แป้งหอมตัวแสบ
1160 Words
พักกลางวัน
ทั้งสามหนุ่มเดินมาที่โรงอาหารด้านหลังคณะบริหารแต่ดูปริ๊นซ์จะไม่ค่อยจอยกับทุกคน เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา
"ไอ้ปริ๊นซ์กินอะไรดีวะ" ออฟยืนมองร้านอาหารที่เรียงรายแต่เลือกไม่ถูก
"ปริ๊นซ์จ๋าาา กินแป้งไหมจ๊ะ!!"
"วิ๊ดวิ้ว!"
เสียงแซวดังขึ้นทันทีหลังจากที่แป้งหอมตะโกนออกมา ทุกสายตาพากันมองมาที่ปริ๊นซ์กันหมดจนเจ้าตัวต้องเดินหนีออกมาข้างนอก
"เฮ้ยไอ้ปริ๊นซ์เป็นไรวะ"
"ไปหาแดกที่อื่นเถอะ!"
"แค่แป้งหอมแซวจะเป็นอะไรไป"
"นั่นสิ!" เสียงนี้ทำเอาทุกคนหันไปมองด้านหลัง
"เฮ้ยยัยบ้ามาได้ไงเนี่ย!"
"ก็เดินมาไงจะให้เหาะมาเหรอ"
"เลิกวุ่นวายกับฉันได้ไหมแป้งหอม รำคาญ!!! "
"แทน ออฟ ไปกินข้าวกันแป้งเลี้ยงเอง"
ฉันเดินควงแขนสองหนุ่มเข้ามาในโรงอาหารโดยที่ปริ๊นซ์เดินตามหลังมาด้วย "อ่ะนั่งด้วยกัน เราลืมแนะนำให้รู้จักนี่ชบาเพื่อนเราอีกคนนึง"
"กูจะกินราดหน้านะ" ปริ๊นซ์เอ่ยปากบอกเพื่อนแต่ไม่ทันได้เดินไปก็มีเสียงของแป้งหอมดังขึ้น
"ป้าราดหน้ามีเท่าไหร่หนูเหมาหมดเลยค่ะ!"
"จัดไปอีกหนู"
"เธอจะบ้าเหรอแป้งหอม"
"นายสามคนจะได้กินให้อิ่มๆไง กินให้หมดนะฉันไปก่อน"
และแป้งหอมก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้จ่ายตัง ทำให้ปริ๊นซ์ต้องยอมจ่ายเงินและนั่งกินกับเพื่อนจนท้องอืด
"กูสาบานว่าจะไม่แดกราดหน้าอีกต่อไป!!" ปริ๊นซ์กำช้อนในมือแน่นด้วยความโมโห
"เพราะมึงไปแกล้งแป้งหอมพวกกูเลยซวยไปด้วย" แทนบ่นด้วยความโมโห สุดท้ายก็ต้องเดินเอาไปวางเรียงกันแล้วติดป้ายแจกฟรี
ลานกิจกรรม
ช่วงบ่ายวันนี้พี่ปี3นัดน้องปีหนึ่งมาทำกิจกรรมโดยมีการร้องเพลงและเต้นคนที่เป็นตัวตึงของคณะก็คงจะไม่พ้นแป้งหอม
"แป้งหอมเต้นเป็นไหมครับ" เฟิร์สปี3เอ่ยปากถาม
"ไม่ค่อยถนัดเลยค่ะ" ฉันตอบแบบอายๆ "แต่ลองดูก็ได้ค่ะ"
แป้งหอมลุกออกไปด้านหน้าพร้อมกับเดินไปขอเพลงที่เธอถนัดอย่างเช่นเพลง Pink Venom -Blackpink ทำเอาเสียงฮือฮาดังมาจากกลุ่มนักศึกษา
สาวน้อยตัวเล็กน่ารักออกมาอวดลวดลายหนุ่มๆต่างพากันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปVDO
"นอนสบายตัวแล้วกูคืนนี้ฮ่าๆ"
เสียงนักศึกษาคนนึงเอ่ยขึ้นทำให้ปริ๊นซ์หันไปมอง เมื่อเพลงจบลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้นกระหึ่มแม้แต่ปริ๊นซ์ก็เผลอยิ้มเมื่อรู้ตัวก็รีบหุบยิ้มทันที
"น่ารักว่ะ สวย เก่ง รวย ครบ!!"
แทนยังคงคลั่งไคล้แป้งหอมไม่หยุดจนปริ๊นซ์เริ่มรำคาญ จึงขยับถอยออกห่างจากเพื่อน
"เหนื่อยจังเลย" ฉันเดินมานั่งข้างๆปริ๊นซ์ที่ขยับที่ไว้ให้
"ทำไมต้องมานั่งตรงนี้ด้วยแป้งหอม!"
"ก็นายขยับที่ไว้ให้ฉันนี่หน่า"
"เปล่า!!"
"ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ" ฉันตอบหน้าตาเฉยจากนั้นก็ดูคนอื่นร้องเพลงเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
"เอาล่ะน้องๆพรุ่งนี้เป็นวันหยุดน้องๆไปเตรียมตัวให้พร้อมนะครับ วันจันทร์พวกเราจะออกเดินทางกันแล้ว"
"ตื่นเต้นจังได้นอนกับปริ๊นซ์ด้วย" ฉันขยับตัวไปกระแทกไหล่ปริ๊นซ์เบาๆ
"นรกชัดๆ!" ผมตอบกลับไป
"นรกมันก็แค่ชื่อน้ำพริกอย่าไปกลัวสิปริ๊นซ์!"
"ตอนแม่เธอท้องกินอะไรเข้าไปฮะ ทำไมถึงได้พูดมากขนาดนี้แป้งหอม!" ผมเผลอดุเธอด้วยน้ำเสียงที่ดังจนทุกคนหันมามอง
"ทำไมปริ๊นซ์ต้องดุแป้งด้วยคะ" น้ำเสียงแววตาเปลี่ยนไปทันที ไม่เสียแรงที่เคยเรียนการแสดงกับคุณทวดข้าวหอมมา
"เฮ้ยไอ้ปริ๊นซ์เกินไปเปล่า!" แทนรีบหันมาหาเพื่อน
"เลิกวุ่นวายกับฉันสักทีนะขอร้องล่ะ!"
"ปริ๊นซ์....ฮึก!!"
แป้งหอมยกมือขึ้นมาปิดหน้าบีบน้ำตาจนรุ่นพี่ต้องเรียกปริ๊นซ์ออกไปทำโทษด้วยการวิ่งรอบสนาม 20รอบ
หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับแป้งหอมก็เดินมาพร้อมกับขวดน้ำ เธอนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าฮัมเพลงอย่างมีความสุข
แฮกๆๆ (เสียงเหนื่อยหอบ)
"อ่าวปริ๊นซ์เหนื่อยไหมแป้งซื้อน้ำมาให้ด้วยนะ มีน้ำส้มและก็มีน้ำแดง มีน้ำแดงแล้วก็มีน้ำส้มฮ่าๆๆ"
เฮือก~
"แล้วก็มีขนมหวานด้วยนะ มีบัวลอยเจ้าเพื่อนยากทำไมจากข้าเร็วเกินไปฮ่าๆๆๆ"
ฟุ๊บ!!
ปริ๊นซ์ถึงกับหมดแรงล้มลงไปที่พื้นแต่แป้งหอมยังไม่ได้มองจึงทำให้เธอหัวเราะชอบใจ แต่เมื่อหันมามองเห็นชายหนุ่มสลบไปเธอก็ร้องเสียงหลง
"ปริ๊นซ์ทำไมมานอนตรงนี้!!!"
1ชั่วโมงผ่านไป
ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนไม่รู้ มีแต่กลิ่นน้ำหอมแถมยังมีเพลงของศิลปินเกาหลี
"ตื่นแล้วเหรอคะ"
ควั๊บ!!
"แป้งหอม! ที่นี่ที่ไหน!!"
"คอนโดฉันเอง นายน่ะเป็นลมสลบไปเป็นชั่วโมง ฉันเลยให้คนพามานอนพักที่คอนโดฉัน"
"เพราะเธอฉันถึงเป็นแบบนี้" ผมมองหน้าเธอพร้อมกับลุกขึ้นแต่กลับถูกดึงให้นอนลง "เฮ้ยไม่เล่นจะกลับบ้านแล้ว!"
"ฮ่าๆ กลัวเหรอฮะ ฉันสัมผัสแล้วของนายไม่ได้52เท่าเด็กน้อยจริงๆด้วย"
ผมมองสภาพตัวเองก็ถึงกับตกใจตอนนี้ผมใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว "แป้งหอมเธอทำอะไรฉันฮะ!"
"เปล่านะไม่ได้ทำอะไรเล๊ยยย" "ชุดนายเปื้อนเฉยๆฉันเลยเอาไปซักให้ตอนนี้ตากอยู่"
"ฉันจะกลับแล้วไปเอาชุดมา"
"ก็ได้ๆ นายนี่มันไม่รู้จักคุณคนเลยจริงๆ คนอุตส่าห์ช่วยไว้แท้ๆ ชิ!!"
หลังจากที่ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เตรียมตัวเดินออกมาจากคอนโดแป้งหอมก็เดินตามออกมาส่งผมด้านล่าง
"ขอบใจแล้วกันที่ช่วยฉันไว้"
"ไม่เป็นไรหรอกอย่าคิดมากเลย"
"อืม ขอตัวนะ"
"อ่ะปริ๊นซ์" ฉันส่งกุญแจรถของฉันให้ปริ๊นซ์แต่ดูเหมือนปริ๊นซ์จะไม่เข้าใจ "เอารถฉันกลับไปก่อน รถนายจอดอยู่มหาลัย"
"ฉันนั่งแท็กซี่กลับได้ไม่เป็นไร"
"อย่าให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย รับไปเถอะพรุ่งนี้ค่อยให้คนเอารถมาส่งก็ได้"
ผมมองหน้าเธอที่ยืนยิ้มให้ผมอยู่ ผมได้แต่พยักหน้าแล้วรับกุญแจรถของเธอมา (อย่างน้อยก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น)
- Writer
