When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ผมมองสิ่งที่ผมเขียนไว้ในกระจกแล้วภาวนา ให้ไวรัสทั้งสองตัวเป็นตัวเดียวกัน ความเครียดที่สะสม มันทำให้ผมนอนไม่หลับเลย ถ้าคืนนี้ยังไม่นอนอีก จะไม่นอนติดกันเป็นคืนที่ 3 แล้วนะ แย่จริง...ทำลายสุขภาพของตัวเองแบบนี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมหันไปมองเสียงเคาะประตูกระจก ในยามวิกาลเช่นนี้ ผมไม่มีอารมณ์มาจิ๊จ๊ะ จ๊ะจ๋ากับสาวคนไหนหรอกนะ เด็กน้อยในชุดนอนสีขาวลายดอกทานตะวัน เดินเข้ามาหาผม เธออยู่กับผมแบบนี้เป็นคืนที่ 2 แล้ว เมื่อคืนก็อยู่ยันตี 2 นี่ยังจะมาทำไมอีก "เที่ยงคืนแล้ว ทำไมไม่นอน" "3 คืนแล้วนะคะ ที่ท่านไคไม่ยอมนอน แบบนี้ไม่ทันจะรักษาใคร ท่านไคต้องป่วยก่อนแน่ๆ" ลูกกระต่ายนั่งลงเกาะขาผมที่ยังอยู่ที่เก้าอี้ ไม่ใช่ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด แต่คือมันนอนไม่หลับไงหนูน้อย "เป็นเด็กควรไปนอนได้แล้ว นี่มันคือเวลานอน ไม่ใช่เวลาห่วงฉัน ฉันจัดการตัวเองได้" ผมพยายามจะไล่เด็กจุ้นจ้าน แต่ก็ไม่เป็นผล เธอยังคงเกาะขาแล้ว