กรงทองของท่านดยุค

เพลิงปรารถนาใต้ผืนน้ำ

ขณะที่เอ็ดเวิร์ดยังคงยืนเฝ้ามองวิเวียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล วิเวียนเริ่มว่ายน้ำอย่างอิสระ ผิวขาวโพลนของเธอโผล่พ้นผิวน้ำเป็นระยะ ราวกับผสานตัวเองกับธรรมชาติรอบข้างได้อย่างสมบูรณ์แบบ ความเย้ายวนในท่าทางของเธอยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปในโลกที่เธอสร้างขึ้น เขารู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่แผ่กระจายไปทั่วร่างราวกับไม่อาจทนอยู่เฉย ๆ ได้อีกต่อไป

วิเวียนที่รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น หยุดว่ายและลอยตัวในน้ำ เธอหลับตา รับแสงแดดที่ส่องผ่านลงมากระทบผิว ความเงียบงันของบ่อน้ำที่ราบเรียบมีเพียงเสียงนกร้องเบา ๆ คลอเคลียรอบ ๆ ทำให้บรรยากาศยิ่งเงียบสงบลง

แต่สำหรับเอ็ดเวิร์ด หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับสายลมร้อนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความงามที่ดิบและบริสุทธิ์ของวิเวียนกระตุ้นให้เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่เคยเก็บกดไว้ลึกในใจ

เขาสูดหายใจลึก ข่มความปรารถนาและความเย้ายวนที่ท่วมท้นในใจ ขณะเฝ้ามองวิเวียนอย่างเงียบ ๆ เขารู้ดีว่าความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านในหัวใจนั้นไม่ใช่แค่ความหลงใหลชั่วครู่ หากเป็นสิ่งที่ฝังลึกและเก็บกดมานาน ยามที่เขามองเธอในความงามอันบริสุทธิ์และเป็นธรรมชาติ ราวกับได้พบความหมายของสิ่งที่เขาตามหามาตลอด

ขณะที่วิเวียนลืมตาขึ้นจากการลอยตัวในน้ำ สายตาของเธอประสานกับร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงขอบบ่อ เธอสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเอ็ดเวิร์ดกำลังยืนจ้องมองเธออยู่ สีหน้าเขาตรึงนิ่ง แต่ในดวงตาสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ความตกใจและเขินอายแล่นพล่านทั่วตัววิเวียน เธอพยายามปกปิดร่างกายด้วยท่าทางที่ดูป้องกันตัวมากขึ้น

“ท่านดยุค! คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” เธอเอ่ยเสียงสั่น ขณะที่ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ เอ็ดเวิร์ดจ้องมองเธออย่างลึกล้ำ ในดวงตาเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะอ่านออกได้

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนเธอ” เขาตอบเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงไปด้วยความหวั่นไหวเล็กน้อยที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ “แต่พอเห็นเธอที่นี่… ฉันก็ห้ามตัวเองไม่ให้เดินตามมาไม่ได้”

วิเวียนมองเขาด้วยความลังเล ดวงตาเธอสั่นไหว รู้สึกถึงความหวั่นไหวในใจที่ไม่สามารถควบคุมได้ เอ็ดเวิร์ดยังคงจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เหมือนต้องมนต์สะกด เขาค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ขอบน้ำ ใบหน้าของเขาฉายแววจริงจังแต่ลึกซึ้ง ทำให้วิเวียนรู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง

“เธอ… สวยมาก วิเวียน” เขากระซิบเบา ๆ น้ำเสียงนั้นทำให้เธอไม่อาจห้ามใจตัวเองจากการสะท้านไปทั้งร่าง ความเย้ายวนในคำพูดของเขา ความลึกซึ้งที่สะท้อนในสายตาทำให้เธอรู้สึกเหมือนโดนดึงดูดให้เข้าใกล้เขามากขึ้น

เธอรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะระเบิด ขณะที่ทั้งสองยืนนิ่ง มองตากันในความเงียบที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูด

วิเวียนสะดุ้งและรีบหันหลังกลับ แผ่นหลังขาวเนียนสะท้อนแสงอ่อน ๆ ของแสงแดดเหนือผิวน้ำ เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามควบคุมความรู้สึกอายที่ท่วมท้น เมื่อรู้ว่าเอ็ดเวิร์ดยังคงจ้องมองอยู่ด้วยสายตาที่ไม่ละไปไหน

“คุณไม่ควรอยู่ที่นี่” เธอเอ่ยเสียงเบา แต่พยายามรักษาความสงบไว้ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอับอายและการป้องกันตัวเอง

เอ็ดเวิร์ดยืนอยู่ตรงขอบบ่อ ไม่ละสายตาจากแผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของเธอ เขารู้สึกถึงความปรารถนาที่พลุ่งพล่าน แต่ก็พยายามจะเก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้ เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มอย่างแผ่วเบา “ขอโทษ…ฉันไม่ควรทำให้เธอลำบากใจ”

วิเวียนไม่ตอบ เธอยังคงหันหลังให้เขา พยายามรักษาระยะห่างระหว่างตัวเองกับเขา ความเงียบปกคลุมบรรยากาศรอบตัว จนกระทั่งเอ็ดเวิร์ดหันหลังกลับไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขารู้ดีว่าความเย้ายวนที่เธอมีนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาหวั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ แต่ตอนนี้เขาต้องยอมรับว่า เขาไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย

วิเวียนค่อย ๆ หันกลับมาเมื่อเธอมั่นใจว่าเขาจากไปแล้ว หัวใจของเธอยังคงเต้นระรัว รู้สึกได้ถึงความสับสนในใจที่ไม่อาจเข้าใจได้

“ฉันจะขึ้นแล้ว คุณโยนเสื้อผ้าฉันมาให้หน่อย”

"ขึ้นมาเอาเองก็แล้วกัน" เขากล่าวเสียงต่ำและเคร่งขรึม

เอ็ดเวิร์ดยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของวิเวียนเหยียบใบไม้แห้ง เขาตั้งใจหันกลับมา หวังจะทำให้เธอตกใจเล็กน้อย แต่ทันทีที่เขาหันกลับมา ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาถึงกับนิ่งค้าง ร่างของวิเวียนเปลือยเปล่ายืนอยู่ตรงนั้น ผิวขาวเนียนของเธอสะท้อนแสงแดดบาง ๆ ร่างกายงดงามดั่งรูปปั้น ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจรีบยกมือขึ้นปิดร่างกายไว้ แต่กลับยิ่งทำให้เขาตะลึงมากขึ้นไปอีก

หัวใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ขณะที่เขากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน เขาพยายามจะหันหน้าหนีแต่ก็เหมือนถูกสะกดให้มองเธออยู่อย่างนั้น ภาพที่แสนเย้ายวนและความเป็นธรรมชาติของวิเวียน ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เอ็ดเวิร์ดสูดหายใจลึก หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอกเมื่อหันกลับมาและพบกับภาพตรงหน้า ร่างของวิเวียนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า อกอวบอิ่มที่สะท้อนการหายใจหนัก ๆ ของเธอดูเย้ายวนอย่างไม่อาจบรรยาย วิเวียนรีบยกมือขึ้นปิดหน้าอก แต่กลับยิ่งทำให้ภาพตรงหน้าดูเร้าอารมณ์มากยิ่งขึ้น หัวนมสีชมพูอ่อนโผล่ออกมาเพียงเล็กน้อย ซึ่งเพียงเท่านั้นก็ทำให้เขาแทบหยุดหายใจ

เขาพยายามข่มความรู้สึกที่พลุ่งพล่านในใจ แต่สายตาของเขากลับไม่อาจละจากเธอได้ แม้จะพยายามเตือนตัวเองว่าไม่ควรทำเช่นนี้ ความต้องการที่เก็บซ่อนอยู่ลึกในใจกลับปะทุขึ้นราวกับไฟที่ไม่มีวันดับ

“คุณ…บอกว่าจะไม่มอง!” วิเวียนพูดเสียงสั่น พยายามปกปิดความอับอายและรีบคว้าเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ตัว แต่เอ็ดเวิร์ดยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกสะกดด้วยความงามที่ยากจะต้านทาน

“ขอโทษ…” เอ็ดเวิร์ดตอบเสียงแผ่ว แต่ในใจกลับร้อนรุ่ม เขารู้ว่าความปรารถนาที่เขามีต่อเธอไม่อาจถูกปฏิเสธได้อีกต่อไป แต่เขาก็รู้ดีว่าต้องระงับตัวเองในตอนนี้ และต้องหันหลังไปทันที พยายามจะควบคุมลมหายใจที่ยังเต้นระรัว

เอ็ดเวิร์ดยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว เขาจับมือของวิเวียนที่ยกขึ้นปิดหน้าอกไว้อย่างเบามือ ดึงมันออกช้า ๆ จนร่างของเธอเผยให้เห็นอย่างเต็มตา ภาพตรงหน้าทำให้เขาหายใจติดขัด ความงามและความเปราะบางของเธอในชั่วขณะนั้นทำให้ทุกความเยือกเย็นในตัวเขาพังทลายลง

วิเวียนยืนตัวแข็งทื่อ ไม่อาจขยับเขยื้อนหนีได้เลย ความตกใจและความอายผสมปนเปกันจนเธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับตัวเอง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ขยับตัว เอ็ดเวิร์ดก็ช้อนเธอขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขน ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและแรงสั่นไหวจากตัวเขา หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุม ขณะที่เธอถูกโอบไว้แน่น รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน

เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาและอารมณ์ที่ท่วมท้น ความเย็นชาที่เขาเคยสร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองถูกแทนที่ด้วยแรงดึงดูดอันร้อนแรงและความรู้สึกที่เขาไม่อาจระงับได้อีกต่อไป

“วิเวียน...” เขากระซิบเบา ๆ ริมฝีปากของเขาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดใบหน้าของเธอ