หนี้รักหมอเถื่อน

Ep.4 : พิสูจน์สิ Nc++

ทำไม...เราต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว แล้วววววว....ทำไม เขาต้องตามฉันเข้ามาในห้องน้ำด้วย!!!!! ฉันถอยหนีคนที่เดินเข้ามาหาฉัน ถอยจนเข้าไปชิดกับกำแพง แต่ดูเหมือนคนที่เจ้านายจะยังไม่พอใจ อีตาลุงนี่ต้องการอะไรจากฉันอีกกกก เสื้อก็ไม่ใส่แล้วนี่จะยังถอดกางเกงทำไมอีกกก!!!!

"คุณคงจะไม่ทำแบบเมื่อวาน อีก..ใช่ไหม"

"เดาถูกเลย เธอคิดว่าเงิน 10,000z หรือ 300,000 บ้านเธอ ฉันจะเอาเธอมาทำงานบ้านใช่ไหม" ประโยคที่ทำเอาฉันแทบจะทรุด มันจะต้องเริ่มอีกแล้วเหรอ ความรู้สึกที่ทุกข์ทรมาน

"แต่ฉันเจ็บอยู่" ฉันหาข้ออ้างให้ตัวเองรอด แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจเลย แถมยังมากระชากชุดของฉันออกอย่างไร้เยื่อใยอีก ประสบการณ์มันสอนให้ฉันกลัว เพียงแค่เขาแตะ ฉันก็สั่นไปทั้งตัวแล้ว

"แก้ผ้าแล้ว จะมาสั่นอะไรอีก แก้ผ้าขนาดนี้ คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ เธอต้องรู้จักผ่อนคลายบ้าง เริ่มจากกอดฉันแบบนี้" แขนของฉันถูกดึงไปโอบเอวของเขาไว้ แบบนี้มันใกล้กันเกินไป ตอนนี้เนื้อแนบเนื้อเลยนะ

"แล้วเราต้องแบบนี้กันอีกกี่ครั้ง" ฉันถามพร้อมกับหลบสายตาของคนที่อยู่เบื้องหน้า มาแก้ผ้ากอดกัน อีตาลุงนี้บ้ารึเปล่าวะ

"ก็จนกว่าฉันจะพอใจ หรือเบื่อ เธอมันตัวเตี้ยดีจริงๆ เลย"

"เราต้องกอดกันอีกนานแค่ไหน ลุงเองก็เตี้ย" ฉันดูๆ แล้วอีตาลุงนี่ไม่น่าจะสูงเกิน 175 cm ฉันอาจจะเตี้ยกว่านิดหน่อย เพราะฉันสูงตั้ง 155 แหนะ

"สูงกว่าเธอ คำว่าเตี้ยพูดเบาๆ ก็เจ็บ พี่น้องฉันโทร่าสูงที่สุด รองมาก็อาหลง เดี๋ยวเธอก็จะเจอเอง ฉันเตี้ยสุดก็อาจจะจริง" อยู่ดีๆ อีตาลุงนี่ก็มาพูดดีกับฉัน แล้วก็เลื่อนมือของฉันขึ้นไปกอดคอของเขาเอาไว้ มันทำให้เราใกล้กันมาขึ้นอีก แล้วทำไมฉันต้องหัวใจเต้นแรงด้วยล่ะ แต่แก้ผ้ากอดกันแบบนี้ไม่เต้นแรงก็บ้าแล้ว

"ใกล้ไป"

"เขาเรียกว่าละลายพฤติกรรม แบบเมื่อคืนไม่เอา มันเหมือนกับเธอไม่มีความสุข มันเสร็จไม่สุด ตอนนี้รู้สึกยังไง"

จะให้ตอบยังไง ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะระเบิด ถึงจะบอกเป็นแค่การละลายพฤติกรรม แต่ฉันรู้สึกไง ใบหน้าที่ค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ฉัน มันทำให้ฉันต้องหันหน้าไปทางอื่น

"มองฉันสิ จะหันไปทางอื่นทำไม" คนเป็นเจ้านายเริ่มมีอาการไม่พอใจ ทำให้ฉันต้องมองหน้าเขาอย่างห้ามไม่ได้ ตาดุๆ ของเขามันกำลังสะกดฉันเอาไว้ ภาพของคนตรงหน้ามันค่อยๆ ขยับ ไม่ต่างจากภาพสโลว์ จนฉันต้องสะบัดหน้าแรงๆ เพื่อเรียกสติ

"ไม่อยากมองแล้วค่ะ"

"หัวใจของเธอมันกำลังเต้นแรงเพราะฉันใช่ไหม สะเทือนจากนมมาถึงฉันเลย รู้ตัวว่าฉันหล่อ แต่ห้ามเธอหลงเสน่ห์ฉันเด็ดขาด เพราะฉันไม่มีทางมีแค่เธอ แต่เธอต้องมีแค่ฉัน" ริมฝีปากของคนพูด ซุกเข้าที่ซอกคอของฉันทันที มือที่เคยค้ำกำแพงเอาไว้ ตอนนี้เปลี่ยนมาบีบเข้าที่หน้าอกของฉันทั้งสองข้าง ทำไมความรู้สึกมันถึงได้ต่างจากเมื่อวาน ทั้งที่การกระทำไม่ต่างกันเลย

"อื้ออออออ"

"รู้สึกดีใช่ไหม อาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้ รู้อะไรไหม เรื่องหลอกกินเด็กเนี่ย ฉันเก่งมากเลยนะ" เสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหู พร้อมกับน้ำจากฝักบัวที่เปิดลงมารดเราทั้งคู่จนเปียกปอนไปหมด

"แสบแผลจังเลยค่ะ"

"วันหลังก็อย่าดื้อ แผลที่ขาไม่เท่าไหร่ แต่แผลที่แขนดูจะลึกไปสักหน่อย แขนข้างที่เจ็บกอดคอฉันไว้ ถ้าเราอยู่ไกลกัน แผลข้างนี้ของเธอจะโดนน้ำ แต่ถ้าเราชิดกันแบบนี้ตัวฉันจะบังน้ำได้" ตาลุงกระชับอ้อมกอดจนตัวเราแนบชิดกัน โอ้ยเบาๆ ลุง ตัวฉันจะแตกแล้ว

"ชิดแบบนี้จะอาบน้ำยังไง"

"เธอยังคิดแต่เรื่องอาบน้ำจริงดิ เป็นผู้หญิงคนอื่น คงคิดถึงเรื่องอื่นไปแล้ว เฮ้อออ แขนเดี้ยงแบบนี้ฉันก็ต้องอาบให้สินะ" เขาปล่อยให้เปียกน้ำเฉยเลย ไหนบอกห้ามเปียก คนอะไรแบบนี้เนี่ย!!!!! ฉันถูกหมุน หันหน้าเข้ากำแพง โดนมีเขาตามมาทาบเอาไว้ แขนที่เป็นแผล ถูกมือใหญ่รวบไปพาดไว้กับผนัง มันจะไปทันอะไร ผ้าพันแผลชื้นหมดแล้ว

แต่ประเด็นมันไม่ใช่ผ้าพันแผล แต่มันคือ ทำไมต้องมาอาบน้ำให้ฉัน!!!! มือใหญ่ที่ลูบไล้สบู่เหลวไปบนร่างกายของฉัน มันกำลังทำเอาฉันเคลิ้มไปกับฝ่ามือหยาบ มือที่กำลังถูตัวของฉันจากทางด้านหลัง ลูบผ่านหน้าอก ไล่ลงมาจนถึงหน้าท้องแล้วต่ำลงมาจนถึงจุดอ่อนไหว

"อ๊าาาาา ท่านไค" ฉันเรียกเขาทำไมนะ เหมือนจะพูดว่าอะไรสักอย่างที่ตอนนี้ดันจำไม่ได้แล้วว่าจะพูดอะไร ฉันยืนให้เขาลูบอยู่แบบนั้น รู้ตัวอีกทีตัวเองก็โดนห่อผ้าขนหนูแล้วอุ้มออกมาจากห้องน้ำแล้ว

ร่างของฉันถูกวางลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบา แต่เขาไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าจริงดิ ทำไมฉันต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วย ผู้ชายที่ห่อผ้าขนหนูผืนเดียวเดินไปเดินมา กล่องยาถูกนำมาตั้ง โดยมีตาลุงค่อยๆ แกะผ้าก๊อซอย่างเบามือ ฉันเริ่มสับสนแล้ว ว่าจริงๆ แล้วตาลุงนี่เป็นคนยังไงกันแน่

"เจ็บหน่อยนะหนูน้อย" คนที่ทำแผลค่อยๆ ซับแผลที่เปียกให้ ล้างแผลให้ ตาลุงนี่ต้องเป็นไบโพล่าแน่ๆ ฉันมองคนที่ทำแผลให้ฉันอย่างตั้งใจ เผลอมองนานเกินไปจนตาลุงนั่นมองกลับมา แววตาดุๆ ทำให้ต้องรีบขอโทษ ฉันอาจจะมองเขานานเกินไป จนเสียมารยาท

"ขอโทษค่ะ" แต่ถึงจะขอโทษ เขาก็ยังคงทำตาดุใส่ฉัน

"ตาเธอต้องจ่ายค่าทำแผลแล้ว" ร่างเล็กๆ ของฉันถูกดันลงไปกับเตียง ผ้าขนหนูที่ห่อตัวโดนคนตรงหน้าดึงจนฉันต้องเอามือมากระชับมันเอาไว้ไม่ให้หลุด

"เอาออก จะดูดนม" ตาลุงกระชากผ้าอีกครั้ง แล้วโยนมันออกไปไกล จนฉันหมดหนทางที่จะขอความช่วยเหลือจากผ้าขนหนูผืนน้อยได้อีก ใบหน้าที่ซุกเข้าร่องอก มันทำให้ฉันต้องใช้แขนดันเขาออก แต่ความอุ่นที่ดุนดันอยู่กับปลายยอดอก มันทำเรี่ยวแรงหายไปหมดเลย

"อ๊าาาาา อ้าาาาาา"

"แขนอะกอดฉันเอาไว้ สอนไม่รู้จักจำ" มือใหญ่ละจากอกของฉัน แล้วรวบแขนของฉันมากอดคอของเขาเอาไว้แทน ก่อนจะกลับไปจัดการกับหน้าอกของฉันต่อ แรงดึงที่ปลายยอดอก ทำไมมันถึงทำฉันรู้สึกร้อนไปหมดได้แบบนี้ แม้พยายามจะขัดขืน แต่มันกลับแทบจะไม่มีแรงเลย

"ท่านไค อ่าาาาาา ฉันนนนน อื้อออออ ฉันคิดว่าเราควรพอดีไหม"

"ให้พอ...แต่แอ่นอกแล้วกดหัวฉันมันคืออะไร" แววตาที่หรี่มองมาที่ฉัน มันทำให้ฉันต้องรีบเฉไฉ

"ก็มัน ก็มัน ก็มันนนน"

"บอกแล้วว่าฉันหลอกกินเด็กเก่งมาก อ้าปากสิ"

เพียงแค่ฉันอ้าปาก ลิ้นหนาของท่านไคก็ถูกป้อนเข้ามา แล้วมาเอาที่ในปากฉันแบบนี้ลิ้นของฉันควรเอาไว้ที่ไหน นี่มันจูบแรกของฉันนะ มันต้องเอาไว้ทำกับคนที่รักสิ แต่...ทำยังไง เขากำลังจะดูดวิญญาณฉันออกไปแล้ว ฉันปล่อยริมฝีปากให้เขาครอบครอง บทจูบที่เร่าร้อนมันมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่พยายามจะแทรกผ่านกลีบดอกไม้ ความเจ็บปวดที่ไม่ต่างจากครั้งแรก แต่ความรู้สึกมันกลับมากกว่ามากนัก มันค่อยๆ เข้ามาจนสุด โดยที่ริมฝีปากของท่านไคยังไม่ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระเลย

"อ่าาาาาา แน่น ตอดดีจริง หนูน้อยยังเจ็บอยู่ไหม" คำถามที่ทำเอาฉันต้องส่ายหัวน้อยๆ

"เมื่อกี้ตอนดันเข้าเจ็บ แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ"

"ทำตัวน่ารักแบบนี้ ค่อยน่ารักหน่อย แบบเมื่อวานไม่เอานะคะ ฉันจะขยับแล้วนะ คืนนี้ทั้งคืนเธอต้องเรียกแต่ชื่อฉัน" เพียงแค่สิ้นเสียงสะโพกของท่านไคก็ขยับช้าๆ ส้มผัสขรุขระของอะไรที่มันเลื่อนเข้าออก มันทำให้ฉันต้องกอดเขาเอาไว้แน่น ความหนักหน่วงมันเพิ่มขึ้น เหมือนกับว่าความละมุนเมื่อกี้เป็นแค่ภาพลวงตา เพราะตอนนี้เขาขยับรุนแรง เหมือนกับไม่กลัวว่าฉันจะเจ็บ

"อื้ออออด ซี้ดดดดดดด อ้าาาาาาา ท่านไคเบาหน่อย" คำขอของฉันไม่ได้รับการตอบรับแม้แต่น้อย เขายังคงแรง และกระแทกแรงขึ้นอีก ความจุกหน่วงที่มีมันเริ่มหายไป

"อ่าาาาา แน่นโว้ยยยยย ซี้ดดดดด หนูแพร ยกขาขึ้นนิด มันจะเข้าได้ลึกว่านี้"

"หนูแพรหรือคะ อื้อออออ งืออออ ยกขาแบบไหน อ้าาาาา" ขาของฉันถูกคนเป็นเจ้านาย พับงอแนบอก ให้สะโพกยกลอยขึ้นน้อยๆ แล้วกระหน่ำกระแทกรัว จนฉันต้องเผลอจิกหลังของตาลุงไว้

"ซี้ดดดดด เสียวโว้ยยยย" คนที่คำรามออกมายังคง กระหน่ำกระแทกไม่ยั้ง การเข้าออกของท่อนอวบ มันทำเอาฉัน เผลอกดสะโพกตัวเองลงกับลูกสูบที่ทำงานไม่หยุด"

"ท่านไคขาาา มันรู้สึกแปลกกๆ อ้าาาาาาาาาาาา ไม่ไหว เสียววาบอยู่ที่ท้องน้อยอะ ซี้ดดดดดดดดด"

"จะเสร็จเหรอ ไวจัง ตอดโคตรแรง หนูแพรเสร็จก่อนเลย ฉันจะเสร็จข้างนอก"

ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่เขาพูดสักอย่าง ในหัวมันตื้อไปหมด รู้อย่างเดียวแค่ว่า อย่าหยุดนะ ฉันรู้สึกถึงการเกร็งของช่องคลอด ความเสียววาบมันทำให้ฉันต้องกอดตาลุงเอาไว้แน่น แน่นอีก แน่นจนเขาต้องร้องซี้ดดดดดออกมา แล้วกระหน่ำกระแทกรัวๆ หลายสิบทีจนฉันรู้สึกเจ็บ ก่อนจะดึงเจ้าท่อนอวบอั๋นมาปล่อยใส่ฉันอีกแล้ว

"อ่าาาาา แบบนี้สิเรียกว่าสุด อื้มมมม แค่นี้หลับสบายละ"

ฉันได้แต่นอนหอบรวยรินอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ของห้องฉันเอง เลอะเทอะแบบนี้ต้องไปอาบน้ำอีกแล้วสิ แต่....เขาได้เรา 2 ครั้งแล้วนะ มันจะไม่มีครั้งที่ 3 จำไว้ แพรไหม

"ฉันหมดธุระกับเธอและหนูแพร เป็นการใช้แรงได้คุ้มค่า เสื้อผ้าที่เธอจะใส่ได้อยู่ในตู้ ฉันไปละ" พอเสร็จอีตาลุงก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ไม่มีอีกแล้วความละมุนอบอุ่น เฮ้อ....เขาก็บอกชัดเจนแล้วตั้งหลายครั้งนิ ว่าเขาหลอกฟันเด็กเก่งมาก

ได้สิ่งที่เขาต้องการเสร็จเขาก็ไปเลย แต่เขาจูบเราด้วย ฉันกำลังคิดอะไร เขาเป็นคนที่เราไม่ควรรู้สึกอย่างยิ่ง ไม่งั้นได้น้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่ ห้ามมีครั้งที่ 3 ต่อให้ตายก็ห้ามมี ขืนถ้ายังมีไปเรื่อยๆ แบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติ คงไม่ได้เป็นเจ้าสาวแน่ๆ

ฉันไปล้างเนื้อล้างตัว แล้วมาหาเสื้อในตู้ใส่ แต่เสื้อผ้าในตู้นั้นเต็มไปด้วยชุดแปลกๆ อ่าาาา อีตาลุงนี่มันตัณหากลับจริงๆ มีแต่ชุดคอสเพลย์ ชุดธรรมดาละมีไหม ฉันเอื้อมมือไปคลำหาของจากตู้ชั้นบน จนไปเจอกับสมุดเล่มหนึ่ง เลยถือวิสาสะหยิบออกมาดู เป็นสมุดบันทึก ไม่สิ น่าจะเป็นไดอารี่

"ของใครนะ"

ไค Say ::

"อาซา ฝากจัดการเรื่องมหาลัยให้ยัยลูกกระต่ายหน่อย เด็กเรียนดี ฉันก็ไม่อยากดับฝันของเธอ เป็นหนี้จำนองบ้านขนาดนั้น พ่อแม่เธอคงไม่มีปัญญาส่งเรียนหรอก เรียนหมอใช้เงินไม่น้อย" ฉันมองใบวุฒิการศึกษาของยัยลูกกระต่าย

"ไหนบอกไม่ใช่นักสังคมสงเคราะห์ไงครับ"

"เอามันส์ดีอะ"

"ไม่พ้นเรื่องนี้เลยน้าท่านไค ลูกกระต่ายนั้นยังเด็กเบามือบ้าง ไม่งั้นคงช้ำตาย" อาซาถอนหายใจใส่ผม

"เมื่อวานใช้แรงไป 30% แทบร้องแล้ว คงต้องรอให้ชินกว่านี้ วันนี้ฉันจะส่งเธอไปเล่นกับไอ้วิคเตอร์ อยากอวดของเล่นใหม่ ถ้ามันยอมให้ฉันสัก 100,000 จะยอมให้เคี้ยวสักทีก็ได้" ก็รู้ว่าไอ้วิคเตอร์มันชอบแนวนี้

"สงสารเด็กบ้างเถอะครับ น่าจะให้เธอเคยชินกับเรื่องแบบนี้ก่อน"

"ถ้าไอ้วิคมันยอมจ่าย ยัยลูกกระต่ายอาจจะได้ลดหนี้ไปตั้งเกือบปีเลยนะ เมื่อคืนยอมทำตัวดีๆ บ้างแล้วด้วย อาจจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว" ปกติผู้หญิงที่ผมได้มา พวกเธอจะรู้ได้ทันที ว่าตัวเองควรทำอะไร แล้วพร้อมจะยินยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผมพอใจ ไม่ว่าผมจะให้พวกเธอทำอะไร ก็จะไม่มีใครปฏิเสธ จนบางครั้งผมก็แอบรู้สึกน่าเบื่อ

คืนนั้นเอง......

"ลุงงงงง ชุดชั้นในที่มีในตู้ หนูใส่ไม่ได้ มันกระจิ๊ดเดียว เรื่องนี้ฉันควรบอกใคร" เด็กน้อยถามผม ในขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์ แล้ว...มันใช้เวลาที่จะมาคุยกันเหรอออ ผมลดความเร็วลง เพื่อคุยกับลูกกระต่ายที่นั่งอยู่ข้างหน้าในอ้อมกอดของผม

"แล้วตอนนี้ไม่ได้ใส่มารึไง" เดี๋ยว!!! แล้วผมต้องมาสนใจอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ ทำไมไม่บอกมีร่า ผมใช้มือสำรวจหน้าอกของเธอ จนเธอสะดุ้งขึ้นมา

"อ๊ะ!!! ลุง นี่มันถนนนะ"

"สปอร์ตบรางั้นเหรอ" จีจี้เคยมีของแบบนี้ด้วยรึไง ห้องที่เธออยู่ เป็นห้องของจีจี้ ของส่วนใหญ่ก็เป็นของเธอทั้งนั้น ยัยเด็กนี่อาจจะโตไวไปนิส มันเลยเต็มมือได้ขนาดนี้

"อย่ามาจับในที่สาธารณะได้ไหม" คนที่โดนจับนมมีอาการโวยวายไม่พอใจ โว้ยวายนัก บีบแม่งเลย ผมใช้ปลายนิ้วเขี่ยปลายยอดที่ตอนนี้มีการนูนน้อยๆ อยู่ใต้เสื้อ

"แค่นี้หายใจแรงแล้วเหรอ"

"ลุงงงง อย่าเขี่ย เสื้อในมันบาง อื้ออออ" เธอมีอาการเสียงกระเส่าน้อยๆ แล้วทุบเข้าที่ขาของผมอย่างแรง

นี่เธอกล้าทำร้ายร่างกายของผมงั้นเหรอ แบบนี้ทำแกล้งซะให้เข็ด ผมเลี้ยวรถเข้ามาใน อาบ อบ นวดของไอ้วิคเตอร์ เพียงแค่จอดรถ ผมก็เริ่มแกล้งเธอเลย สาวๆ ที่นี่รู้จักผมเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ไม่มีใครเข้ามาขัดสิ่งที่ผมทำหรอก มีเพียงส่งยิ้มหวานมาให้ผมเท่านั้น

"พาฉันมาที่นี่ทำไม"

"เธอทำร้ายร่างกายฉัน ฉันจะเลี้ยงเธอไว้ทำไม ขายทิ้งซะ หมาที่แว้งกัดเจ้านาย ใครจะเลี้ยง" ผมแกล้งมองเธอด้วยสายตาที่เย็นเฉียบ

"อ๊าาาา ไม่เอาาาาา ท่านไคบอกเป็นฉันเป็นกระต่าย ลูกกระต่ายตกใจก็อาจจะพลาดพลั้งได้บ้าง แต่สัญญาหนูจะไม่ทำแล้ว"

โถถถ โถถถ น่าสงสาร แต่ฉันไม่สงสารหรอกนะ ผมยังลากแขนเธอเข้ามาถึงที่ทำงานของไอ้วิคเตอร์ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปเสียงครางระงมก็ดังขึ้น คนที่ซ่อนตัวอยู่ที่แผ่นหลังของหญิงสาวร่างอรชรเบี่ยงตัวมามอง ว่าใครกันที่มันกล้าเข้ามาในห้อง

"คุณหมอครับ บางทีท่านก็ลืมแล้วซึ่งคำว่ามารยาท แต่ช่วยยืนดูสักนิดเถอะ มันทำให้ฉันมีอารมณ์ โยกแรงหน่อยค่ะ ไม่งั้นทั้งคืน ฉันก็คงไม่เสร็จ"

"ท่านไคเจ้าขา เรากลับกันเถอะนะเจ้าคะ หนูจะไม่ทำร้ายร่างกายท่านไคอีกแล้ว จะไม่ทุบ จะไม่ตี จะไม่ทำให้ท่านไคต้องเจ็บอีก" เสียงอ้อนวอนของเด็กน้อย ทำให้ไอ้วิคเตอร์ ต้องเบี่ยงตัวมาชะเง้อมองอีกครั้ง

"เด็กใหม่หรือคุณหมอ น่ารักจังเลย" วิคเตอร์ยังชะเง้อมองเด็กน้อยเป็นระยะ ก็ผมบอกแล้วว่าแบบเธอมันถูกจริต ผมลากแขนเด็กน้อยผู้น่าสงสาร มานั่งที่โซฟา ท่าทีของเธอหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

แต่นี่คือโลกที่เธอต้องเจอ เมื่อเธอได้ทำงานกลางคืนแล้วครั้งหนึ่ง เธอจะไม่สามารถหลุดออกจากวงโคจรของมันได้เลย อย่าว่าแต่จะหมอเลย เธอต้องนอนกับแขกเป็นพัน วันละเป็นสิบ นี่คือสิ่งที่บั่นทอนเธอ คือใจของเธอเอง เมื่อวันใดที่เธอคิดว่าทนๆ ไป มันก็จะกินความเป็นตัวเธอไปด้วยทีละน้อย

"อย่าขายหนูเลยนะ อะไรที่หนูทำไม่ดีหนูพร้อมจะปรับปรุง"

"เห็นรึยัง ว่าโลกของเรามันไม่ได้สวยงาม ที่นี่คืออาบ อบ นวด คนที่อยู่ที่นี่ก้าวแรกพวกเธอเข้ามาด้วยความจำเป็น แต่สถานที่ สถานการณ์ ประสบการณ์มันจะหลอมรวมเธอไปกับมัน ไม่มีใครอยากเกิดมาแล้วขายตัว ทุกคนล้วนแล้วแต่มีหน้าที่ ภาระที่ต้องรับผิดชอบ นักเที่ยวบางคนก็เหยียด แต่บางคนก็ไม่ บางคนทำเหมือนกับพวกเธอไม่ใช่คน แต่บางคนก็ทำดีกับพวกเธอหวังแค่ร่างกาย"

"ค่ะ หนูแพรเข้าใจแล้ว ท่านไคจะไม่ขายฉันใช่ไหม" แววตากลมโตจับจ้องมาที่ผม จะแกล้งต่อดีไหมนะ

"ขายสิ ถ้าวิคเตอร์มันยอมซื้อเธอแบบชั่วคราว เธอจะลดหนี้ไปเป็นปีเลยนะ"

"ไม่!!! ถ้าจะนอนกับใคร ฉันจะนอนกับท่านไคแค่คนเดียว คุณเป็นเจ้าหนี้ฉัน ไม่ใช่คนอื่น" แววตาที่บอกว่าที่ผ่านมา เธอแค่สอพอเพราะกลัวโดนขายทั้งนั้น นี่สิ...ตัวตนของเธอจริงๆ แต่แค่คนเดียวงั้นเหรอ

พิสูจน์สิแพรไหม ถ้าจะขัดคำสั่งฉัน ก็กล้าให้จริงเหมือนที่ปากพูด ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นใครจะทำได้สักคน ไม่ตายที่ไอ้วิคเตอร์ ก็ตายที่ไอ้โทร่า ไม่นานนักคนที่เสร็จกิจก็เดินมาหาเราที่นั่งอยู่ที่โซฟา

"คนนี้น่ารักจังเลย ไหนว่าค่าตัวของแม่หนูนี่มาหน่อยซิ"

"650,000z"

"กินรึยัง ถ้าซิงอยู่ จะให้ 1,000,000 แบบไม่ต้องทอนเลย แต่ระดับคุณหมอ คงฟาดไปไม่เหลือ ขอลองดูหน่อยได้ม่า" วิคเตอร์เดินเข้ามาหาสาวน้อยที่กำลังพยายามหนีขึ้นมาบนตัวผม เหมือนกับพยายามจะขอร้องให้ผมช่วย แต่ผมไม่ได้ช่วยเธอ ผมกำลังคาดหวังอะไรบางอย่างลึกๆ ในใจ บางอย่างที่หวังว่าเธอจะทำมันอีก

"ท่านไคเจ้าขา" สายตาเว้าวอนทำเอาผมต้องหันหน้าหนี

"เชื่องดีจังเลย ฉันจะช่วยใช้หนี้ก็ได้นะ ถ้าหนูยอมเป็นเด็กดีแบบนี้ ไคสั่งหน่อยสิ ขออุ้มสักทีก็ยังดี"

"หนูแพร ให้วิคเตอร์อุ้มที เขาไม่ทำอะไรหรอก ถ้าฉันไม่อนุญาต" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น สั่งแบบนี้ ก็คงจะยอมให้วิคเตอร์มันคลอเคลียแล้ว วิคเตอร์มันไม่ใช่คนขี้เหร่ หล่อมากด้วยซ้ำ

"ไม่!!!! " เสียงปฏิเสธคำสั่งของเธอ ทำไมมันทำเอาผมอยากจะยิ้มออกมาแบบนี้นะ

"ว้าวววว เซอร์ไพรส์แฮะ ฉันจะซื้อต่อเอาไว้ไปเล่นที่บ้านดีไหมนะ" วิคเตอร์ยังแกล้งแหย่เด็กสาวที่นั่งอยู่บนตักผม

"ฉันไม่ใช่ได้กับทุกคน ฉันยอมคุณแล้ว เท่ากับคุณเป็นเจ้าของฉันแค่คนเดียว ถ้าคนอื่นจะมาแตะ ฉันจะยอมตายให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย" คนที่ยังกอดผมเอาไว้แน่นพูดขึ้น เธอเข้าใจความหมายของสิ่งที่เธอพูดไหม

"พิสูจน์สิ"

​