แค้นรัก ทัณฑ์ซาตาน

ตอนที่ 4 ใจร้ายเหลือเกิน

"เป็นไงบ้างไอ้หมอ" ฟีนิกซ์เอ่ยถามเหมือนไม่อยากจะใส่ใจ นายแพทย์หนุ่มถึงกับถอนหายใจเอือกใหญ่กับการกระทำป่าเถื่อนของเพื่อนรักเขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องมันเป็นมายังไงแต่สิ่งที่เพื่อนรักของเขาทำนั่นมันดูโหดร้ายเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างสาวน้อยคนนี้ เธอดูบอบบางน่าทะนุทะนอมน่าปกป้องและไม่น่าโดนเพื่อนเขาทำร้ายแบบนี้

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถึงทำแบบนี้กับเธอและตอนนี้ไข้ของเธอขึ้นสูงมาก ฉันกลัวว่าเธออาจจะช็อกได้ทางที่ดีควรพาเธอไปโรงพยาบาลดีกว่าจะได้เช็คอย่างละเอียดด้วย" นายแพทย์หนุ่มบอกออกไปจากที่เขาได้ฟังเรื่องที่ฟินิกซ์บอกคร่าวๆ สาวน้อยคนนี้นั่งตากฝนเป็นเวลานานนับหลายชั่วโมงยังไงก็ต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลอย่างละเอียดไม่รู้ว่าเธอมีโรคประจำตัวอะไรด้วยหรือเปล่า เพราะเขารู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจเธอมันเต้นผิดปกติแต่เขาก็ไม่กล้าด่วนสรุปเลยอยากพาเธอไปเช็คให้แน่ใจที่โรงพยาบาล

"อืม"

กรุงเทพฯ

"เป็นยังไงบ้างคะพี่หมอ ได้ข่าวน้องนิชาหรือเปล่าคะ" อัญริสา เอ่ยถามหมอวัฒนาผู้ที่เธอนับถือเสมือนพี่ชายแท้ๆด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่ณัฏฐณิชาหายไปคุณแม่ของพี่หมอก็ล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล และนี้มันก็ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วยังไม่ได้ข่าวของน้องณัฏฐณิชาเลยไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงจะปลอดภัยดีหรือเปล่า ในตอนแรกเธอตั้งใจจะมาพักผ่อนที่เมืองไทยแค่เพียงอาทิตย์เดียวตอนนี้ก็ต้องเลื่อนเป็นสองอาทิตย์ด้วยความที่เป็นห่วงณัฏฐณิชา ณัฏฐณิชาก็เหมือนกับน้องสาวของเธอ แล้วเธอเองก็รักและเอ็นดูณัฏฐณิชาเหมือนกับน้องสาวแท้ๆเธอเลยขอสามีสุดที่รักอยู่ที่นี่ต่อ

"ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย" หมอวัฒนาตอบอัญริสาด้วยสีหน้าเครียดๆด้วยความเป็นห่วงน้องสาว

"เดี๋ยวผมให้คนของผมช่วยอีกแรงแล้วกัน" ริชาร์ดที่นั่งอยู่ข้างภรรยาพูดขึ้น จากที่ฟังหมอวัฒนาเล่าเขาคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำบางอย่างแน่นอนเพราะอยู่ดีๆณัฏฐณิชาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือก็เพียงก็แค่โทรศัพท์มือถือที่มันทิ้งเอาไว้ พอเอาไปตรวจสอบลายนิ้วมือก็ไม่พบอะไรผิดปกติ ริชาร์ดไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆดูไม่มีพิษมีภัยอย่างณัฏฐณิชาจะไปทำให้ใครไม่พอใจได้จนถึงถูกลักพาตัวแล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ ส่วนคนที่ทำมันต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

"ขอบคุณครับ คุณริชาร์ด"

"ไม่ต้องห่วงนะคะพี่หมอ ยังไงเราก็ต้องหาตัวน้องนิชาจนพบให้ได้" อัญริสาเอ่ยให้กำลังใจเพราะเธอเชื่อว่าต้องพบตัวณัฏฐณิชาในไม่ช้า

"อืม พี่ขอบคุณอัญกับคุณริชาร์ดมากนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้างั้นอัญขอตัวกลับไปหาเจ้าตัวเล็กก่อนนะคะ ป่านนี้คงงอแงใส่คุณปู่คุณย่าแล้ว"

"ครับ กลับดีๆนะ"

เกาะฟีนิกซ์

เวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์แล้วที่ณัฏฐณิชาต้องนอนอยู่ที่โรงพยาบาล โรงพยบาลแห่งนี้อยู่ในพื้นที่บนเกาะฟีนิกซ์ นี่ก็เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ณัฏฐณิชาไม่ได้เจอหน้าซาตานร้ายอย่างฟินิกซ์ พอคิดหาหนทางที่จะทำให้เธอรอดพ้นจากเขามันช่างดูริบหรี่เสียเหลือเกินไม่รู้ว่าเกาะนี้กินพื้นที่ไปเท่าไหร่แต่มันก็คงมากพอสมควรเพราะว่าเกาะนี้มีทุกอย่างที่อำนวยความสะดวกไม่ต่างจากในเมืองเลย

"วันนี้ก็กลับได้แล้วนะ เดี๋ยวพี่จัดยาให้แล้วจะโทรบอกไอ้นิคให้มารับ" นายแพทย์หนุ่มบอกกับคนไข้บนเตียงด้วยนํ้าเสียงนุ่มนวลและเรียกแทนตัวเองอย่างสนิทสนมเพราะว่าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ณัฏฐณิชานอนติดแหงกอยู่ที่เตียงก็มีแต่นายแพทย์หนุ่มสุดหล่ออย่างธีวินที่คอยดูแลเธอไม่ห่าง ธีวินเองก็รู้สึกถูกชะตากับณัฏฐณิชาอย่างบอกไม่ถูก นึกเอ็นดูและก็นึกสงสารในคราวเดียวกันที่มาเจอคนอย่างเพื่อนเขา ฟินิกซ์มันจะรู้ไหมนะว่ามันเกือบจะฆ่าสาวน้อยคนนี้โดยที่ไม่รู้ตัว ธีวินตรวจเช็คข้อมูลและพบประวัติการรักษาของณัฏฐณิชา และที่มันทำให้นายแพทย์อย่างธีวินตกใจนั้นก็คือณัฏฐณิชามีโรคประจำตัวคือโรคลิ้นหัวใจรั่ว (Heart Valve Regurgitation) มันคือโรคที่เกิดจากความผิดปกติของลิ้นหัวใจที่ทำให้ลิ้นหัวใจปิดไม่สนิท เป็นสาเหตุให้เลือดไหลย้อนกลับหัวใจจึงต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อสูบฉีดเลือดให้เพียงพอ โรคนี้อาจรักษาให้หายได้โดยใช้ยาและการผ่าตัดเพื่อซ่อมแซม รวมทั้งการใส่อุปกรณ์บางชนิดเพื่อช่วยให้หัวใจกลับมาทำงานได้ตามปกติและเท่าที่ดูจากอาการของณัฏฐณิชาแล้วมันก็ยังไม่ได้ถึงขั้นรุนแรงถึงขั้นต้องผ่าตัดแต่ณัฏฐณิชากลับมีประวัติในการนัดผ่าตัด เนื่องจากหลายเดือนก่อนเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการโคม่าจึงต้องรับการผ่าตัดหลังจากร่างกายฟื้นตัวกลับมาร้อยเปอร์เซ็นต์พร้อมเข้ารับการผ่าตัดซ่อมแซมลิ้นหัวใจแล้วมันก็เป็นเรื่องที่น่าแปลกที่ร่างกายของณัฏฐณิชาฟื้นตัวเร็วมากจนหมอนึกแปลกใจแต่ก็หาเหตุผลมาหักล้างได้ว่าคนไข้ออกกำลังกายและดูแลตัวเองอย่างสมํ่าเสมอพร้อมกับหลีกเลี่ยงอาหารที่มีผลกระทบต่อระบบหัวใจอย่างเช่นอาหารที่มีไขมันสูง อาหารที่มีรสเค็มจัดและอาหารที่มีส่วนประกอบของนํ้าตาลสูง มันเลยเป็นผลทำให้ร่างกายของณัฏฐณิชาฟื้นฟูเร็วกว่าปกตินั้นเอง

"พี่หมอค่ะ นิชาไม่อยากอยู่ที่นี่นิชาอยากกลับบ้านพี่หมอช่วยพานิชากลับบ้านได้ไหมคะ" ณัฏฐณิชาเอ่ยขอร้องพร้อมกับน้ำใสๆที่กำลังเอ่อคลออยู่รอบขอบตา เธอไม่อยากกลับไปเจอเขา เธอกลัว เธอไม่รู้ว่าเขาจับเธอมาทำไม คำว่า ฆาตกร ที่เขาใช้กล่าวหาเธอเป็นเหตุผลที่เขาต้องทำร้ายเธอแบบนี้เหรอ เธอไม่มีทางยอมรับมันเด็ดขาดตราบใดที่เธอยังจำอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นไม่ได้ เธอไม่มีทางยอมรับสิ่งที่เขากล่าวหาเธอแน่

"คนอย่างไอ้นิค ถ้ามันได้หมายหัวใครแล้วไม่ว่าคนคนนั้นจะหนีมันไปไกลสักแค่ไหน มันก็ตามไปลากคอกลับมาได้อยู่ดี" เขาไม่ได้อยากจะพูดให้กลัวนะแต่มันเป็นความจริงเพราะธีวินนั้นรู้จักนิสัยของฟินิกซ์ดี

".........."

"เคยได้ยินไหม ยิ่งหนีมันก็ยิ่งล่า ไม่ฆ่ามันก็ยิ่งตาม" คำพูดของธีวินทำให้ณัฏฐณิชาถึงกับขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทั้งสายตาและนํ้าเสียงที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาเมื่อสักครู่นี้ มันดูเหมือนมีอะไรแฝงอยู่ในนํ้าคำเหล่านั้นก่อนที่มันจะเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติ

บ้านพักฟีนิกซ์

ณัฏฐณิชามองไปยังสระว่ายนํ้าตรงหน้าอย่างหวาดกลัวจนไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ หัวใจดวงน้อยก็เริ่มสั่นระรัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเธอก็ยิ่งกลัวมันจับใจ

"ยืนทำซากอะไรอยู่ ห๊ะ!!" คนเจ้าอารมณ์ที่เดินออกมาแล้วเห็นณัฏฐณิชาทำท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ที่จะเดินผ่านบริเวณสระนํ้า แล้วหันไปส่งสายตาไล่ลูกน้องที่เขาใช้ไปรับณัฏฐณิชาให้ออกไปแล้วกลับมาสนใจคนที่ยืนตัวสั่นระริกอยู่ตรงหน้าต่อ

ร่างบางที่สะดุ้งด้วยความตกใจในนํ้าเสียงของเขาก็รีบก้มหน้ามองพื้นสระด้วยความกลัวที่เริ่มก่อตัว ร่างเล็กสั่นเทาหัวใจดวงน้อยก็เต้นเร็วรัวเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนใจร้ายกำลังเข้ามาประชิดร่างของเธอ

พรึบ!!

มือหนาจับคางมนแล้วเชยขึ้นเพื่อให้ณัฏฐณิชาสบตากับเขา ฟินิกซ์บีบคางมนแรงๆจนทำใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บก่อนที่นํ้าตาจะเริ่มไหลเอ่อคลอเบ้า

"คงเจ็บสินะ แต่มันไม่เท่าฉันหรอกณัฏฐณิชา ทั้งเจ็บ ทั้งทรมาน และ ทั้งแค้น" ฟีนิกซ์เค้นเสียงพูดลอดไรฟันออกมาแล้วผลักณัฏฐณิชาลงพื้นแต่มันดันแรงไปหน่อยจนทำให้เธอพลัดตกลงไปในสระแทน

ตูม!!

ร่างเล็กที่ตกลงไปถึงก้นสระเพราะแรงที่เขาผลักเธอมันก็แรงพอสมควรและเธอนั้นก็ไม่ทันได้ตั้งตัว ณัฏฐณิชาพยายามตะเกียกตะกายตัวเองขึ้นมาให้เหนือผิวนํ้าแต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกินสำหรับคนที่ว่ายนํ้าไม่เป็นอย่างเธอ

"แค่ก แค่ก แค่ก"

ฟีนิกซ์ยืนกอดอกมองภาพตรงหน้าอย่างไม่ทนทุกข์ร้อน ร่างของณัฏฐณิชาที่กำลังดื้นทุรนทุรายอยู่กลางสระนํ้าสร้างความสะใจให้แก่ชายหนุ่มไม่น้อย เขาไม่ได้ตั้งใจจะผลักเธอตกนํ้าหรอกแต่อาจจะเป็นเพราะเขาผลักเธอแรงเกินไปจึงทำให้เธอพลัดตกนํ้าแต่ก็ช่วยไม่ได้ถือเสียว่ามันเป็นโทษทัณฑ์ที่เธอต้องรับแล้วกันนะ ณัฏฐณิชา

"หึ" เมื่อคิดได้ดังนั้นคนใจร้ายก็ยกยิ้มมุมปากออกมาอย่างเย้ยหยั่น

ซึ่งมันต่างจากณัฏฐณิชาในตอนนี้ที่เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ...

"ช่วยด้วย ชะ ช่วยฉันด้วย"

………………………

หมอธีวินหรือหมอวิน

ไม่ร้ายไม่ใช่ ฟีนิกซ์