กรงทองของท่านดยุค

ท่านดยุคผู้เย่อหยิ่งและปากแข็ง

ท่ามกลางธรรมชาติที่เงียบสงบ ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ พื้นหญ้านุ่มๆ สีเขียวทอดยาวออกไปอย่างไร้ที่สิ้นสุด ม้าตัวโปรดของวิเวียนผูกอยู่ใกล้ ๆ พลิ้วไหวตามสายลมอ่อนที่พัดผ่าน กิ่งไม้และใบไม้สร้างร่มเงาพลางสะท้อนแสงแดดยามสาย ราวกับจะห่อหุ้มทุกสิ่งไว้ด้วยความอบอุ่นและสงบ

เอ็ดเวิร์ดมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกล้ำ ราวกับต้องการเก็บทุกรายละเอียดของเธอไว้ในความทรงจำ สัมผัสมืออ่อนโยนของเขาลูบไล้ไปบนแผ่นหลังของเธอ ปล่อยให้ความอบอุ่นจากฝ่ามือแทรกซึมไปสู่หัวใจของเธอ วิเวียนรู้สึกถึงความอ่อนโยนและความอ่อนไหวในทุกสัมผัส ความใกล้ชิดนั้นทำให้เธอสะท้าน รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ลึกซึ้งซึ่งเธอไม่อาจต้านทานได้

เมื่ออารมณ์ในใจของเอ็ดเวิร์ดถึงขีดสุด เขาก็สะกดกลั้นตนเอง พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมด เขาค่อย ๆ โอบกอดเธอไว้แนบอก ทิ้งสัมผัสอันอบอุ่นลงบนร่างของเธอ ราวกับจะปกป้องและโอบอุ้มเธอในทุกห้วงเวลา หัวใจของเขาเต้นรัว แต่อ้อมกอดนั้นเปี่ยมไปด้วยความมั่นคง ราวกับคำสัญญาที่ไม่ต้องเอ่ยเป็นคำพูด

เอ็ดเวิร์ดค่อย ๆ เอื้อมมือไปสัมผัสไหล่ของเธอ ราวกับต้องการปลอบโยนและปกป้อง ในขณะที่เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน อ้อมกอดนั้นราวกับต้องการยืนยันถึงความรู้สึกที่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป แต่กลับอบอุ่นด้วยความเคารพและทะนุถนอม ราวกับเป็นคำมั่นที่เงียบงันในใจของเขา

เสียงสายลมและเสียงใบไม้เสียดสีเบา ๆ ช่วยสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายและเปี่ยมด้วยความรู้สึกอบอุ่น วิเวียนรับรู้ถึงความปลอดภัยในอ้อมแขนของเขา และทั้งคู่ปล่อยให้ธรรมชาติรอบตัวโอบล้อมความรู้สึกที่ท่วมท้นอย่างอ่อนโยน

วิเวียนมือสั่นเล็กน้อยขณะติดกระดุมเสื้อ ดวงตาของเธอยังหลุบลงด้วยความเขินอาย แต่หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา เธอรู้ดีว่าเอ็ดเวิร์ดยังยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ไม่อาจละสายตาไปได้ ดวงตาของเขาลึกล้ำและทอประกายที่ทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แพร่กระจายไปทั่วร่าง

“ไอ้คนบ้า…” เธอพึมพำเบา ๆ อย่างหงุดหงิดปนกับความอายที่ไม่อาจปกปิดได้ แม้จะพยายามแสดงท่าทีให้มั่นคงและไม่หวั่นไหว แต่ท่าทางของเขากลับทำให้เธอสับสนในใจ

เอ็ดเวิร์ดเพียงยิ้มเล็กน้อย เขายังมองเธอด้วยสายตาที่ผสมผสานระหว่างความเอ็นดูและความหลงใหล แม้เธอจะตำหนิเขา แต่เขากลับมองว่าเป็นความงดงามที่เปราะบาง ราวกับความอ่อนโยนนั้นคือสิ่งที่เขาต้องการปกป้อง

เอ็ดเวิร์ดมองวิเวียนที่ยังคงหน้างออยู่ด้วยสายตาที่อ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยประกายของความปรารถนา เขาค่อย ๆ ดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ วิเวียนเผลอสูดหายใจลึกเมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกาย ก่อนจะค่อย ๆ ดึงวิเวียนที่ยังหน้างอเข้ามาใกล้ เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและความปรารถนา ไม่รอให้เธอทันได้ขยับหนี เขาโน้มตัวลงและประทับจูบอย่างลึกซึ้งและเร่าร้อน จูบที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่เขาเก็บไว้มานาน

วิเวียนตกใจเล็กน้อย แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้ ความอ่อนโยนและความร้อนแรงในจูบนั้นทำให้เธอรู้สึกสับสนและหวั่นไหว จนแทบลืมหายใจ เธอรู้สึกถึงความแน่วแน่ในสัมผัสของเขา ความอบอุ่นและความมั่นคงที่เขาต้องการส่งผ่านผ่านจูบนี้

เมื่อจูบสิ้นสุดลง เอ็ดเวิร์ดยังคงมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ราวกับจะบอกให้เธอรู้ว่าเขาต้องการให้เธอเข้าใจถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขา

…………………………………….

เช้านี้บรรยากาศภายในคฤหาสถ์เต็มไปด้วยความขัดแย้งที่น่าสนใจ เอ็ดเวิร์ดดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนใบหน้า ขณะที่เขาเดินลงบันไดมาอย่างมั่นใจ ท่าทางผ่อนคลายและมีชีวิตชีวาของเขาเป็นที่สังเกตของคนรับใช้ทุกคน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขจนแม้แต่พ่อบ้านที่คุ้นเคยกับท่าทีเย็นชาของเขายังอดสังเกตไม่ได้

ในทางกลับกัน วิเวียนกลับแสดงท่าทีตรงกันข้าม เธอเดินผ่านห้องโถงด้วยใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาฉายแววหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์ คนรับใช้ต่างรู้สึกประหลาดใจ เพราะวิเวียนที่มักมีท่าทางสุภาพอ่อนโยน ไม่เคยมีใครเห็นเธอแสดงอารมณ์เช่นนี้มาก่อน

พ่อบ้านกระซิบกับคนรับใช้ใกล้ ๆ "คุณวิเวียนดูเหมือนไม่สบอารมณ์เลยนะวันนี้… อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนี้กันนะ?"

คำตอบอยู่ที่เอ็ดเวิร์ด เขาเพียงยิ้มเล็กน้อยเหมือนจะรู้ดีถึงสาเหตุของความบึ้งตึงของเธอ ราวกับพอใจที่ได้เห็นเธอแสดงออกถึงอารมณ์ที่ค้างคามาจากเมื่อวานนี้

เสียงของหัวหน้าพ่อบ้านดังขึ้นอย่างสุภาพ “ลอร์ดเกรย์สัน มอนต์โกเมอรี่ และเซอร์ฟิลิป แลงค์ฟอร์ด มาขอพบคุณวิเวียนขอรับ” คำบอกเล่านั้นปลุกให้เอ็ดเวิร์ดตื่นจากภวังค์แห่งความคิดที่เคล้าคลอด้วยความพึงพอใจจากเช้านี้ สีหน้าที่อารมณ์ดีเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและบึ้งตึงในทันที

ความหึงหวงพลุ่งพล่านในใจเมื่อคิดถึงชายทั้งสองที่มาเพื่อพบวิเวียน การรู้ว่ามีชายหนุ่มที่สนใจในตัวเธอและมาปรากฏตัวอย่างเป็นทางการ ทำให้ความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ของเขาปะทุขึ้นอย่างเงียบงัน เขาสูดหายใจลึก พยายามสะกดอารมณ์ตนเอง แต่สายตาของเขากลับฉายแววความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“บอกพวกเขาว่าคุณวิเวียนจะมาในอีกครู่” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยเสียงเรียบ แต่แฝงด้วยความเย็นชา ก่อนจะหันมาสบตากับพ่อบ้านเป็นการบอกว่าเขาจะเป็นคนไปตามเธอด้วยตัวเอง

วิเวียนก้าวลงบันไดอย่างช้า ๆ ร่างสง่างามของเธอในชุดสีน้ำเงินเข้มที่ตัดเย็บอย่างประณีต ทำให้ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ ชุดนั้นช่างขับผิวขาวนวลของเธอให้ยิ่งเปล่งประกาย ใบหน้าของเธอเรียบสงบ แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน ราวกับเธอกำลังแผ่พลังบางอย่างที่ทำให้ทุกสายตาต้องจับจ้อง เอ็ดเวิร์ดที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะมองเธออย่างนิ่งงัน ดวงตาของเขาจับจ้องเธอไม่วาง ราวกับถูกสะกดโดยความงดงามที่อยู่ตรงหน้า

"ทำไมต้องแต่งตัวสวยขนาดนี้…" เขาคิดในใจ ความหึงหวงแล่นเข้ามาในอกโดยที่เขาไม่รู้ตัว เขากัดริมฝีปากเบา ๆ ความสง่างามที่แทบสมบูรณ์แบบของเธอทำให้เขารู้สึกทั้งภาคภูมิใจและอึดอัดในคราวเดียวกัน เมื่อคิดว่าผู้ชายอีกสองคนกำลังรอคอยที่จะได้พบเธอ และยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาอาจจะได้ใกล้ชิดเธอมากเกินกว่าเขาจะทนได้

เขากลืนน้ำลาย ฝืนใจระงับความรู้สึกบางอย่างที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน มองเธอด้วยสายตาที่ทั้งชื่นชมและแฝงความเป็นเจ้าของอย่างเงียบ ๆ แต่ในความนิ่งนั้นยังแฝงไปด้วยความตึงเครียด เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถห้ามวิเวียนได้ หากเธอเลือกที่จะสนใจชายอื่น เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามีเพียงความใกล้ชิดอันน่าปั่นป่วน แต่อาจไม่มีสิ่งใดที่แท้จริงสำหรับเธอ เขาเพียงคนที่ไม่อาจแสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเองได้อย่างเปิดเผยนัก

“คุณวิเวียน” เขาเอ่ยเรียกเสียงทุ้มต่ำ แต่แฝงไปด้วยความดุดันในน้ำเสียง เมื่อเธอหันมามองเขา เอ็ดเวิร์ดสบตาเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องการจะส่งผ่านความรู้สึกที่ปะทุขึ้นภายในนั้น แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้อย่างเยือกเย็น “ทำไมถึงเลือกชุดนี้?” เขาถามเบา ๆ คำถามนั้นฟังดูเรียบง่าย แต่แท้จริงแล้วกลับเต็มไปด้วยนัยยะที่เขาพยายามจะสื่อออกมา

วิเวียนสบตาเขา สายตาของเธอสะท้อนความมั่นใจและความเป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจน แต่เธอก็ยิ้มเพียงบาง ๆ ด้วยท่าทีไม่ใส่ใจในคำถามของเขา ราวกับไม่สนใจว่าเขาคิดอย่างไร "แค่คิดว่าเหมาะกับโอกาสค่ะ" เธอตอบเบา ๆ แต่คำตอบนั้นกลับเต็มไปด้วยความท้าทาย เอ็ดเวิร์ดขมวดคิ้วเล็กน้อย ยิ่งทำให้ความรู้สึกหวงและไม่พอใจในใจของเขาทวีขึ้น เขาจับมือของเธอไว้เบา ๆ ราวกับเป็นการย้ำเตือนว่าเขายังอยู่ตรงนี้และไม่ยินดีจะปล่อยเธอให้ใครไปง่าย ๆ

แต่ในใจลึก ๆ เอ็ดเวิร์ดรู้ดีว่า หากเขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาได้อย่างตรงไปตรงมา เขาอาจเสี่ยงที่จะสูญเสียเธอไปตลอดกาล