลับมาหาผมได้ยังไง แต่เธอทำให้ผมหัวร้อนมาก เพราะไวรัสที่เธอปล่
