เมื่อคืนเกิดความยุ่งยากต่อซ่างเป่าเหลียนมาก นางให้ยาแก่คนตัวโตในปริมาณที่ประเมินแล้วว่าเขาจะไม่แพ้ หรือส่งผลเป็นอันตรายต่อเขา ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตามมา ชายหนุ่มจับไข้ แล้วละเมอลุกขึ้นเดินไปมา
“ข้าไม่เคยเป็นเช่นนี้ บางทีอาจเพราะอยู่ใกล้ชิดหมอเหลียน และห่วงเจ้าเกินไป จึงมีอาการดั่งคนแพ้ท้อง”
หญิงสาวมองเขาตาโตทีเดียว ผู้ชายคนนี้กล่าวคำพูดราวกับกำลังหลอกเด็กเล็กๆ
“แพ้ท้อง เทียนเกอ สมองท่านคงมีปัญหา ผู้ชายจะแพ้ท้องแทนข้า ก็อาจเป็นไปได้ หากคนผู้นั้นควรเป็นสามี มิใช่ชายแปลกหน้า”
เขาทำหัวคิ้วชนกัน และพ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมา
“ก็มันเป็นไปแล้ว ข้าแพ้ท้องจริงๆ หมอเหลียนดูมิออกหรือ กินอาหารลำบาก อยากกินของเปรี้ยว และเผ็ด ของหวานก็ชอบ แล้วยังเป็นไข้ง่ายด้วย”
บอกนางอย่างนั้น ก็ล้มตัวลงนอนต่อ
และเขายังมีอาการของโรคแทรกซ้อน หญิงสาวต้องเปิดมิติหีบยาเทพธิดาของตน ตรวจสอบโรคเขาอย่างเร่งด่วน พบว่าตงเย
