เวลาผ่านไปกระทั่งกลางดึก ในห้องที่ซ่างเป่าเหลียนถูกควบคุมตัวเอาไว้ และนับว่าโชคดี ที่ไม่ถูกพาตัวไปยังคุกชั้นใต้ดินของศาลเมืองกุยอย่างเช่นสิงตู้เหยา กระนั้นพื้นที่ห้องนี้ก็คับแคบ ทั้งยังมีทหารอยู่ด้านนอก หญิงสาวอ่อนเพลียอยู่สักหน่อย อาหารที่คนพวกนั้นนำมาให้ล้วนจงใจที่จะผสมกรวด และดินลงไป เห็นแล้วไม่อาจกลืนลงท้องได้
“อย่ากินเลยอาเหลียน...ยังพออดทนได้หรือไม่ ข้ามีน้ำตาลกรวดเหลืออยู่” หวังตันบอกและล้วงเข้าไปในแขนเสื้อตัว และมันน่าสนใจมาก มีช่องลับๆ ที่ซ่อนของกินเอาไว้ในยามฉุกเฉิน เป็นน้ำตาลกรวดกับถั่ว และเมล็ดฟักทองแห้ง กล่าวว่าหากซ่างเป่าเหลียนมีมิติหีบยาเทพธิดา หวังตันก็มีกระเป๋าสำหรับอาหารไว้ประทังชีวิตนั่นเอง
ซ่างเป่าเหลียนยิ้มให้อีกฝ่าย และเลือกหยิบน้ำตาลกรวดกินพอไม่ให้หิวจนเกินไป
“พวกมันคงหวังทำให้เราหมดแรง และจะควบคุมง่ายขึ้น หากออกไปได้เมื่อใด ข้าจะจัดการตัวต้นเรื่องให้สาสมใจเลยท
