ดีจัง ที่ฟ้าใสทำให้ผู้ชายคนนั้นสะดุดรักได้นานขนาดนี้ หลายปีแล้วมั้ง น่าจะหลายปีก่อนหน้าหล่อนจะตกมาเป็นเมียเก็บของเขา
นัยน์ตาคู่อ่อนหวาน หลบวูบลงสู่พื้นพรมสีน้ำตาลผืนใหญ่ ปูกว้างทั่วอาณาบริเวณบ้านเล็ก แม้จะเสี่ยงสกปรกง่าย แต่ปลายฝนชอบ เพราะมันให้ความรู้สึกอบอุ่นและนุ่มฝ่าเท้าเวลาเดินรอบบ้าน
“เราเต็มใจมาเยี่ยมครับ น้องปลายกินข้าวหรือยัง” ลายเมฆจับมือปลายฝนมานั่ง น้องสาวตัวดีใช้สายตาแซวใหญ่ เดินตามมาติดๆ
“ปลายกินข้าวต้มแล้วค่ะ” บอกเล่าด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ค่อยๆ ดึงมือออกจากการจับกุมเชื่องช้า ไม่ให้ดูน่าเกลียดเกินไป
ลายเมฆยิ้มแทบไม่ออก หน้าชาไปครึ่งซีก กระนั้นก็ยังเผื่อแผ่ความหวังดีมาให้ปลายฝน หล่อนอยู่ตัวคนเดียว น่าห่วง เขาอยากอยู่ดูแลหล่อนจริงๆ แต่... คิดว่าหล่อนคงไม่ต้องการความหวังดีนี้เท่าไหร่ “อย่าลืมกินยานะครับ ยัยฟ้า พี่หิวน้ำ ไปหยิบน้ำมาพี่กินหน่อย”
“ค่า” ฟ้าใสกลอกตามองบน หมั่นไส้พ
