ตอนที่ 5.
1007 Words
พริมดาวเดินทางมาถึงร้านได้ครู่หนึ่งธันวาก็ตามมาสมทบ ชายหนุ่มไม่แสดงสีหน้าอะไรให้คู่หมั้นสาวสงสัยว่าเขารู้เรื่องระหว่างเธอกับภาคินแล้ว พริมดาวเองกลับเป็นฝ่ายรู้สึกผิดต่อธันวาจนไม่กล้ามองหน้าเขาเต็มสายตา หญิงสาวยิ้มให้เขาแต่ดวงตาซ่อนรอยเศร้าหมองไม่มิด เธออ่อนเพลียจากบทรักหลายรอบของภาคิน แต่พยายามฝืนพาตัวเองเดินทางมาตามนัด
“น้องพริมทานข้าวหรือยังครับ มารอพี่นานไหม”
ธันวาเอ่ยถามเสียงนุ่ม เขามองใบหน้าซีดเซียวของคู่หมั้นด้วยแววตาอาทร คิ้วดกเข้มขมวดนิ่วเล็กน้อยเมื่อมองเห็นรอยจ้ำ สีแดงเล็กๆ ตรงซอกคอ เขารีบยื่นมือไปปัดปอยผมของเธอมาปิดให้ เกรงคนในร้านจะมองเห็น นึกแค้นใจภาคินที่ทำร้ายพริมดาวแบบนี้ อีกฝ่ายจงใจทิ้งรอยไว้บนผิวสวยของเธอให้คนเห็นเข้าใจผิด
“พริมไม่ค่อยหิวค่ะ”
พริมดาวบอกเสียงเนือยๆ พยายามฝืนยิ้ม ไม่ให้คู่หมั้นเห็นพิรุธ เธอทรมานใจกับการต้องปกปิดความลับน่าอดสูนี้ ยอมให้ภาคินมีอำนาจเหนือกว่าเพราะกลัวธันวารู้เรื่อง กลายเป็นผู้หญิงร่านร้อนบำเรออีกฝ่ายราวกับผู้หญิงไร้ค่า เพียงเพราะอยากรักษาสถานภาพระหว่างเธอกับธันวาไว้ ไม่รู้ต้องทนอยู่ในสภาพกล้ำกลืนนี้อีกนานแค่ไหน
“ไม่หิวก็ต้องทานครับ เดี๋ยวพี่ขอให้คุณสุหาชากับคุกกี้ให้น้องพริมทานดีกว่า เราต้องลองชุดกับถ่ายรูปอีกหลายชั่วโมง”
ธันวาเดินไปหาเจ้าของร้าน แล้วขอให้จัดชากับขนมให้คู่หมั้นสาวรับประทาน ระหว่างนั้นเขาก็ฆ่าเวลาด้วยการดูแบบชุดวิวาห์ ส่วนพริมดาวจำต้องดื่มชาและรับประทานขนมเอาใจคู่หมั้นหนุ่ม สุชาดาเจ้าของร้านให้ลูกน้องนำแบบชุดแต่งงานกับนำเสนอการจัดงานตามธีมต่างๆ ให้บ่าวสาวดูไปด้วย
“วันนี้เราจะถ่ายรูปพรีเว็ดดิ้งกันในธีมนางฟ้ากับเทพบุตรนะคะ ทางร้านเซ็ตฉากไว้พร้อมแล้วกับเตรียมชุดให้แล้วนะคะ คุณพริมอาจต้องแต่งหน้าเพิ่มนะคะ ส่วนคุณธันเดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดรอคุณพริม เดี๋ยวพี่จะให้เด็กพาไปค่ะ”
สุชาดาส่งรูปแบบการถ่ายภาพให้สองบ่าวสาวดูเป็นแนวทาง ขณะเดียวกันนั้นก็มีลูกค้าอีกคู่เข้ามาในร้าน ทำให้คนที่นั่งอยู่ก่อนหันไปมอง
“อุ๊ย พี่ขอตัวไปดูแลลูกค้าก่อนนะคะ พอดีวันนี้คุณภาคินกับคุณน้ำหนึ่งนัดมาดูแบบชุดแต่งงานเหมือนกัน คงจะแต่งงานใกล้ๆ กับคุณธันกับคุณพริมค่ะ” สุชาดาขอตัวไปดูแลลูกค้าอีกราย
พริมดาวมองไปยังสองหนุ่มสาวที่ควงคู่มาดูชุดวิวาห์ ภาคินหันมามองหน้าเธอ เขาจ้องหน้าเธอแล้วยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปสนใจหญิงสาวข้างกาย ทำราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่ไม่กี่นาทีก่อน เธอกับเขายังกอดก่ายกันอยู่บนเตียงเดียวกัน หญิงสาวเมินหน้าหนีเจ็บแปล๊บในอกอย่างไม่รู้สาเหตุ
“น้องพริมไปแต่งหน้าแต่งตัวเถอะครับ คนของคุณสุมารอแล้ว พี่จะรอดูคนสวยของพี่นะครับ”
ธันวาประคองคู่หมั้นสาวให้ลุกขึ้น พลางยื่นหน้าไปกระซิบบอกเสียงนุ่ม แล้วพาเธอเดินไปส่งที่ห้องแต่งตัว เมื่อเดินกลับมาชายหนุ่มเองก็หันไปมองสองคนนั้น เขาขบฟันสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อเห็นภาคินมองพริมดาวแล้วเลยมามองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน มันช่างน่าเจ็บใจนักที่ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายทำอะไรกับคู่หมั้นของตนไปแล้ว เขาหันไปมองหญิงสาวข้างกายของภาคิน คิ้วยกขึ้นสูงเมื่อรู้สึกคุ้นๆ หน้าเธอ แต่พอทบทวนดูอีกทีเขามั่นใจว่าไม่เคยรู้จักอีกฝ่ายมาก่อน ธันวาแอบลอบพิศมองคนรักของภาคินอย่างสนใจ เมื่อครู่สุชาดาเรียกเธอว่าน้ำหนึ่ง เธอหน้าตาสวยน่ารักไม่แพ้พริมดาว ดูท่าทางภาคินจะดูแลทะนุถนอมอย่างดี ดูจากกิริยาประคับประคองเหมือนไข่ในหินนั่น
“ไอ้ภาคิน แกอย่าคิดว่าจะทำฉันเจ็บได้ฝ่ายเดียว”
ธันวามองใบหน้าคู่แค้นด้วยสายตาเกลียดชัง แลเลยไปยังหญิงสาวของอีกฝ่าย ดวงตาเปล่งประกายวาวจ้าเมื่อมีแผนการ เอาคืนผุดขึ้นมาในหัว เขากระตุกยิ้มร้ายขณะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกห้องฝั่งผู้หญิง อดใจรอจนได้ยินเสียงเปิดประตู
“เดี๋ยวคุณน้ำเปลี่ยนชุดในนี้เลยนะคะ ช่างแต่งหน้าจะมาแต่งหน้าให้หลังจากที่แต่งให้ลูกค้าอีกท่านเสร็จแล้ว เปลี่ยนชุดเสร็จก็ออกไปรอข้างนอกได้เลยค่ะ”
พนักงานบอกกับลูกค้าสาว ก่อนจะนำชุดมาแขวนไว้ให้ แล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้อีกฝ่ายได้แต่งตัวเอง ธันวายืนหลบอยู่หลังม่าน เขาลอบมองดูหญิงสาวจนเห็นว่าเธอเดินไปล็อกประตูห้องและเดินกลับมาดูชุดที่เตรียมไว้
สายตาคู่คมจดจ้องร่างงามที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่าง ผิวของเธอใสกระจ่างสีขาวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี รูปร่างก็ได้สัดส่วน เอวคอดเล็ก หน้าท้องแบนราบ ทรวงอกอวบงามขาวผ่อง สะโพกผายหนั่นแน่นราวกับผลแอปเปิ้ล คนมองกลืนน้ำลายฝืดคอเมื่อเห็นเธอปลดบราเซียร์ลูกไม้สีหวานออก เพื่อจะสวมบราแบบไร้สายที่ทางร้านนำมาให้
“ว้าย แกเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้ยังไง!”
น้ำหนึ่งร้องด้วยความตกใจเมื่อหันไปเห็นคนเดินออกมาจากหลังม่าน
- Writer
