กรงทองของท่านดยุค

ระหว่างไฟรักและกำแพงหัวใจ

เอ็ดเวิร์ดยังคงยืนนิ่งมองตามเธอไป ความรู้สึกที่ท่วมท้นเข้ามาทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกฉีกขาดจากภายใน ในสายตาของเขา ภาพของวิเวียนที่เดินจากไปด้วยท่าทางสง่างามราวกับไม่ทิ้งเศษเสี้ยวของอดีตไว้เบื้องหลังนั้น กลับสร้างความว้าวุ่นและสับสนในใจที่ยากจะยอมรับ

เขาตั้งใจจะจัดงานดูตัวให้เธอเพื่อตัดความสัมพันธ์และความรู้สึกที่เขาเก็บไว้ในใจมาตลอด แต่กลับพบว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิด ความเย็นชาที่เขาพยายามสร้างขึ้นเป็นกำแพงนั้นกลับเริ่มพังทลายลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เห็นเธอ การหายใจลึก ๆ ของเขาเริ่มหนักหน่วงขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจปล่อยให้เธอเดินจากไปอย่างง่ายดาย

"วิเวียน..." เขาเรียกชื่อเธอในใจ รู้ดีว่าความเกลียดชังที่เขาสร้างขึ้นมาตลอดนั้นไม่สามารถลบเลือนความปรารถนาที่เขาพยายามปฏิเสธมานานได้

เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจเบา ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกถึงการสูญเสียที่เขาเองยังไม่แน่ใจว่าจะเติมเต็มอย่างไร ความคิดสับสนและความรู้สึกที่ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งทำให้เขารู้สึกว้าวุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เขายืนมองภาพวิเวียนที่ค่อย ๆ ห่างออกไปทุกย่างก้าว แต่ในใจของเขากลับยิ่งรู้สึกเหมือนเธอทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ ร่องรอยที่เขาไม่อาจลบออกหรือปล่อยผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ทันทีที่เธอปิดประตูห้องจากไป ความเงียบงันแผ่ปกคลุมห้องทำงาน แต่มันกลับไม่สามารถดับความปั่นป่วนในจิตใจของเขาได้

“วิเวียน…” เขาพึมพำชื่อเธอเบา ๆ คำพูดนั้นราวกับเสียงสะท้อนกลับไปยังความทรงจำที่เขาพยายามลืม เธอไม่ควรมีอิทธิพลในชีวิตของเขาเช่นนี้ เขาเคยตั้งใจว่าจะผลักไสเธอออกจากหัวใจ จัดงานดูตัวให้เธอเพื่อแยกชีวิตของพวกเขาให้ห่างไกลกัน แต่เมื่อคิดถึงเธอกับใครคนอื่น ความคิดนั้นก็เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงใจเขาเอง

เขาเผลอกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจบรรยาย ทุกความรู้สึกเริ่มผสมปนเปกันระหว่างความเกลียดชังและความปรารถนา เขาไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่ท่วมท้นนี้คืออะไร แต่มันเหมือนกับถูกพันธนาการไว้ในแรงดึงดูดอันร้อนแรงและไม่อาจสลัดออก

เอ็ดเวิร์ดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจยังเต้นรัว ความสง่างามของเธอ ความเข้มแข็งที่เธอแสดงออก เหล่านี้ล้วนทำให้เขาหวั่นไหวจนไม่อาจลืมเลือน การต่อสู้ในจิตใจของเขาเหมือนเปลวไฟที่ยังลุกโชน สับสน และเจ็บปวด

ในค่ำคืนนั้น บรรยากาศภายในห้องอาหารเต็มไปด้วยแสงเทียนที่สะท้อนกับโคมไฟคริสตัลเหนือโต๊ะอาหารอย่างงดงาม ราวกับจะสร้างบรรยากาศโรแมนติกที่อบอวลไปทั่วทุกมุม วิเวียนนั่งอยู่ตรงข้ามกับเอ็ดเวิร์ด ความเงียบที่คลุมอยู่ระหว่างพวกเขาช่างตรึงเครียด แต่กลับแฝงด้วยแรงดึงดูดที่ไม่อาจปฏิเสธ

วิเวียนอยู่ในชุดราตรีสีเข้มเรียบหรูที่ขับเน้นความงามอันสง่างามของเธอ ดวงตาของเธอเปล่งประกายลึกลับยามสบตากับเอ็ดเวิร์ด เขาเองไม่อาจละสายตาไปได้เลย แม้จะพยายามข่มใจให้เยือกเย็นก็ตาม

“ขอบคุณที่มาดินเนอร์กับฉันในคืนนี้” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่แฝงด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทั้ง ๆ ที่หัวใจกลับรู้สึกถึงความร้อนระอุที่เก็บซ่อนไว้

วิเวียนยิ้มบาง ๆ พลางจิบไวน์แดงอย่างสง่างาม “ค่ะ ยินดีเสมอถ้าคุณต้องการ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพเรียบง่าย แต่ในดวงตานั้นฉายแววสงบนิ่ง ราวกับเธอสร้างกำแพงบางอย่างเพื่อปกป้องตัวเองจากความรู้สึกที่ซ่อนอยู่

อาหารแต่ละจานถูกเสิร์ฟมาอย่างประณีต ทั้งสองแลกเปลี่ยนบทสนทนากันเพียงเล็กน้อย แต่ทุกคำพูดกลับสั่นไหวไปด้วยความหมายที่ซ่อนเร้น แม้จะมีระยะห่าง แต่ทั้งสองก็รู้สึกถึงความร้อนแรงของความปรารถนาที่เก็บซ่อนอยู่ในหัวใจของตน

เอ็ดเวิร์ดสังเกตเห็นมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ ความปรารถนาที่เขาพยายามข่มใจมานานทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน แต่ด้วยทิฐิและความเย็นชา เขาทำได้เพียงจ้องมองเธอโดยไม่ยอมให้ความรู้สึกใด ๆ หลุดออกมา

“ฉันคิดว่าคุณจะไม่อยากให้ฉันร่วมโต๊ะเหมือนสมัยเด็ก ๆ” วิเวียนเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่คำพูดนั้นช่างหนักแน่นจนเหมือนสะกิดเข้าไปถึงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกในใจของเอ็ดเวิร์ด เธอจ้องมองเขาขณะพูด ใบหน้าที่งดงามสะท้อนแววตาที่เต็มไปด้วยความขมขื่นและความสงสัย ราวกับยังคงเฝ้าถามหาคำตอบที่ไม่เคยได้รับ

เอ็ดเวิร์ดชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น สายตาของเขาแฝงความรู้สึกหลากหลายที่ยากจะอธิบาย เขาจำได้ดีถึงอดีตในวัยเยาว์ เมื่อเขาผลักไสเธอไปด้วยความเย็นชาและความเกลียดชัง ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามเข้ามาใกล้ด้วยความจริงใจ

“ตอนนั้น…มันต่างออกไป” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา แม้จะพยายามเก็บความรู้สึกไว้ในใจ แต่สายตาของเขาก็เผยถึงความสับสนและความเสียใจที่แฝงอยู่ในนั้น

วิเวียนพยักหน้าเบา ๆ ราวกับยอมรับคำตอบนั้น ทั้งที่ในใจยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวดเก่าที่ไม่เคยจางหาย

คนรับใช้ก้าวเข้ามาอย่างเงียบ ๆ และรินไวน์เพิ่มให้ทั้งคู่ ไวน์สีแดงสดไหลลงในแก้วอย่างนุ่มนวล เสียงกระทบของของเหลวกับแก้วคริสตัลยิ่งเสริมบรรยากาศเคร่งขรึมที่แฝงไว้ด้วยความตึงเครียด

วิเวียนยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเล็กน้อย แววตาของเธอสงบนิ่งแต่ยังมีประกายลึกลับราวกับกำลังซ่อนบางสิ่งอยู่ ขณะที่เอ็ดเวิร์ดยังคงมองเธออย่างไม่ละสายตา แสงเทียนส่องสะท้อนในดวงตาของเขา ทำให้แววตาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาเองยังสับสน

"ดื่มเพื่ออดีต...หรือเพื่ออนาคตดีคะ?" วิเวียนเอ่ยขึ้นพร้อมยกแก้วไวน์ขึ้น รอยยิ้มบางเบาของเธอเผยถึงความท้าทายเล็ก ๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าลึก ๆ

เอ็ดเวิร์ดหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบตาม น้ำเสียงเรียบนิ่งของเขาเอ่ยตอบ “ดื่มเพื่อ…สิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจ”

เอ็ดเวิร์ดละสายตาจากวิเวียนและหันไปทางประตู ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงทุ้มต่ำ “เรียกพ่อบ้านเข้ามา”

ไม่นานนัก พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ก็ก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสุภาพ เรียบร้อย ร่างสูงสง่าของเขาแสดงถึงการทำงานอันยาวนานและความจงรักภักดีต่อครอบครัวแอชฟอร์ด

“มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ ท่านดยุค?” พ่อบ้านเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ขณะที่เขามองไปยังเอ็ดเวิร์ดและวิเวียนอย่างเป็นการส่วนตัว

เอ็ดเวิร์ดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“พรุ่งนี้จัดงานดูตัวให้คุณวิเวียน จัดทุกอย่างให้ดีที่สุด เชิญแขกตามรายชื่อที่ฉันวางไว้ที่โต๊ะทำงาน”

พ่อบ้านพยักหน้าอย่างเข้าใจ “รับทราบครับท่านดยุค ผมจะจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำหรับงานในวันพรุ่งนี้”

หลังจากที่พ่อบ้านออกจากห้อง วิเวียนมองเขาด้วยแววตาที่ซ่อนความรู้สึกซับซ้อน ทั้งความเจ็บปวดและความสงสัย “คุณตั้งใจจะจัดงานดูตัวให้ฉันจริง ๆ หรือคะ?”

เอ็ดเวิร์ดหันมามองเธอ ดวงตาของเขาเยือกเย็นราวกับหินผา “ใช่ ฉันทำตามคำสั่งเสียของพ่อ ไม่มีสิ่งใดน่าจะสำคัญไปกว่านั้น”

คำพูดนั้นช่างเย็นชาและตัดสินใจเด็ดขาด ทิ้งวิเวียนไว้กับความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ

“งั้นฉันจะแต่งตัวให้สวยที่สุดเลยค่ะ” วิเวียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความท้าทาย พลางยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม สีหน้าของเธอแฝงความบึ้งตึงชัดเจน ดวงตาเต็มไปด้วยประกายแห่งการตัดสินใจ

จากนั้นเธอหันไปเรียกพ่อบ้านที่กำลังจะออกจากห้อง “บารอนคะ” เธอเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ช่วยเตรียมชุดสวย ๆ ให้ฉันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

บารอนพยักหน้าเล็กน้อยและตอบด้วยความนอบน้อม “ยินดีรับใช้ครับ คุณวิเวียน ผมจะดูแลให้คุณได้รับชุดที่งดงามที่สุดในงานพรุ่งนี้”

เอ็ดเวิร์ดเพียงมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างนิ่งเฉย แต่ลึก ๆ ในใจกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่กระตุ้นให้เกิดความหงุดหงิด เขาไม่คาดคิดว่าวิเวียนจะตอบสนองด้วยท่าทีเช่นนี้ ความสง่างามและความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอทำให้เขารู้สึกถึงการเผชิญหน้าที่เขาอาจจะยังไม่พร้อม

วิเวียนวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะด้วยท่าทีสง่างาม ก่อนจะหันไปมองเอ็ดเวิร์ด ดวงตาที่แฝงด้วยความมุ่งมั่นและท้าทายเล็ก ๆ ฉายชัดบนใบหน้าที่งดงาม

“ราตรีสวัสดิ์นะคะ เอ็ดเวิร์ด” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เฉียบขาด ราวกับต้องการยืนยันถึงความแข็งแกร่งของตัวเองที่เขาไม่สามารถมองข้ามได้

จากนั้น เธอหมุนตัวออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่ตรึงอารมณ์ของเขาเอาไว้ เอ็ดเวิร์ดมองตามเธอไป รู้สึกถึงความร้อนที่เก็บกักอยู่ในใจ ราวกับทุกคำพูดและการกระทำของเธอได้ท้าทายทิฐิและความเย็นชาของเขาในแบบที่ไม่มีใครเคยทำมาก่อน

เอ็ดเวิร์ดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว สาวเท้าก้าวยาว ๆ ตามวิเวียนไป ราวกับแรงดึงดูดที่เขาไม่อาจต้านทานได้ มือของเขาคว้าแขนเธอไว้ทันที วิเวียนสะดุ้ง เผลอเซเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าของเธอชิดใกล้กับเขาจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนระอุ

ดวงตาของพวกเขาสบกันอย่างลึกซึ้ง ในขณะนั้น ความตึงเครียดและความปรารถนาที่ถูกเก็บซ่อนไว้ก็พลุ่งพล่านขึ้นในทันที เอ็ดเวิร์ดจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ซับซ้อน ทั้งความโกรธ ความหวัง และความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้

“คิดจะไปง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?” เขาพูดเบา ๆ แต่หนักแน่น น้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่อาจเก็บไว้ได้อีกต่อไป

วิเวียนยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขา รู้สึกถึงความแข็งแกร่งและอ่อนโยนที่ผสมผสานกันจนหัวใจของเธอเต้นระรัว