หนี้รักหมอเถื่อน

Ep.5 : วิคเตอร์ เมียในจินตนาการ

แพรไหม Say ::

"พิสูจน์สิ"

แต่จะให้ฉันพิสูจน์อะไร ฉันกลัวจะแย่อยู่แล้ว นี่มันโลกที่ 8 รึไง ทำไมซื้อขายมนุษย์กันเป็นเรื่องธรรมดา เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติเหรอ!!!!! ฉันตะกายเกาะร่างของคนเป็นเจ้านายเอาไว้แน่น เพราะคนที่ชื่อวิคเตอร์อะไรนั่น พยายามจะดึงฉันออก

"มือเหนียวอย่างกับตุ๊กแก"

"ฉันจะสมัครเรียนให้เธอพรุ่งนี้เลย ถ้าเธอยอมไปกับวิคเตอร์ ค่าใช้จ่ายในการเรียน วิคเตอร์มันจะจ่ายให้ทุกบาท ทุกสตางค์ ตัดสินใจเองนะ" เสียงเบาๆ ที่กระซิบข้างหูของฉัน มันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นเจ้านาย

ข้อเสนอที่แสนจะหอมหวาน แต่ยากที่จะปฏิเสธ ฉันคลายอ้อมกอดจากคนเป็นเจ้านาย ฉันไม่เข้าใจว่าคนรวยชอบเล่นอะไรกันแบบนี้เหรอ ชีวิตของลูกหนี้อย่างฉันไม่มีค่างั้นเหรอ หรือเป็นแค่สิ่งของที่ให้พวกคุณได้เชยชม แบบนี้ฉันจะเหลือค่าความเป็นคนได้ยังไง

"ส่งเรียนงั้นเหรอ เดี๋ยวนี้มีวิธีการหลอกเด็กแบบนี้ด้วยเหรอคุณหมอ" เสียงของคนที่ชื่อวินเตอร์ทำให้ฉันมองคนเป็นเจ้านายอย่างคาดหวังคำตอบ

หลอกงั้นเหรอ...ตอบออกมาสิว่าไม่จริง ทำไมไม่ตอบละ ปฏิเสธก็ได้ว่ามันไม่จริง ที่เงียบไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าหลอกฉันจริงๆ ใช่ไหม ฉันเชื่อคนง่ายจังเลย ดันเชื่อไปได้ยังไงว่าเค้าจะส่งเรียน ฉันเป็นแค่ลูกหนี้นะ เค้าจะทำเพื่อฉันทำไม ฉันนี่มันโง่จริงๆ เลย ถ้าจะหลอกกัน ก็คงไม่ต้องทำตัวดีๆ แล้วสินะ

"จะหลอกฟันฉัน ฉันก็ไม่ได้ว่า แต่มาโยนฉันให้คนอื่นแบบนี้มันต้องโดน" ฉันชกเข้าเบ้าตาของคนเป็นเจ้านายเต็มแรง สร้างความตกใจให้คนทั้งห้องเป็นอย่างมาก

"คิดว่าตัวเองเป็นใคร" มือใหญ่บีบเข้าที่แก้มของฉัน แววตาที่โกรธเกรี้ยวมันทำเอาฉันต้องจ้องดวงตาคู่นั้น

"เป็นลูกหนี้ไง ถามแปลกๆ คนอะไรวะ ตอนจะเอาก็พูดดี ที่แบบนี้มาโยนเราให้อื่น แค่ฉันไปเอากับไอ้เฮียหน้าหล่อ แค่นี้ก็พอใช่ไหม ได้!!! แล้วอย่าหวังเลยว่าชาตินี้จะได้แตะต้องตัวฉันอีก ไอ้เตี้ยเอ้ย!!! " ฉันปัดมือของคนเป็นเจ้านายออกจากหน้า แล้วลุกขึ้นจากตักของเค้า แม่งเอ้ย เจ้าหนี้เฮงซวย

"เอายังไงดีคุณหมอ เด็กยอมแล้ว"

"จะทำอะไรก็ทำ!!! " เพียงแค่สิ้นคำตอบ ร่างของฉันก็ถูกยกลอยขึ้นจากพื้น แล้วตรงไปที่ห้องด้านในของห้องทำงาน

เมื่อเปิดประตูเข้ามาเตียงขนาดใหญ่ก็เป็นเหมือนสนามศึกของเรา ฉันถูกปล่อยลง ฉันก็คุกเข่าร้องขอคนตรงหน้าทันที ฉันก็แค่ปากดีไปแบบนั้น ไม่ได้อยากจะยอมจริงสักหน่อย

"อย่าไปขัดใจเค้าซี้...ไปต่อยตาเค้าแบบนั้น คงเจ็บแย่เลย" ผู้ชายที่ชื่อวิคเตอร์พูดขึ้น พร้อมกับเดินมานั่งข้างฉันที่บนเตียง ฉันเริ่มมองไปรอบๆ ห้อง เพื่อหาอาวุธเพื่อป้องกันตัว แม้ปากจะยังอ้อนวอนให้เค้าไม่ทำเรื่องอย่างว่าฉัน

"ฉันขอโทษนะคะ ฉันทำไม่ได้หรอก"

"แม้ผมจะให้สิ่งที่เธอต้องการได้งั้นเหรอ" คนที่ชื่อวิคเตอร์ นั่งไขว่ห้างแล้วมองมาที่ฉัน

"ก็ฉันไม่ได้ขายตัว แค่โดนขายมา" ฉันพยายามจะอธิบาย แม้มันจะไม่ต่างกัน แต่เจตนามันไม่เหมือนกัน

"ชอบไอ้คุณหมอนั่นแล้วเหรอ แววตาเธอมันฟ้อง ว่าเธอผิดหวัง"

"ไม่ได้ชอบค่ะ เค้าแค่บอกจะส่งฉันเรียนหมอ แต่วันนี้มาโกหก มันได้เหรอคะ"

"แบบนั้นเองเหรอ ถ้าไอ้คุณหมอหื่นนั่นรับปากแล้ว เค้าไม่เคยผิดคำพูดหรอก เห็นแบบนั้นเค้าเป็นหมอที่เก่งที่สุดในเกาะนี้เลยนะ เมื่อก่อนนิสัยดีกว่านี้มาก ตั้งแต่ของเล่นชิ้นโปรดตายจากไป ก็เป็นแบบนี้ เธอเป็นคนแรกที่กล้าต่อต้าน กลับไปคงโดนหนักแน่ๆ โชคดีที่ผมเป็นคนที่ไม่ชอบจะฝืนใจใคร ถ้าไม่จำเป็น"

"คุณช่างต่างจากที่ได้ฟังจากคนอื่นจริงๆ " ฉันฟังจากพี่มีร่ามา นึกว่าคุณวิคเตอร์จะหื่นแบบตาลุงซะอีก

"แบบนั้นเหรอ โลกสวยจังเลยนะ ในโลกของผมคนแบบเธอคือไม่รอด อย่าคิดว่าคนอื่นใจดี เพราะเป็นคนดี ที่ผมไม่ทำ เพราะเธอเป็นของเล่นใหม่ของเพื่อน แต่ที่ยกเธอเข้ามา เพื่อไม่ให้มีการตายเกิดขึ้นในที่ของผมเท่านั้น ผู้ชายที่เธอเพิ่งจะชกเบ้าตาไป เป็นมาเฟียเลยนะ แถมอารมณ์เหมือนคนเป็นไบโพล่า" คุณวิคเตอร์เข้ามาคร่อมร่างของฉันเอาไว้ ทำให้ฉันต้องป้องกันตัวโดยการใช้เท้าาาา ดันเค้าออกไป

"อย่ามาคิดทำอะไรบ้าๆ นะ!!!! " ฉันยังคงใช้เท้าดันเค้าเอาไว้ แต่เค้ากลับหัวเราะออกมา เหมือนกับสิ่งที่ฉันทำมันตลกมาก เค้าใช้มือกดขาเล็กๆ ของฉัน แล้วส่งยิ้มมาอย่างคนอารมณ์ดี

"ผมให้เธอได้มากกว่า บ้าน รถ หรือจะแค่ส่งเรียนผมก็ทำได้"

"ไม่ๆๆๆๆ ฉันแค่ประชด พอใจไหม ฉันแค่ประชดเจ้านาย ฉันไม่ได้อยากมีอะไรกับคุณ ไม่อยากได้อะไรจากคุณด้วย คุณเก็บเงินขอบคุณให้คนอื่นเถอะ ฉันขอออออออออ ไม่เอาาาาา ในชีวิตฉันมีอีตาลุงหื่นแค่คนเดียวก็พอแล้ว"

"ฮ่าๆๆๆ สรุปก็คือจะให้เจ้านายเธอแตะต้องได้คนเดียวงั้นเหรอ"

"ใช่!!! "

"ฮ่าๆๆๆ อาาาาไค ได้ยินแล้วใช่ไหม เฮ้อออ เกมนี้ปกติผมชนะมาตลอด วันนี้แพ้เป็นครั้งแรกเลย ก็คงประมาณนี้แหละนะ ตอนนี้เจ้านายเธอคงจะยิ้มแก้มปริ ไม่ใช่เพราะเค้าชนะ แต่เพราะ....ช่างเถอะ สักวันเธอก็จะรู้เอง ขอให้มีความสุขกับเกมลงโทษ"

อะไร!!! ตามไม่ทัน ไม่เข้าใจ แล้วไม่นานคนเป็นเจ้านายของฉันเปิดประตูเข้ามา แววตาดุๆ ที่มองมา ทำเหมือนกับฉันทำอะไรผิด ไม่เห็นเข้าใจ ใครก็ได้อธิบายที!!!!!!

ไค Say ::

"ฮึ!!! " เด็กน้อยมีอาการงอนอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่รู้ว่าผมแค่แกล้งเธอเท่านั้น ตอนนี้เธอสะบัดหน้าใส่ผมจนคอแทบจะหลุดอยู่แล้ว

"ไม่ง้อหรอกนะ" ผมกระดกแก้วเหล้าในมือ พร้อมกับคลอเคลียสาวๆ ในอ้อมกอด ไม่รู้ผมจะมีเธอทำไม แตะต้องก็ไม่ได้ ยังไม่ได้ชำระแขนที่เธอต่อยเบ้าตาผมเลย ยัยนี่มันเลี้ยงไม่เชื่อง บ้านั่งก็นั่งคนเดียวที่มุมห้องนั่นแหละ นั่งคนเดียวคุยกับกำแพงไปแบบนั้นแหละ ผมละสายตาจากคนที่โดนสั่งให้ไปนั่งคุกเข่าคนเดียวอยู่ที่มุมห้อง

"สะบัดจนคอจะหลุดแล้ว" วิคเตอร์มองไปที่เด็กน้อยที่ยังนั่งคุกเข่า เพราะผมสั่ง

"ช่างเธอ" กล้ามาต่อยเบ้าตาผมได้ยังไง

"เย็นชาจังเลยนะ มากินเหล้าที่นี่ทุกวัน สงสารอาซาที่ต้องตามดูแลคนอย่างหมอ ถ้าแค่อยากกินเหล้า ที่ไหนก็ได้ ทำไมต้องที่นี่ หมอกำลังคิดอะไรอยู่ บอกผมได้ไหม" วิคเตอร์กำลังถามถึงความคิดของผมงั้นเหรอ

"แค่อยากมาอวดของเล่นละมั้ง เพราะรู้ว่าแกจะอิจฉาฉันไง"

"โกหกสินะ หมอเนี่ยโกหกไม่เก่งเลย ไม่เมาให้หลับ ก็ต้องเอาให้หลับ เป็นวิธีที่ไม่สมเป็นหมอเลยนะ หมอเองก็ไม่ได้รักอะไรจีจี้มากมาย ทำไมถึงฝังใจขนาดนี้"

"เพราะฉันเป็นคนทำให้เธอตายไง เธอตายในมือฉัน"

"เธอตายตั้งแต่ตกลงมาแล้ว หมอเก็บมารู้สึกเอง จะโทษตัวเองให้มันได้อะไรขึ้นมา เรื่องผ่านมาเป็นปีแล้ว หมอฆ่าคนมาตั้งเท่าไหร่ ทำไมแค่นี้ถึงเอามาฝังใจ ได้ข่าวช่วงนี้ในพื้นที่ดูแลของหมอเละเทะ แบบนี้ดีเหรอ มีเหตุให้เกิดได้ทุกวัน" วิคเตอร์ย้อนถามถึงงานที่ผมควรจะทำ

"พวกไก่กาปลากระป๋อง น่าเบื่อจะตาย"

"แบบนี้ก็แย่นะ เพราะที่นี่ก็อยู่ในพื้นที่ดูแลของหมอ ผมจ่ายค่าดูแลนะครับ ถ้าผมต้องจ่ายค่าดูแล แล้วต้องดูแลตัวเอง หมอจะไม่ได้กินเงินผมสักบาท" เหล้าถูกเทใส่แก้วให้ผม ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าเด็กน้อย ที่ฟังเรื่องของผมอย่างตั้งใจ

"แกกล้าขู่ฉันเหรอเนี่ย"

"ใครจะไปกล้าครับท่านไค ผมแค่จะบอกว่า ช่วงนี้มีข่าวแปลกๆ เกี่ยวกับภัตตาคารอู่หลง ว่าคนที่ไปกินอาหารที่นั่นแล้วเกิดตายปริศนา 2 ศพแล้ว ไม่ได้ใส่ไฟคู่แข่งทางการค้า ที่ผมกลัวคือพวกรับจ้างวางยาพิษมากกว่า หมอก็รู้ว่า ถ้ามีคนตายเพราะมาเที่ยวที่นี่ มันคงจะไม่ดี"

"ตายยังไง" ผมถามวิคเตอร์ด้วยความสงสัย

"อื้มมมม ไม่รู้สินะ เพราะคนที่ตาย ไม่ได้ตายทันที แต่ตายหลังจากกินอาหารที่นั่นประมาณ 10 วัน ได้โปรดกรุณาทำงานด้วย ถ้ายังเห็นแก่การเป็นเพื่อนสิบปีของเรา" วิคเตอร์ส่งยิ้มให้ผม แต่รอยยิ้มของมันน่าสยองจริงๆ

"ไว้จะให้อาซาสืบเรื่องนี้ แกเป็นใครก็มาสั่งฉันทำงาน" ผมกระดกเหล้าในแก้ว ให้แอลกอฮอล์มันทำให้หัวของผมมันโล่งบ้าง

"เป็นเพื่อน เป็นคนที่หาหญิงให้หมอ เป็นทุกอย่างให้หมอแล้ว"

"ลองเป็นเมียฉันไหมล่ะ จะได้สั่งฉันทำอะไรก็ได้ บ่นมากน่ารำคาญจริง ช่วยนั่งเป็นเพื่อนกินเหล้าเงียบๆ แบบที่เคยเป็นได้ไหม" ผมตวาดใส่วิคเตอร์เสียงดัง จะสั่งให้ทำอะไรนักหนา คนตายก็บอกโปลิสสิ ผมกระดกเหล้าในแก้วที่สาวๆ เทให้ไม่ขาด ไม่กินเสียน้ำใจแย่ ฮึก แต่ก็รู้สึกตัวเองเมาแล้วเหมือนกันแฮะ

"เมาแล้ว กวนตีนนะครับ"

ผมกำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากด้วยความหงุดหงิด แต่กลับโดนมือเล็กๆ มาดึงแก้วเหล้าจากมือของผม ทำให้ผมต้องหันไปมองการกระทำที่อุกอาจ ไม่มีใครกล้าทำกับผมแบบนี้

"กำลังทำอะไร"

"ลุงกินเยอะเกินไปแล้ว ลุงต้องขับรถกลับบ้านนะ......." ผมไม่รอให้ยัยเด็กแคระบ่นผมอีกคนหรอก ผมกระชากร่างเล็กๆ ถลาผ่านผู้หญิงมากมายให้เข้ามาถึงตัวผม ก่อนประกบปากจูบแม่งซะเลย พูดมากนัก บ่นเป็นแม่เลย คำก็ลุง สองคำก็ลุง ฉันไปเป็นพี่พ่อเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

"ถ้าคืนนี้ให้เอา จะยอมหยุดกินก็ได้" ผมมองตาใสๆ ที่กำลังหรี่มองผมอย่างไม่พอใจ

"หัดอายเค้าบ้าง ฉันเริ่มสงสัยแล้ว ว่าลุงเป็นหมอจริงๆ ปะเนี่ย โคตรกักขฬะเลย กลับบ้านก่อน เรื่องนี้ค่อยว่ากันค่ะ เอาโทรศัพท์มา ฉันจะโทรเรียกคุณอาซามารับ เมาแบบนี้ขับกลับยังไง" มือเล็กๆ แบขอโทรศัพท์จากผม

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร"

"เป็นลูกหนี้ค่ะ พอใจนะคะ ฉันเป็นคนในดูแลของท่านไคก็จริง แต่ถ้าตามใจทุกอย่าง จนไม่มองถึงสิ่งที่ควร แบบนี้จะเรียกว่าดูแลเจ้านายได้ยังไง" คนตัวเล็กที่อยู่บนตักพยายามพูดเบาๆ เบาพอที่เราจะได้ยินกันแค่สองคน ตัวกระเปี๊ยกแบบนี้จะมาดูแลผมงั้นเหรอ ผมไม่เมาขนาดไม่รู้เรื่องซะหน่อย

"ไอ้ซามันสั่งเธอมาว่ายังไง"

"อย่าให้ลุงดื่มเหล้ามาก เพราะกลัวลุงจะไปอาละวาด บอกว่ายังไงวันนี้ลุงก็ต้องดื่ม ถ้าเห็นว่าลุงเริ่มฉุนเฉียว ให้เอาตัวลุงกลับบ้าน หรือโทรบอกคุณอาซาทันที" เธอยังคงพูดเสียงเบาๆ อาจจะเพราะไม่อยากจะฉีกหน้าผมต่อหน้าแขก สาวๆ ที่อยู่รอบตัวเราถูกไอ้วิคเตอร์เรียกออกไป เพื่อจะได้ไม่ฟังเราสองคนคุยกัน

"ท่านไคคคค!!!! " ผมเน้นเสียง เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าควรจะเรียกผมว่าอะไร จะเรียกผมว่าลุงอีกนานไหม ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย

"ค่ะ ท่านไค"

"ฉันไม่ได้เมาขนาดนั้น"

"แต่ท่านไค ชวนผู้ชายเป็นเมีย แล้วดูเหมือนจะมีอารมณ์โกรธด้วยที่เค้าไม่ยอม แบบนี้ไม่ใช่เมาจนเสียสติเหรอคะ" ประโยคที่ทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าไอ้วิคเตอร์

"พูดอะไรน่าขนลุก"

"ผมไม่ชอบนมแบนๆ ครับ หน้าอกตู้มๆ ย่อมดีกว่าแน่นอน" วิคเตอร์ที่ได้ยินบทสนทนาของเรา ก็พูดแก้ตัวขึ้นมาทันที ก่อนที่มันหัวเราะออกมาในความซื่ออออบื้ออออของเธอ

"กลับไปเอากันดีกว่า" ผมอุ้มลูกกระต่ายขึ้นบ่า แล้วบอกลาเมียในจินตนาการของผม คิดได้ไงว่าผมจะเอาไอ้วิคเตอร์ แต่ถ้าเอาเธออันนี้ไม่แน่

.

ผมพาเธอขึ้นมอเตอร์ไซค์กลับ แม้เธอจะบอกให้ผมโทรบอกให้อาซามารับก็ตาม กลัวอะไรขนาดนั้น ผมไม่ได้เมาขนาดนั้น ปกติผมคงจะบิดเป็นร้อยเพื่อกลับบ้าน แต่วันนี้ขับช้าหน่อยก็แล้วกัน หนวกหูคนที่อยู่ในอ้อมกอดที่กรีดร้องด้วยความกลัวอยู่ตลอดเวลา

"ทำไมไม่นอนกับไอ้วิค มันจ่ายเป็นแสน เธอลดหนีได้เป็นปีเลยนะ"

"ฉันโดนขายนี่คะ ไม่ได้ขายตัว แค่กับท่านไคคนเดียวก็เกินพอแล้ว แค่นี้ก็ทุกข์จะตายแล้ว อีกอย่าง ฉันเป็นคนของท่านไค ถ้าฉันไปนอนกับคนอื่น ท่านไคจะรู้สึกยังไง" ประโยคของเธอมันทำเอาผมอึ้งไม่น้อย ห่วงว่าผมจะรู้สึกยังไงงั้นเหรอ ผมหอมเบาๆ ที่หัวของเธอ สระผมมาด้วยแฮะ

"นั่งดีๆ จะขับเร็วๆ แล้วนะ" ผมแกล้งคนที่นั่งอยู่ข้างด้วยการขับส่ายไปส่ายมา บนถนนในเวลา ตี 2 เวลาที่ถนนมันว่างเปล่า

"อ๊ายยยยย ท่านไค หนูกลัวตก"

"เรื่องของเธอ"

"ท่านนนนนไค!!!! ไม่เอาาาา โอ้ยยย หัวใจจะวายยยย หนูจะร้องไห้แล้วน้าาาา"

"นั่นมันก็เรื่องของเธอ กลับไปเตรียมตัวโดนลงโทษที่กล้าต่อยเบ้าตาฉันได้เลย เกาลงโทษของฉันมันหนักหนามาเลยจะบอกให้เด็กน้อย"

"ม้ายยยยยเอาาาาาา"

อีกด้าน.........

"พลอย แกไปหาเงินมาหน่อยสิวะ" เสียงของคนเป็นแม่ที่ทักทายทันทีที่คนเป็นลูกกลับถึงบ้าน

"พ่อกับแม่ เข้าบ่อนมาอีกแล้วใช่ไหม ฉันไม่มีให้แม่หรอกนะ ทุกวันนี้ไอ้แก่มันยังไม่โอนเงินฉันเลย รอบนี้เสียไปเท่าไหร่" หญิงสาวสวยถามคนเป็นแม่ที่นั่งชันขากุมขมับ

"ไม่เยอะ แค่ 2หมื่น ครั้งหน้าสัญญาว่าจะไปเอาทุนคืนให้ได้เลย"

"เฮ้ออออ มันไม่ได้ก็เปลี่ยนบ่อนสิแม่ ข้ามไปเล่นที่ The Heaven ก็ดี ที่นั่นเงินดีกว่าไม่ใช่เหรอ ฉันก็คิดว่าจะไปทำงานที่นั่น เรียนแบบนี้อีกกี่สิบชาติจะจบก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ใส่ชุดนักศึกษาอัพค่าตัวไปอย่างงั้นแหละ"

"ไปหาจับเสี่ยรวยๆ ที่นั่น สบายไปทั้งชาติ ไม่ต้องเรียนจบ ก็หาได้ ผัวรวยๆ อะ เสี่ยแก่ๆ ที่นี่ไม่ต้องไปเอามันหรอก ขี้เหนียวจะตายห่า"

"นั่นสินะ แม่หาทางติดต่อนังแพรมันหน่อยสิ"

"เออ ฉันลองหาทางดู สองคนจะได้ช่วยกันทำงานส่งเงินมาที่บ้าน ฉันรวยเมื่อไหร่ จะใส่ทองอวดมันทั้งซอย"

"เพ้อไปใหญ่แล้วแม่ เอาให้มันไปให้ได้ก่อนเถอะ"

​