10
1089 Words
10
ปากหนากระแทกปิดปากเล็กที่ร้องครวญด้วยความเจ็บ จุมพิตบดเบียดปากเต็มแรง เต็มอารมณ์ขุ่นมัวของตนเอง เธอรู้สึกร้าวไปทั้งปาก เจ็บแต่ไม่อาจเปล่งเสียงบอกเขาได้
“อื้อๆ” เธอประท้วงเจ็บในลำคอ มือเล็กทั้งซ้ายขวาผลักใบหน้าหล่อให้ออกห่างดวงหน้าของตน หวังจะให้จุมพิตอันแสนเจ็บปวดนี้หลุดไปจากความรู้สึก ทว่าเขากลับดันปากแนบติดปากสาวมากขึ้น เพิ่มแรงบดขยี้จนปากบางระบม
“อย่า...ได้โปรดแอรอน อย่าทำกับณัฐแบบนี้” เธอขอร้องเขา หลังจากที่ปากได้รับอิสระ
“แต่ฉันจะทำ” เขาพูดอย่างไม่แยแส ยังตั้งหน้าตั้งตาสร้างความเจ็บปวดรวดร้าวให้เธอต่อไป จนกว่าความรู้สึกนั้นจะเบาบางลง
เสียงร้องแห่งความปวดร้าวและเจ็บปวดดังจากปากบางของณัฐกานต์อย่างต่อเนื่อง ควบคู่กับน้ำตาสาวอาบไหลเป็นทาง บทรักของแอรอนในครั้งนี้ต่างกับครั้งก่อนลิบลับ ครั้งนี้มีแต่ความป่าเถื่อน โหดร้ายไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกเช่นไร จะเจ็บปวดมากแค่ไหน
ร่างเล็กถูกร่างใหญ่พาไปยังเตียงกว้าง สถานที่ที่เขาจะลงโทษเธอได้อย่างถนัดและถึงใจ แรงส่งกายแกร่งโหมหนักไม่บรรเทา เร้าลึกถึงอารมณ์แห่งความโกรธที่จุดประกายไม่ดับมอด สาดใส่ณัฐกานต์อย่างบ้าคลั่ง กว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไป หญิงสาวก็ร้าวรานไปทั้งตัว พอสมใจเขาก็ผละห่างร่างสาวราวกับเธอเป็นของร้อน
“ใจง่าย...ถูกเล้าโลมเข้าหน่อยก็ยอมขึ้นเตียงได้ง่ายๆ ไม่สมกับเป็นกุลสตรีไทยเลย...น่าสมเพช”
คำพูดนี้หรือที่ออกมาจากปากของคนที่เธอรัก คำพูดนี้หรือคือคำปลอบโยนกับการกระทำที่แสนป่าเถื่อน ไม่ใช่...มันไม่ใช่ คำพูดนี้สร้างความเจ็บปวดให้กับณัฐกานต์เป็นอย่างมาก ความรักที่เขาเคยพร่ำบอก คงไม่หลงเหลืออีกแล้ว สิ่งที่หลงเหลือคือความเกลียดชังเท่านั้น น้ำตาจึงเป็นสิ่งเดียวที่เป็นเพื่อนเธอในยามนี้
“จะไปไหน” เขาถามเมื่อเห็นเธอชันกายลุกขึ้นนั่ง มือบางหยิบผ้าห่มมาพันกาย วาดลำขาลงไปที่พื้นหมายจะก้าวลงไปจากเตียง โดยที่ไม่สนใจจะตอบคำถามของเขา เพราะเธออยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง” เขาตะคอกถามเสียงดัง กระชากลำแขนเรียวอย่างแรงด้วยความโมโห
“กลับห้อง...ดิฉันจะกลับห้อง” เธอพูดหมางเมิน โดยไม่หันไปมองหน้าเขา
“ต่อไปนี้ ห้องนี้คือห้องของเธอ ห้องนี้จะเป็นรังรักของเราไง แม่ผู้หญิงใจง่าย” ความอดทนของเธอถึงขีดสุด หลังจากได้ยินประโยคนี้มากกว่าสามครั้งในค่ำคืนที่แสนเจ็บปวด
เพี้ยะ...ฝ่ามือบางสะบัดฟาดไปที่แก้มสากของเขาอย่างแรง ตบที่เต็มไปด้วยความเสียใจ น้อยใจและอีกหลายความรู้สึก ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบ ก่อนที่จะหันใบหน้าที่ดุกร้าว แข็งเขม็งมายังดวงหน้าสวย ดวงตาของเขาเปล่งแสงแรงกล้าไปด้วยแรงโทสะที่โหมไหม้ ณัฐกานต์เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าสิ่งที่เธอทำมันเป็นสิ่งที่ผิด แต่ช้าเกินไปที่เธอจะหนีเขาพ้น
“เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ ไม่รู้เหรอว่าฉันคือใคร แล้วเธอคือใคร ดี...คืนนี้เธอได้ตายคาอกฉันแน่”
เขาพูดเสียงเหี้ยม ดวงตาสีฟ้ามองเธออย่างแข็งกร้าว ตวัดร่างบางให้ล้มตัวลงบนที่นอน กระชากผ้าห่มให้หลุดออกจากร่างกายสาว ตามด้วยเสียงหวีดร้องของณัฐกานต์ที่ดังลั่นห้อง ดังออกมาถึงภายนอก ทำให้ไรอันที่กำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่นได้ยินเสียงกรีดร้อง และเสียงห้ามปรามของณัฐกานต์ที่ดังออกมาจากห้องนอน ทำให้ไรอันหมุนกายเดินออกไปจากห้องพักสุดหรูของเจ้าชายหนุ่มทันที รู้ดีว่าเวลานี้หมดหน้าที่ของเขาในวันนี้แล้ว
“ไม่...อย่า...กรี๊ดดด”
เสียงกรีดร้องของเธอยังคงดังต่อเนื่อง สลับกับเสียงครางกระเส่าที่ดังออกมาไม่แพ้กัน เสียงเว้าวอน เสียงร้องขอเล็ดลอดออกมาไม่ขาดสาย แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาลดทอนกำลังหรือการกระทำลงได้เลย ณัฐกานต์จำต้องแบกรับความสุขที่มาพร้อมกับความทุกข์ ตลอดค่ำคืน ด้วยหัวใจที่ร้าวระบม
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของแอรอนแล่นลงบนรันเวย์ภายในสนามบินนานาชาติเวอร์ติเนีย เมืองหลวงของประเทศเมอริกันด้า นกเหล็กลำดังกล่าวพาเจ้าเครื่องบินกลับสู่บ้านเกิดเมืองนอนอย่างปลอดภัย หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจของประเทศและส่วนตัวเสร็จสิ้น แล้วการเดินทางกลับมาของเขาในครั้งนี้ ได้นำพาบุคคลหนึ่งกลับมาพร้อมกันด้วย
“คิดถึงเพื่อนร่วมงานของเธอมากหรือไง ถึงได้ทำหน้าทำตาแบบนั้น”
คำถามชวนหาเรื่องดังออกมาจากปากของแอรอน เมื่อเห็นดวงหน้าหวานแลดูไม่มีชีวิตชีวา ราวกับว่ามีเรื่องในใจ ส่งผลตรงถึงต่อมหึง ซึ่งระยะหลังนี้มันทำงานหนักเหลือเกิน เห็นณัฐกานต์อยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนไม่ได้ เขาจะต้องพาลหาเรื่องทุกครั้งไป คนถูกถามหันมามองหน้าผู้พูด ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ
“เปล่าค่ะ ณัฐไม่ได้คิดถึงใคร”
“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก หน้าตาเธอมันฟ้องซะขนาดนี้ เธอคิดถึงไอ้อัสนีใช่ไหม” คนพาลหาเรื่องต่อ
“ถ้าณัฐบอกว่าคิดถึงพี่เพชรคุณก็ไม่พอใจ แต่ถ้าตอบว่าไม่คิดถึงคุณก็ไม่เชื่อ แล้วจะให้ณัฐตอบคุณว่ายังไงคะ คุณถึงจะพอใจ” คนทำอะไรก็เหมือนจะผิดไปหมดเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้าง จะตอบว่าอย่างไร เขาก็ไม่พอใจทั้งนั้น
“อย่ามาทำปากดีกับฉันนะ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ” เขากระชากลำแขนจนเธอคิดว่ากระดูกหัวไหล่จะหลุดออกจากบ่า แล้วรัดร่างนุ่มนิ่มไว้ในอ้อมแขนของตน “ระวังจะเจอดีไม่รู้ตัว”
พูดจบ เขาก็นำปากของตนทาบทับกลีบปากนุ่มของสาวปากดีทันที บดเบียดริมฝีปากของตนอย่างไม่ปรานีปราศรัยปากน้อยว่าจะเจ็บมากเพียงใด เขาจุมพิตณัฐกานต์ตามอารมณ์หึงหวง
- Writer
