“ที่รัก...” มือใหญ่ลูบศีรษะบอบบาง จับปอยผมทัดหลังหูไม่ให้หล่นลงมาปิดบังใบหน้า เขาอยากเห็นหน้าอารยาชัดๆ ทุกอิริยาบถ
“แค่ก แค่ก!” อารยาหันหน้าไปทางอื่นไอ สำลัก เมื่อครู่เขาเผลอขยับกายร่วมด้วยหล่อนก็เลยตกใจ “อาภีม อย่าแกล้งอายสิคะ”
โธ่... ก็เขารักอารยามากนี่นาให้ทำไงได้ล่ะ ภีมพลทำหน้าตาบึ้งตึงเสี้ยววินาที ก่อนจะปรับใบหน้าให้อบอุ่นละมุนละไม จับเอวคอดเล็กลากขึ้นมานั่งหน้าขากำยำพลางจับความเป็นชายขึ้นมารอการเติมเต็ม เมียรักตาสั่นระริก ปลดเสื้อชั้นในลูกไม้สีขาวออกจากทรวงอก ก่อนจะทิ้งกายลงรับเขาเข้ามาในร่างกาย เหยียบบนเตียงขยับกายเองเบาๆ
หนุ่มสาวเปล่งเสียงแห่งความสุขออกมาพร้อมกัน กายเขาใหญ่โต ส่วนกายหล่อนคับแน่น เป็นความแตกต่างที่สุดแสนจะลงตัว
คนตัวเล็กควบแป๊บเดียวเรี่ยวแรงก็ตก ไม่ทันใจ ภีมพลรวบเอวหล่อนช่วยอีกแรง สอดประสานกันทั้งร่างกายและเสียงสุขสม ไม่ค่อยดังมากเท่าไหร่แต่สาเหตุที่คนข้างนอกได้
