ผมมองสิ่งที่ผมเขียนไว้ในกระจกแล้วภาวนา ให้ไวรัสทั้งสองตัวเป็นตัวเดียวกัน ความเครียดที่สะสม มันทำให้ผมนอนไม่หลับเลย ถ้าคืนนี้ยังไม่นอนอีก จะไม่นอนติดกันเป็นคืนที่ 3 แล้วนะ แย่จริง...ทำลายสุขภาพของตัวเองแบบนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมหันไปมองเสียงเคาะประตูกระจก ในยามวิกาลเช่นนี้ ผมไม่มีอารมณ์มาจิ๊จ๊ะ จ๊ะจ๋ากับสาวคนไหนหรอกนะ เด็กน้อยในชุดนอนสีขาวลายดอกทานตะวัน เดินเข้ามาหาผม เธออยู่กับผมแบบนี้เป็นคืนที่ 2 แล้ว เมื่อคืนก็อยู่ยันตี 2 นี่ยังจะมาทำไมอีก
"เที่ยงคืนแล้ว ทำไมไม่นอน"
"3 คืนแล้วนะคะ ที่ท่านไคไม่ยอมนอน แบบนี้ไม่ทันจะรักษาใคร ท่านไคต้องป่วยก่อนแน่ๆ" ลูกกระต่ายนั่งลงเกาะขาผมที่ยังอยู่ที่เก้าอี้ ไม่ใช่ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด แต่คือมันนอนไม่หลับไงหนูน้อย
"เป็นเด็กควรไปนอนได้แล้ว นี่มันคือเวลานอน ไม่ใช่เวลาห่วงฉัน ฉันจัดการตัวเองได้" ผมพยายามจะไล่เด็กจุ้นจ้าน แต่ก็ไม่เป็นผล เธอยังคงเกาะขาแล้ว
