เดินทางไปรับน้อง

1043 Words
หลังจากดูหนังจบทุกคนก็เดินทางยังร้านชาบูเพื่อจัดหนักกันก่อนไปรับน้อง "เต็มที่นะทุกคนเดี๋ยวแป้งเลี้ยงเอง" "หารกันก็ได้นะ" ปริ๊นซ์หันไปบอกแป้งหอมที่นั่งอยู่ข้างๆ "ไม่เป็นไรเราเลี้ยงเอง เรามีเงินมากพอที่จะเลี้ยงปริ๊นซ์ได้ทั้งชีวิตเลยนะ ฮ่าๆ" "เก็บเงินของเธอไว้เถอะ!" "ว่าแต่พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้วปริ๊นซ์มารับแป้งได้ไหม แป้งไม่อยากเอารถไปจอดทิ้งไว้ที่มหาลัย" "เฮ้อ ก็ได้" วันต่อมารถของที่บ้านปริ๊นซ์ขับมารับตามเวลาที่นัดหมาย แป้งหอมจึงขึ้นไปนั่งข้างๆปริ๊นซ์แถมแกะลูกอมยัดใส่ปากชายหนุ่มอีก งับ! "อร่อยใช่ไหมแต่อร่อยสู้แป้งไม่ได้หรอกนะคิกๆ" ผมได้แต่มองหน้าเธอด้วยความเหนื่อยใจ ทำไมชีวิตนี้ต้องมาเจอผู้หญิงบ้าๆบอๆอย่างเธอด้วย มหาวิทยาลัยเอกชน เมื่อรถAlphardขับเข้ามาจอดทุกสายตาก็หันมามอง ปริ๊นซ์เดินลงมาพร้อมกับแป้งหอมช่างเหมาะสมกันจริงๆ "เกิดเป็นคนรวยนี่ดีจริงๆว่ะ" "อิจฉาเนอะ เค้าคบกันเหรอ" "น่าจะไม่ได้คบกันนะ ผู้ใหญ่น่าจะรู้จักกัน" "อนาคตจะไปไหนรอดคนรวยต้องคู่กับคนรวยอยู่แล้ว" เสียงซุบซิบดังจนรุ่นพี่ต้องสั่งให้เงียบ จากนั้นทุกคนก็มานั่งรอเพื่อฟังกฎและข้อห้ามต่างๆ "พี่เฟิร์ส!" ฉันโบกมือทักทายให้พี่เฟิร์ส ปริ๊นซ์เลยหันไปมองตาม "เอาล่ะน้องๆ เราจะเดินทางกันแล้วนะระหว่างเดินทางจะมีร้องเพลงเล่นเกมส์เล็กๆน้อยๆ ใครอยากนอนพักก็นอนได้เลย" "ใครจะนอนหลับว่ะ!" ปริ๊นซ์เอ่ยขึ้นมาเบาๆแต่แป้งหอมได้ยิน "นอนหนุนตักเราไหมล่ะ" "ประสาท!" "เฮ้อ ผู้ชายด่าแปลว่าผู้ชายรักคิกๆ" ทุกคนแยกย้ายกันขึ้นมาบนรถแป้งหอมนั่งอยู่ริมหน้าต่างส่วนปริ๊นซ์ก็โดนชมพู่เบียดจนเซมานั่งกับแป้งหอม สองสาวจึงยักคิ้วให้กัน "อ่าวปริ๊นซ์อยากนั่งกับแป้งเหรอ" ฉันทำตาใสใส่ ปริ๊นซ์จึงถอนหายใจแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาใส่หู "สงสัยอยากฟังเพลงสินะ" เมื่อรถออกเดินทางก็มีเสียงเพลงดังกระหึ่มจนปริ๊นซ์ต้องลืมตามอง แป้งหอมก็สัปหงกปริ๊นซ์เลยต้องจับให้เอนมาซบไหล่ตนไว้ แต่แขนเล็กๆของเธอดันเลื้อยมากอดปริ๊นซ์ทำเอาเพื่อนๆต่างแอบดูกันบางคนก็แอบถ่ายรูป "แป้งหอม....เฮ้อฉันจะทำยังไงกับเธอดีฮะ" ผมมองเธอขณะหลับเวลาไม่พูดก็น่ารักดีเหมือนกันนะ การเดินทางยังคงคดเคี้ยวไปตามถนนที่แสนไกล ทุกคนเริ่มเหนื่อยล้าจึงหลับพักผ่อนกันเกือบทั้งรถ แป้งหอมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนซบไหล่ของปริ๊นซ์อยู่ เธอจึงรีบลุกขึ้นมานั่งมองข้างทาง "คิดถึงคุณพ่อจัง" แป้งหอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคุณพ่อ แม้เธอจะดูแก่นไม่กลัวใครแต่ความจริงแล้วเธอเป็นเด็กที่ติดพ่อมาก และปลื้มเองก็ห่วงลูกสาวมากเช่นกัน มีเพียงเดือนกับดาวที่ไม่สามารถเอามาให้ลูกสาวได้ ?แป้งหอม: คุณพ่อขาตอนนี้หนูอยู่ที่น้ำตกแล้วนะคะ ?ปลื้ม: เดินทางเหนื่อยไหมแป้งหอม พ่อกับแม่เป็นห่วง ?แป้งหอม: ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ค่ะ จู่ๆหนูก็คิดถึงคุณพ่อเลยอยากโทรหาคุณพ่อทำอะไรอยู่คะ ?ปลื้ม: พ่อประชุมอยู่แม่ก็ฟังอยู่นะ ?แป้งหอม: ทุกคนได้ยินหมดเลยเหรอคะ (ฮ่าๆๆ เสียงหัวเราะดังลอดออกมาทำให้แป้งหอมอายหนัก) ?ปลื้ม: พ่อให้ทุกคนพักลูกสาวโทรมาทั้งที จะทำงานได้ไงล่ะ ?ยาหยี: จะอ้อนเอาอะไรอีกล่ะสิ ?แป้งหอม: คุณแม่อ่ะฮ่าๆๆ ปริ๊นซ์แอบยิ้มตามเมื่อได้เห็นมุมนี้ของแป้งหอม ไม่คิดเหมือนกันว่าเด็กแสบที่มากวนใจจะเป็นเด็กติดพ่อติดแม่ หลังจากวางสายแป้งหอมก็หันมามองปริ๊นซ์ที่นั่งกอดอกหลับตาใส่หูฟังอยู่ คนอะไรขี้เก๊กชะมัด เสียงพี่เฟิร์สเริ่มคุยกับเพื่อนและประกาศใส่ไมค์เพื่อปลุกน้องๆให้เตรียมตัว "อีกไม่เกิน20นาทีจะถึงที่พักนะครับน้องๆ ห้องพักก็ตามเลขคู่นอนที่จับฉลากเลยนะ ใครมีปัญหาอะไรก็มาแจ้งพี่ๆได้ตลอดนะครับ" "ปริ๊นซ์หิวข้าวไหม" "อือฮึ" "ถึงที่พักไปหาข้าวกินกันไหม" "อืม" ไม่นานรถบัสก็ขับเข้ามาถึงที่พัก ห้องพักของทุกคนเป็นเพียงกระท่อมที่ชาวบ้านทำขึ้นมาให้แป้งหอมถึงกับอ้าปากค้างกระเป๋าหลุดจากมือจนแทนต้องมารับไว้ "หนักกว่าที่คิด" ปริ๊นซ์เดินนำมาเพื่อรวมตัวกับคนอื่นๆ "แป้งหอมโอเคไหม" แทนถามด้วยความเป็นห่วง "เฮ้อ" ฉันเดินคอตกตามไปยืนอยู่ข้างๆปริ๊นซ์ แค่เห็นที่พักก็เครียดแล้ว "เอาล่ะน้องๆเตรียมเอากระเป๋าไปเก็บได้เลยนะคะ ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้วอาหารชาวบ้านได้เตรียมไว้สำหรับทุกคน ร้านค้ามีอยู่ด้านหน้า" "วันนี้พักกันก่อนเย็นค่อยมาเตรียมอุปกรณ์ในการดำนาในวันพรุ่งนี้กัน" "ดำนา!" แป้งหอมถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง "น้องแป้งหอมมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ" "มะ ไม่มีค่ะ" "ถ้างั้นก็แยกย้ายค่ะ" ปริ๊นซ์หยิบกระเป๋าของแป้งหอมเดินนำมายังกระท่อมน้อยๆที่มีที่นอนบางๆปูพื้นไว้ ทั้งสองถึงกับมองหน้ากัน ชีวิตมันจำเป็นต้องลำบากขนาดนี้เลยหรือไง "สัญญาณโทรศัพท์ไม่มีจริงๆด้วยปริ๊นซ์" "มีไฟใช้ก็ดีแล้ว" ผมโยนกระเป๋าของเธอลงพื้นจนเธอหันมามองผม "เดี๋ยวน้ำหอมแตกขึ้นมาทำไง ระวังหน่อยสิปริ๊นซ์"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD