Doctor 11 แบบไหนก็ต้องการ

1602 Words

(หมอเคน) หมับ!! ผมจัดการอุ้มพีต้าร์ขึ้นมาซึ่งตอนนี้กำลังมีอาการสะลึมสะลือเพราะว่าดูดก***าเข้าไปแสบจริง ๆ เลย ผมรู้ว่าพีต้าร์จะรถแข่งรถและมันเลือกที่จะบอกกับผมแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกอยากทำอะไรก็ทำและคิดว่าชนะได้อยู่แล้ว แต่ใครจะคิดว่าทั้งคู่จะพนันอะไรแปลก ๆ แถมยังโดนโกงอีก แต่ถึงจะโดนโกงพีต้าร์ก็สามารถเอาชนะได้แม้จะกลิ้งเป็นลูกหมาเลยก็เถอะแถมยังกระทืบคู่แข่งจนเละไปหมด ถ้าผมไม่ห้ามเอาไว้พีต้าร์คงได้ฆ่าคนตายแน่ และไม่นานอาการก็แปลกไปก่อนพบว่าพีต้าร์มันดูดเนื้อหรือก***าไปหลายม้วนแล้ว เฮ้อออ ทำไมซ่าขนาดนั้นนะและตอนนี้ก็กำลังมึนอยู่ในอ้อมแขนของผมด้วย “อื้ออออออ” ตัวเบาชะมัดอย่างกับผู้หญิง ไม่สิ ความจริงแล้วเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของผมตอนนี้อาจจะเป็นผู้หญิงก็ได้ ผมเป็นหมอนะเจอคนมามากมายทำไมจะมองไม่ออกแค่ยังไม่แน่ใจเท่านั้นเอง แต่ต่อให้เป็นผู้ชายจริง ๆ ผมก็ไม่สนใจหรอก “เฮ้ย! เด็กมึงเป็นอะไรวะ?” เสียงไอ้เพ้นท์และไอ้เปลวพร้อมเมียมันตามมา “รถล้มรุนแรงมากเลยเหรอ? รู้งี้พริกน่าจะห้ามไว้” “ไม่เกี่ยวกับพริกไทยหรอกมันดื้อเอง” ผมบอกเพราะผมได้ยินมาว่าตอนพวกมันมาหาเรื่องพริกไทยก็อยู่ด้วยและมันพยายามเอาพริกไทยเป็นเดิมพันแต่พีต้าร์มันก็ช่วยไว้ได้ พริกไทยเลยมาบอกเรื่องนั้นกับผมน่ะสิ “แล้วเป็นไรวะแผลก็ไม่มีหรือเมา?” ไอ้เปลวมันสงสัย “หึ เมาเนื้อลอยอยู่เนี่ย” “เนื้อ?? หมายถึงก***าน่ะเหรอพี่เคน?” พริกไทยถาม “อืม งั้นกูกลับก่อนนะ” ผมบอกกับเพื่อนพร้อมอุ้มพีต้าร์ออกมาด้วย เมื่อกี้ที่รถล้มดีที่พีต้าร์ใส่ชุดป้องกันอย่างดีเลยไม่มีบาดแผลตรงไหนแต่ก็ต้องเอ็กซ์เรย์สักหน่อยเพราะอาจจะช้ำในได้ “เอ่อ คุณเคนจะพามันไปไหนครับ?” และขณะที่ผมกำลังเอาพีต้าร์ใส่รถไอ้ปิงลูกน้องของไอ้เปลวและเหมือนจะสนิทกับพีต้าร์มากเดินมาหาผม “พาไปบ้าน” “ครับ??” “พีต้าร์จะไปนอนบ้านกูเพราะงั้นไปเอาของ ๆ มันมา” ผมบอกกับมันและผมก็รู้ว่าตอนนี้พีต้าร์ไม่มีที่ไปเลยมานอนที่นี่ “เรื่องนั้นเดี๋ยวมันพักที่นี่ก็ได้ครับ ผมดูแล...” “กูจะจัดการเองมึงไม่ต้องเสือกไปเอาของ ๆ พีต้าร์อย่าให้กูต้องพูดซ้ำ” ผมมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง ผมคาดโทษมันตั้งแต่แดกเบียร์กระป๋องเดียวกับพีต้าร์แล้ว เหอะ!! แม่งไม่ซื้อแดกเองวะ “แต่ว่ามันเมาอยู่” “พีต้าร์ตกลงไปกับกูเอง” “นั่นเพราะมันเมาเนื้อไงครับ เพราะงั้นมันไม่รู้เรื่องหรอก” ผมเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิดเพราะมันไม่ยอมให้ผมพาพีต้าร์ไป “ถึงเมาแต่มันเต็มใจ” ผมบอก “แต่...” “พี่เคน ต้าร์อยากไปงะพาต้าร์ไปด้วยยยยย” เสียงของพีต้าร์ดังขึ้น “เห็นไหมเพราะงั้นอย่ามายุ่งเรื่องของกูกับพีต้าร์” “แต่ว่า...” “ไอ้ปิง!!มึงอย่าพูดมากและไปของไอ้นั่นเด็กมาอย่าให้กูโมโห” ไอ้เปลวเดินมาก่อนจะพูดกับมันสุดท้ายมันก็ยอมเดินไปของพีต้าร์มาให้ หึ “พี่เคนนนน” เสียงของพีต้าร์ทำให้ผมหันไปมอง “หืม?” “เมื่อหล่ายยยยถึงง่วงงง” พีต้าร์นอนพลิกไปมาที่เบาะรถของผมและเสียงของพีต้าร์ตอนนี้โคตรไม่อยากให้ใครได้ยินเลยวะ “เสียงน่ารักจัง” พริกไทยพูด “นั่นดิ ถ้าไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายกูคิดว่าเสียงผู้หญิง” ไอ้เพ้นท์เองก็เสนอหน้าพูดบ้าง “พี่เคนนนน” “ต้าร์เงียบ!” ผมดุเพราะพีต้าร์แม่งพูดมากเกินไปแล้ว เวลาคนเราเมาก***าก็จะแบบนี้แหละพูดมาก พูดเก่งแต่ก็ซึม ๆ และดูง่วงตลอดเวลาแต่ไม่ได้หลับหรอกนะ “ฮือออ ดุต้าร์ทำไง T^T” แม่งทำหน้าน่ารัก ปึก!! ผมเลยปิดประตูไปก่อนเพราะไม่ต้องการให้ใครมาเห็นมาพีต้าร์ที่เป็นแบบนี้ “ง่ะ พี่เคนพริกกำลังดูความน่ารักของต้าร์อยู่นะ” “ไปดูผัวเธอนู้น” ผมบอกแค่นั้นก่อนจะรอไม่นานไอ้ปิงก็เอากระเป๋าของพีต้าร์มาให้ซึ่งมันมีแค่กระเป๋าเป้ใบเดียวเท่านั้น หมับ!! “หวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรมัน...” “ไม่รู้สินะ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของมึง” ผมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นและขับออกมาทันที บรื้นนนนนนนนน บ้านหมอเคน เอี๊ยดด!! ผมจอดรถที่โรงรถของบ้านซึ่งบ้านหลังนี้ผมอยู่คนเดียวส่วนพ่อแม่อยู่ต่างประเทศ ผมชอบอยู่บ้านมากกว่าพวกคอนโดเพราะมันมีพื้นที่มากในการออกกำลังกายและสามารถจอดรถได้หลายคัน ผมชอบรถมากทุกชนิดเพราะงั้นเลยสร้างตึกเพื่อเก็บรถโดยเฉพาะเอาไว้ด้วย “อื้อออ พี่เคนต้าร์ไม่อยากพูดเลยงะบ้านต้าร์ใจร้ายมากเลย เตี่ยไม่ฟังเลยแหละ” “เพื่อนต้าร์ตอนนี้มีน้อยนะแต่มีคุณภาพพพพ ไม่รู้พี่เคนอยากเจอม่ะแต่เคนเจอแล้วนะ ไม่รู้ทำพูดไม่ได้หยุดเลยงะ พี่เคนนนน ตอบต้าร์เร็วววว อืออออออ” “ตอนนี้ต้าร์กำลังไปนอกโลกแล้วววว ลอยยยย ปิ้วววววว ฮ่า ๆ >0“แค่เกิดมาเป็นผู้หญิงมันผิดอะไรนักหนา...” “ว่าไงนะ?” ผมไม่ได้หูฝาดแน่เพราะเราใกล้กันมากขนาดนี้แต่ผมถามเพื่อให้แน่ใจ “แค่เกิดมาเป็นผู้หญิงเองทำไมต้องเกลียดกันด้วย ฮืออออ ถ้าอย่างนั้นฆ่าต้าร์ซะตั้งแต่ตอนเกิดมายังดีกว่า ฮืออออออ” ต้องโดนคำพูดแบบไหนมาถึงเป็นได้ขนาดนี้... “ไม่มีใครสมควรตายหรอกนะพีต้าร์” “ฮึกๆ มีสิต้าร์ไง..ต้าร์ควรตา...อุ๊บ!!” ผมจับหน้าของพีต้าร์ออกมาก่อนจะประกบปากลงไปไม่อยากได้ยินว่าเธอสมควรตาย คนเราเลือกเกิดไม่ได้สักหน่อยนิพีต้าร์ไม่มีความผิดอะไรทั้งนั้นเป็นเพียงเด็กที่พยายามชีวิตอย่างยากลำบากแค่นั้นเอง... “อื้อออออ” “ใครไม่ต้องการช่างสิ...” ผมผละออกก่อนจะพูดกับเธอ “แล้วจะ..” “เพราะพี่ต้องการต้าร์ ต้ารร์จะเป็นแบบไหนก็ช่างแค่เป็นพีต้าร์พี่ก็ต้องการทั้งนั้นแหละ” ผมเช็ดน้ำตาให้เธอเบา ๆ “นั่นนนนนสิเนอะ ^0^” น้ำตาหยุดไหลและมาร่าเริงแทนแต่ไม่นานก็คงหลับแล้วแหละ “ฮิ ๆ ๆ เพราะงั้นนนนนต้าร์....” พรึ่บ!!! อยู่ ๆ ก็หลับกลางอากาศหงายหลังไปดีนะที่ผมรับตัวไว้ได้ทัน “เฮ้ยย!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more