กรงทองของท่านดยุค

ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆบ่อน้ำ

ร่างเปลือยเปล่าของวิเวียนในอ้อมแขนของเอ็ดเวิร์ดทำให้หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบจะคุมไม่อยู่ เขาช้อนสายตาจ้องมองเธออีกครั้ง ราวกับภาพตรงหน้านี้ช่างงดงามจนไม่อยากละสายตา แต่ในที่สุด เขาค่อย ๆ วางเธอลงอย่างอ่อนโยนที่โคนต้นไม้ใหญ่ ข้างบ่อน้ำที่เธอคุ้นเคย

วิเวียนหลับตาแน่น ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจากความอายและความหวั่นไหว ขณะที่แผ่นหลังของเธอสัมผัสกับพื้นหญ้าอ่อนนุ่มใต้ร่มเงาต้นไม้ ใบไม้พลิ้วไหวตามสายลมอ่อน ๆ เพิ่มบรรยากาศเงียบสงบ แต่แฝงไปด้วยแรงดึงดูดที่ไม่อาจหลีกหนี

เอ็ดเวิร์ดที่นั่งลงข้าง ๆ เธอ ค่อย ๆ เอื้อมมือไปปัดเส้นผมที่ปกหน้าเธอออกเบา ๆ สายตาของเขาจับจ้องที่ใบหน้าของวิเวียน ดวงตาของเขาลึกซึ้งและสะท้อนความปรารถนาที่เขาไม่อาจเก็บซ่อนได้อีกต่อไป “วิเวียน…” เขากระซิบแผ่วเบา ราวกับความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บมานานได้ถูกรวมอยู่ในคำพูดนั้น

วิเวียนที่ยังสั่นเล็กน้อยจากความอายค่อย ๆ ลืมตามองเขา แววตาของเธอเผยความรู้สึกสับสนระคนไปกับความหวั่นไหวในใจ การจ้องมองของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกเปิดเปลือยทั้งร่างกายและหัวใจ จนเธอไม่อาจปกปิดความรู้สึกอ่อนโยนที่เกิดขึ้นในใจได้อีก

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็หยุดชะงัก ราวกับการสำนึกถึงความอ่อนไหวของเธอทำให้เขาต้องถอยกลับไปเล็กน้อย เอ็ดเวิร์ดค่อย ๆ กุมมือของเธอไว้แน่น ราวกับต้องการย้ำเตือนให้เธอรู้ว่าเธอปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา

เอ็ดเวิร์ดมองลงไปที่ทรวงอกอันงดงามที่วิเวียนพยายามปกปิด แต่ก็ไม่อาจซ่อนความอ่อนหวานและเสน่ห์เย้ายวนของเธอได้ เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน และความรู้สึกอันซับซ้อนที่ตื่นขึ้นภายใน ทำให้เขาหายใจสะดุด หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

วิเวียนรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่จับจ้องมองเธอจนเธอแทบจะละลาย หัวใจเต้นถี่ด้วยความเขินอายและความสับสน ความรู้สึกทั้งกดดันและน่าหวั่นไหวปะปนกันจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้

เอ็ดเวิร์ดเอื้อมมือไปสัมผัสที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน สายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาและความอ่อนไหวที่ยากจะซ่อนไว้ “วิเวียน...” เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทว่าเต็มไปด้วยความหมาย

วิเวียนได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ความอ่อนไหวและแรงดึงดูดในอ้อมแขนของเขาพาเธอเข้าสู่ห้วงแห่งความรู้สึกที่ไม่อาจหลีกหนีเอ็ดเวิร์ดก้มลงช้าๆ จนริมฝีปากของเขาแตะกับของวิเวียนอย่างแผ่วเบา ราวกับกำลังสัมผัสกับสิ่งล้ำค่า ความนุ่มนวลและความอบอุ่นจากจูบนั้นทำให้เธอตัวสั่น หัวใจของวิเวียนเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา ขณะที่เธอค่อยๆ หลับตาลงและปล่อยตัวไปกับความรู้สึกที่ท่วมท้น

จูบของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้งที่เขาไม่อาจระงับได้อีกต่อไป สัมผัสนั้นทั้งแผ่วเบาและแนบแน่น ราวกับว่าเขากำลังถ่ายทอดทุกความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายในใจ ความเย็นชาที่เคยมีอยู่ถูกแทนที่ด้วยความปรารถนาที่ลึกล้ำจนเธอรู้สึกได้

วิเวียนรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ขณะที่เธอปล่อยตัวไปในอ้อมแขนของเขา รู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจของเธอ เธอแทบไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง

เอ็ดเวิร์ดเงยหน้าขึ้นช้าๆ สบตากับวิเวียนที่ตอนนี้ทั้งหน้าแดงและหายใจสะท้าน ริมฝีปากของเขายังอบอุ่นจากจูบเมื่อครู่ สายตาของเขาลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น ราวกับว่าเขากำลังมองเข้าไปถึงความลับในใจของเธอ

มือของเขาค่อยๆ ไล้ผ่านผิวเนียนละเอียดอย่างอ่อนโยน สัมผัสเบาๆ ที่ยอดอกทำให้วิเวียนรู้สึกถึงแรงสั่นไหวในร่างกายที่เธอไม่เคยรู้จัก ความรู้สึกนั้นทั้งอ่อนหวานและลึกซึ้งจนเธอไม่อาจละสายตาจากเขาได้

หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม ขณะที่สัมผัสของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังหลอมละลาย ความอ่อนโยนที่เขาแสดงออกมาทำให้เธอยิ่งอ่อนแอในอ้อมแขนของเขา รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน

เอ็ดเวิร์ดกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน “เธอทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง วิเวียน...” เสียงของเขาแผ่วเบาทว่าเต็มไปด้วยความหมายที่สื่อถึงความรู้สึกอันลึกซึ้งในใจ

วิเวียนเบือนหน้าหนีเล็กน้อย สะกดอารมณ์ที่ปะทุอยู่ภายใน เธอกลั้นใจพูดออกมาด้วยเสียงสั่น

"อย่าแกล้งฉัน... ฉันเกลียดคุณ"

เอ็ดเวิร์ดจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นความสับสนในแววตาของวิเวียน เสียงสั่นๆ ที่เธอเอ่ยออกมาไม่ได้ทำให้เขาหยุด กลับยิ่งทำให้เขารู้สึกท้าทายและอยากเข้าใกล้เธอมากขึ้น

"เกลียดงั้นหรือ?" เขาถามเสียงนุ่ม มือของเขาเอื้อมไปจับที่แก้มของเธออย่างแผ่วเบา สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน วิเวียนรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงและความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามา เธอพยายามกลบความอ่อนไหวของตัวเองด้วยการหันหน้าหนี

แต่เอ็ดเวิร์ดกลับกระซิบเสียงเบาข้างหู "ถ้าเธอเกลียดฉันจริง...แล้วทำไมเธอถึงสั่นแบบนี้ล่ะ?"

คำพูดนั้นทำให้วิเวียนนิ่งไป หัวใจเต้นรัวจนเธอไม่อาจควบคุมได้ แม้เธอจะพยายามหลีกหนีความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่สายตาและสัมผัสของเขากลับทำให้เธอรู้สึกอ่อนไหวจนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

เอ็ดเวิร์ดแสดงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะกระซิบเบาๆ ราวกับรู้ดีว่าสายตาและสัมผัสของเขาทำให้วิเวียนอ่อนไหว เธอพยายามเบือนหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจ แต่ร่างกายกลับทรยศด้วยการตอบสนองอย่างที่เธอไม่อาจควบคุมได้

"ไม่ คุณมันขี้โกง" วิเวียนกระซิบด้วยเสียงสั่นไหว แต่ก็อดสะท้านไม่ได้เมื่อสัมผัสอันอบอุ่นของเขาเลื่อนลงที่ผิวเนียนละเอียด เอ็ดเวิร์ดยังคงไล้ปลายลิ้นอย่างนุ่มนวล ราวกับสำรวจและจดจำทุกความอ่อนหวานที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอันร้อนแรงและเย้ายวนที่เขาสร้างขึ้นทำให้เธอไม่อาจต้านทานได้

"อย่าต่อต้านฉันเลย วิเวียน" เขากระซิบชิดริมฝีปาก ใกล้ชิดจนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา

“เธอกลัวหรือ?” เขากระซิบถามเบา ๆ ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไปใกล้กับหน้าผากของเธอ ทิ้งจูบอ่อนโยนลงอย่างแผ่วเบา

วิเวียนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ จนหัวใจเธอเต้นระรัว ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เอ็ดเวิร์ดใช้จังหวะนั้นแกล้งขยับไปแตะที่ไหล่ของเธออย่างแผ่วเบา ริมฝีปากสัมผัสอย่างนุ่มนวลตามด้วยการจูบที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นอันแสนหวาน ราวกับเขากำลังทดสอบความรู้สึกของเธอ และในเวลาเดียวกันก็ต้องอดกลั้นอย่างหนัก

เอ็ดเวิร์ดจ้องมองวิเวียนด้วยสายตาที่ลุกโชน ราวกับไฟที่ไม่อาจดับลงได้ ความใกล้ชิดที่เขาสร้างขึ้นทำให้ทั้งสองตกอยู่ในบรรยากาศที่ร้อนแรงและเต็มไปด้วยแรงดึงดูด เขาโน้มตัวเข้าหาเธอ สายตาที่จับจ้องเธอนั้นเต็มไปด้วยความปรารถนาที่เขาเองก็ไม่อาจซ่อนเร้นได้อีกต่อไป

มือของเขาลูบไล้ไปที่ไหล่ของเธออย่างช้า ๆ สัมผัสแผ่วเบาที่ทำให้เธอสะท้าน ริมฝีปากของเขาโน้มลงแตะที่ซอกคอของเธอ ทิ้งรอยสัมผัสอย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความปรารถนา วิเวียนหายใจสะดุด รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทานได้ เธอไม่อาจขยับหนีได้เลย ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้น

เอ็ดเวิร์ดเลื่อนมือขึ้นมาประคองใบหน้าของเธอไว้ จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและเร่าร้อน “ฉันไม่คิดเลย… ว่าความรู้สึกนี้จะทรงพลังถึงเพียงนี้” เขากระซิบเสียงแผ่ว

วิเวียนสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงจากเขา ในขณะที่เธอเองก็ไม่อาจระงับความรู้สึกที่ปะทุขึ้นภายในใจ ทั้งคู่ตกอยู่ในวังวนของความปรารถนาและความรักที่เร่าร้อน ราวกับว่าชั่วขณะนี้มีเพียงพวกเขาสองคนในโลกใบนี้