“ปล่อยได้แล้ว...ไหนบอกว่าวันนี้มีผ่าตัดเช้าไง อ๊ะ”
“ขออีกนิดนะ...ยังคิดถึงอยู่เลย...อื้ม...หอมจัง...”
เช้าวันต่อมา ปั้นหยากำลังพยายามหนีจากร่างปลาหมึกของพอลรภี เมื่อเขาแทบไม่ยอมให้เธอได้พักผ่อน เขาเอาแต่ตักตวงความสุขจากเธอจนกระทั่งเช้าเขาก็ยังไม่รู้สึกว่าพอ
“หอมอะไรกัน...อ๊ะ...เน่าหมดแล้ว...อื้อ...พอเถอะ จะ...เจ็บหมดแล้วนะ...”
หลังจากที่ได้โอกาสพักไปแค่ไม่กี่นาที ตอนนี้ปั้นหยาก็เริ่มครางออกมาด้วยเสียงกระเส่าหอบเพราะพอลรภีที่ดูท่าจะไม่ยอมหยุดกำลังดอมดมลงไปตามร่างขาวนวลที่เต็มไปด้วยรอยรักจากเขา ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่กุหลาบรักที่ถูกเขาตักตวงมาทั้งคืนและตอนนี้มันก็ดูแดงช้ำไปหมดแล้วด้วย
“อีกแค่รอบเดียวนะที่รัก อื้ม รอบเดียวจริงๆ...” เสียงแหบกระเส่าเล็ดลอดออกมาทั้งๆที่ยังกลืนกินร่องสาวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ลุงบ้า...ไปมีแรงมาจากไหนนักหนา แก่แล้วแท้ๆ” ปั้นหยาอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ แต่ก็แค่นั้นเมื่
